عهد کردیم در تالار سنگلج تئاتر ایرانی اجرا کنیم
همواره از این که نمایش‌های آئینی ـ سنتی مورد توجه قرار نگرفته، تأسف خورده‌ایم، اما احساس من این بود که به جای این که از تئاتر غرب الگوبرداری کنیم، از الگوهای نمایش‌های آئینی ـ سنتی خودمان همچون تعزیه و تخت حوضی بهره بگیریم
پیمان شیخی:
بی‌توجهی به نمایش‌های تعزیه و تخت حوضی از زمان رضا شاه آغاز شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، علی نصیریان بازیگر پیشکسوت تئاتر که صبح امروز در جلسه پرسش و پاسخ نخستین سمینار تخصصی سیزدهمین جشنواره نمایش‌های آئینی ـ سنتی در خانه هنرمندان ایران حضور یافته بود، گفت:«از حضور در این سمینار بسیار خوشحالم و از تمام کسانی که برای برگزاری جشنواره نمایش‌های آئینی ـ سنتی و نخستین سمینار تخصصی نمایش‌های آئینی ـ سنتی تشکر و قدردانی می‌کنم؛ چرا که حرکتی بسیار ارزشمند است.»
وی در ادامه افزود:«همواره از این که نمایش‌های آئینی ـ سنتی مورد توجه قرار نگرفته، تأسف خورده‌ایم، اما احساس من این بود که به جای این که از تئاتر غرب الگوبرداری کنیم، از الگوهای نمایش‌های آئینی ـ سنتی خودمان همچون تعزیه و تخت حوضی بهره بگیریم، البته باید به این نکته توجه داشت که بی توجهی نسبت به نمایش‌های تعزیه و تخت حوضی که جزء نمایش‌های آئینی ـ سنتی ما محسوب می‌شوند از زمان رضا شاه آغاز شده و این گونه از نمایش‌ها طرد شده‌اند، اما رفته رفته این فشار کم شد و ما نیز به تخت حوضی روی آوردیم.»
وی در ادامه افزود:«در سال 1339 با گروه نمایشی کار کردم و در روشنفکرانه‌ترین تئاتر تخت حوضی کار اجرا کردیم و تئاتر سنتی را با تئاتر امروزی تلفیق کردیم تا با نگاهی امروزی‌تری آن را ارائه دهیم. نمایش‌های آئینی ـ سنتی ما قصه‌گو هستند و کاراکتر می‌داند که در تعزیه شبیه‌خوانی و در تخت حوضی تقلید می‌کند.»
نصیریان با اشاره به این که در دهه 40 تئاتر ترجمه بر تئاتر آئینی ـ سنتی قالب بود، اظهار کرد:«به دلیل این که در آن زمان تئاتر ترجمه مورد توجه قرار داشت ما نیز کارمان را با این گونه نمایشی آغاز کرده و ادامه دادیم؛ چرا که کسی که به ما تئاتر آموزش می‌داد، شخصی ارمنی به نام شاهین سرکیسیان بود. بعدها با مشورت با استادان و کسانی که پیشروتر از ما بودند، پیشنهاد شد که تئاتر ایرانی کار کنیم. ما نیز به سراغ متون صادق هدایت رفتیم و من با الهام از قصه"داش آکل" نمایشنامه"افعی طلایی" را نوشتم که پس از اجرا نیز بسیار مورد اقبال عمومی قرار گرفت.»
نصیریان افزود:«در آن زمان به دلیل این که از اجرای نمایش صادق هدایت به زبان عامیانه روی صحنه هراس داشتیم، با مرحوم خانلری مشورت کردیم که مورد تأیید ایشان هم واقع شد. به طور کل می‌خواهم بگویم ما به فرهنگ خودمان علاقه داشتیم و با وجود این که تئاتر ترجمه قالب بر تئاتر ایران بود ما به تئاتر ایرانی پرداختیم و حتی سال 44 که تالار سنگلج افتتاح شد همگی عهد کردیم که در آن جا تئاتر ایرانی اجرا کنیم.»