از کلیپ‌هایی که خیلی دیده نشد تا پیگیری مشکلات محوطه تئاترشهرو دو اعتراض نامعقول

راستش اینکه در جامعه مسئله‌ای تحت عنوان درک زبان نسل‌های جدید توسط قدیمی‌ترها و برعکس آن مسئله‌ای است که بحث درباره آن تمامی ندارد و همواره به در اشکال مختلف به آن پرداخته شده و می‌شود. اما من خودم تا امروز خیلی به طور شخصی درگیر این مسئله نشده بودم. اما از زمانی‌که با حواشی الدوله قرار و مداری گذاشتیم که او در زمان جشنواره‌ها و در طول سال مطالبی را به من برای انتشار برساند، تازه متوجه عمق این شکاف و فاصله سنی شدم. یعنی هر بار که مطلبی به من می‌رساند یا درباره موردی با او گپ می‌زنم، این نکته دوباره جلوی چشمم می‌آید. اما از این مسئله که بگذریم انصافا از اینکه مطالبش اینقدر مورد توجه شما قرار گرفته و در همین مدت کمی که ایمیل havashi1396@gmail.com را معرفی کرده هر روز مطلبی از سوی شما برایش ارسال شده، خیلی بیشتر از قبل سر ذوق آمده و هر روز یادآوری می‌کند که قدردان شما باشم.

آنچه در ادامه می‌خوانید هشتمین سری مطالب حواشی الدوله با محوریت جشنواره تئاتر فجر است:

 

عدم استقبال از گزارش‌های تصویری با موضوع جشنواره

امسال دوستان بخش خصوصی که بیشتر تمرکزشون در طول سال معمولا گرفتن روابط عمومی تئاترها هست و اکثرا حوزه اطلاع‌رسانی‌شون معطوف و متمرکز به فضای مجازیه، در رقابتی تازه با هم در طول جشنواره تئاتر فجر هر یک با عنوانی متفاوت اقدام به تولید گزارش‌های تصویری با محوریت جشنواره تئاتر فجر کردن. گزارش‌هایی که به نظر میرسه اونطور که احتمالا توقع داشتن مورد توجه قرار نگرفت و دیده نشد. راستش با توجه به اینکه تولید ایندست گزارش‌ها پیش از این در جشنواره‌های فیلم و موسیقی فجر به شکل خیلی حرفه‌ای و پُر و پیمون‌ انجام شده بود، قاعدتا اگه این دوستان می‌خواستن کارشون بگیره باید خیلی زودتر و با برنامه‌ریزی دقیق‌تری دست به تولید می‌زدن. البته بازم باید بهشون خسته نباشید گفت که این کارو انجام دادن ولی خلاصه اونطور که باید نشد. در واقع فکر نمی‌کنم یه گفت‌وگوی نصفه نیمه با یه چهره و اینکه امروز قراره چه نمایشی اجرا بشه و چندتا تصویر رو کنار هم از جمعیت جشنواره گذاشتن و از روی مطالب سایت‌ها و خبرگزاری‌ها روخوانی کردن، بتونه تو این دوره زمونه برای کسی جذاب باشه. همین.

 

چند پرداخت‌ها جدی به مسائل زنان توسط تئاتری‌ها

یکی از مسائلی که همواره در تئاتر مورد نقد بسیار قرار می‌گرفته این بوده که تئاتری‌های ما یا ناگهانی رو یه موضوع همگی فوکوس می‌کنن و یا کلا یه سری موضوعات رو فراموش میکنن که برن سراغش. البته این مسئله چند سالیه یه کم بهتر شده و به ویژه با تغییراتی که در محوریت فراخوان‌های جشنواره‌ها در این سال‌ها ایجاد شده، میشه نمایش‌هایی رو که تنوع بیشتری در موضوعات جدی اجتماعی دارن رو روی صحنه‌ها دید. حالا در بین تمام موضوعات اجتماعی مسائلی که به نوعی مربوط به مشکلات و دغدغه‌های زنان میشه باز کمتر از سایر موضوعات اجتماعی بوده و هست. ولی امسال در جشنواره تئاتر فجر چند تا نمایش که به تایید اهل فن از نظر کیفی هم وضع مطلوبی داشتن، هر یک به شکلی با محوریت مشکلات زنان اجرا شدن. در واقع صرفه نظر از اینکه از میان انبوه مشکلات جامعه نسوان در این نمایش‌ها به کدوم یکی پرداخته شده، همین که وارد این جریان شدن خودش به قول جوونا  لایک داره.

از جمله این کارها یکیش نمایش علیرضا داوری با عنوان «مغولی‌پنا» از استان هرمزگان است که در تالار حافظ اجرا شد.  نمایش «آواز ماهی‌ها در مرداب» با کارگردانی فضل الله عمرانی از استان بوشهر هم که بر اساس دو متن «یرما» اثر لورکا و «رقص مادیانها»  اثر محمد چرمشیر آماده اجرا شده، تلاش کرده در طراحی و کارگردانی‌اش نگاهی به خشونت علیه زنان در جنوب ایران داشته باشه. در بین هنرمندان خارجی حاضر در جشنواره هم امسال جاسم هیندی و نمایش «رختشویی خانه مفاخر» از فرانسه که در واقع یادبودی بود از زنی شاعر به نام نازک الملائکه  که در قاهره می‌زیسته و تمام توانش را برای برپا کردن خانه‌ای برای زنانی که ازدواج نکرده بودند و مورد اتهام‌های ناموسی و جنسی واقع می‌شدند، فراهم کرده. نازک الملائکه تا پایان عمرش از این خانه زنان حمایت کرد و در پایان عمرش جمله‌ای را گفته که؛ «اینکه آیا می‌شود کسی مرا به خاطر آورد؟» و به نظر می‌رسد این اجرا یک نوع یادآوری و شکلی از به یاد آوردن او باشه.

 

قول همسر معاون رئیس‌جمهور درباره پیگیری محوطه بیرونی تئاترشهر

محصور نبودن مجموعه تئاترشهر و مسائلی که همواره در طول این سالها برای هنرمندان و مخاطبان تئاترشهر بودجود آمده اونقدر زیاد بوده که کسی دیگه امیدی به حلش نداره. همچنین در این چند سال اونقدر از طرف افراد مختلف مسئول در این باره قول‌های بررسی و سیدگی داده شده که دیگه عملا عموم جامعه تئاتری کشور حرف زدن در این‌باره رو مثل میخ در سنگ کوبیدن می‌دونند. اما از اونجایی که امیدواری رمز موفقیت تئاتری‌ها از گذشته تا امروز بوده و قاعدتا باید در آینده هم باشه، باز هم اگه کسی درباره پیگیری این مسئله قولی بده، روش حساب میکنن.

روز گذشته پس از اینکه محمود واعظی رئیس دفتر رئیس‌جمهور به همراه همسرش پروین داداندیش مشاور اجتماعی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، نمایش «آکواریوم» به کارگردانی سیامک احصایی را در تئاترشهر دیدند، طبق معمول با انبوهی از سوالات بروبچه‌های خبرنگار همیشه حاضر در صحنه روبرو شدن. در بین حرف‌های مختلفی که  عنوان شد، مشخصا درباره مسئله محوطه بیرونی مجموعه تئاترشهر، پروین داداندیش با بیان اینکه در این‌باره به دستور وزیر کارگروهی تشکیل شده تا در شهرهایی که به ویژه با مشکلات متعدد بیشتری در حوزه آسیب‌های اجتماعی روبرو هستند فیلم،‌ تئاتر و موسیقی‌هایی که در این حوزه تولید شده در اختیار مردم قرار گیرد، درباره مشکلات پارک دانشجو به ویژه محوطه‌ اطراف تئاترشهر که به دلیل حضور افراد غیرفرهنگی تبدیل به پاتوقی شده که شهرت مناسبی هم ندارد، گفت: «در شورای اجتماعی کشور ۲۴ نهاد عضو هستند و من این موضوع را حتما پیگیری خواهم کرد.». فقط امیدوارم پیگیری ایشون ،البته اگه پیگیری بکنن به نتیجه‌ای برسه. 

ضمن اینکه محمود خان واعظی هم در همین باره همسو با نظر همسرشون، گفتن: در این دولت هماهنگی نزدیک‌تری با شهرداری وجود دارد و قطعا معاونت‌های فرهنگی شهرداری تهران و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم باید ارتباط نزدیک‌تری داشته باشند تا حل اینگونه مسائل راحت‌تر شود. البته رییس دفتر رییس جمهور درباره بودجه فرهنگ و هنر که بسیار اندک است و در بخش‌هایی مثل تئاتر به طور کامل تخصیص نمی‌یابد تا مکان‌هایی مثل تئاترشهر یا اداره تئاتر وضعیت بهتری پیدا کنند نیز گفته: بحث بودجه فقط در حوزه تئاتر محدودیت ندارد بلکه بقیه دستگاه‌ها هم با محدودیت مواجه هستند و بودجه‌شان به طور کامل تخصیص نمی‌یابد. با این حال یک نکته دیگر آن است که همین مقدار بودجه‌ای که صرف هنر می‌شود باید مهندسی شود تا در جای درست مصرف شود./ بهتر است این بحث را با یک الهی آمین تمام کنیم.

 

بهانه تعجب‌آور گروه ترکیه‌ای حاضر در جشنواره برای روی صحنه نرفتن 

از یکی از بروبچه‌‌هایی که کارهای فنی مربوط به جشنواره رو انجام میده شنیدم که ظاهرا یکی عوامل گروهی که از کشور ترکیه برای اجرا در جشنواره به تهران اومدن بعد از اینکه تماشاگرا در اجرای اولشون واکنش خاصی نشون ندادن و یه جورایی کار مورد پسندشون قرار نگرفته، گفته چون زیرنویس‌های فارسی دقیق نیستن گروه برای اجرای دوم حاضر نیست روی صحنه بره! البته بروبچه‌ها پاسخ دادن اگه زیرنویس فارسی مشکل داره این تماشاگرای ایرانی باید باشن که اعتراض کنن، شما چرا ناراحتی؟!! و کاسه داغ‌تر از آش برای تماشاگرای ما شدی؟! .... خلاصه وقتی طرف دیده چه بد، چه خوب مجبوره به احترام تماشاگری که بلیط تهیه کرده کارو اجرا کنه، دیگه به اعتراض اش ادامه نداده و نهایتا گروه ترکیه‌ای به احترام تماشاگران ایرانی کارو اجرا کردن.البته برای کیفیت زیرنویس ها باید پای درد دل مخاطب ایرانی نشست و همون بهتر که اصلا وارد موضوع نشیم.

 

اعتراض عجیب یکی از تماشاگران به نمایش سوئیسی‌ها

نمایش «شگ» از کشور سوئیس در بین نمایش‌های خارجی از همون روز اول جزو کارهایی بود که نمیدونم به چه علت افراد زیادی می‌خواستن حتما ببینن. خلاصه در روز هشتم نوبت اجرای این نمایش رسید و نمایش «شگ» با استقبال بسیار خوب مخاطبان تئاتر اجرا شد. کاری ندارم که خیلیا تو ذوق‌شون خورد و توقعشون برآورده نشد اما در اجرای اول این نمایش یکی از تماشاگرای هموطن در یک حرکت کم سابقه بلند شد و وسط اجرا به زبان انگلیسی از نوع شسکته بسته به گروه سوئیسی فهموند که کارشونو دوست نداره و سالن رو ترک کرد. این اعتراض که یه جورایی هم تمرکز گروه اجرایی و هم تمرکز تماشاگرهارو بهم زده بود هر چند خللی در اجرا ایجاد نکرد اما خیلی خوشایند نبود. به نظر میرسه که بهترین کار در زمان‌هایی که کسی از نمایشی خوشش نمیاد اینه که سالن رو خیلی آروم ترک کنه. البته بماند که اجرای دوم نمایش «شگ» به دلیل شکستگی پای لوسی ایندنز کارگردان و بازیگر این نمایش کلا کنسل شد ولی این رو باید گفت که ظاهرا  چندروز پیش و هنگام تمرین مچ پای این هنرمند شکسته بوده ولی با وجود این حادثه، به احترام تماشاگرانی که بلیت این نمایش را تهیه کرده بودند، اجرای روز نخست خود را انجام داد اما از آنجا که اجرای روز اول به دلیل شرایط جسمی بازیگر اجرای کاملی نبود، اجراهای روز شنبه ٧ بهمن این نمایش در تالار چهارسو مجموعه تئاتر شهر لغو شد.

 

تبصره : عکس تزئینی است و مطلقا ارتباطی با شخص حواشی الدوله نداره