یادداشتی از رضا آشفته به مناسبت مراسم تجلیل از اکبر رادی

امشب و در یکی از اجراهای پایانی نمایش"لبخند با شکوه آقای گیل"، از اکبر رادی نمایشنامه‌نویس پیشکسوت و نویسنده این نمایش تجلیل می‌شود. ‌رضا آشفته یادداشتی در ستایش رادی نوشته که در پی می‌آید:
‌‌اکبر رادی، استاد گرانقدر نمایشنامه‌نویسی ایران، مردی از جنس باران و خطه سرسبز گیلان، پس از سال‌ها همنوایی با عشق و رنج ملت ایران، اینک با کارنامه‌ای متعالی، یک روزنه آبی به سوی هویت ملی گشوده است.
مردی که آهسته با گل سرخ و همسوی با ملودی شهر بارانی از افول و مرگ در پاییز می‌گوید و از پشت شیشه‌ها بلند نظرانه صیادان را می‌یابد. او که شبانه‌اش سنگفرش خیس است و مدام در تار و پود ذهنش به آن چه باید حقیقتی از دنیای پیرامونش باشد، چشم می‌دوزد و یک چشم‌انداز دور برای ایران دارد.
مردی که پلکان ترقی را با جنگ علیه مادیاتِ باد آورده طی می‌کند و حتی بر تنگ چشمی قبله عالم در هاملت با سالاد فصل قهقهه می‌زند. اما از این قهقهه ما فقط یک لبخند ساده و ملیح می‌بینم، او حتی در شوخی با دنیا هم رسم ادب را به جای می‌آورد.
ما او را با ملودی شهر بارانی خاطره ساخته‌ایم. مردی که ادیب و جامعه‌شناس است، اما ما فقط او را به عنوان نمایشنامه‌نویس می‌شناسیم. مردی که لحظه لحظه تاریخ معاصر را ثبت می‌کند، اما هیچ گاه تاریخ نویس نبوده است.
او فقط سال‌های سال معلم بچه‌های مدرسه نبوده، بلکه برای هر که به دیدن و خواندن آثارش دل می‌سپارد، یک معلم و یک راهنما بوده است.
در برابر او می‌ایستیم و احساس غرور می‌کنیم که چنین مردی در سرزمین فرهیخته ما بوده و ما نیز اقبال حداقل یک بار دیدار نزدیک او را در شب 29 مرداد ماه داشته‌ایم و با او همنشین یکی از آثار برجسته‌اش ـ لبخند با شکوه آقای گیل ـ بوده‌ایم.