مقاله بهروز غریب‌پور در نبودش ارائه شد
می‌توان ادعا کرد که تعزیه احیای آئین "چمه ری" ایرانی است و بررسی تطبیقی آن ریشه‌های عمیق تاریخی و هویت ایرانی تعزیه را به ما آشکار می‌کند.
بهروز غریب‌پور که قرار بود مقاله"بررسی تطبیقی آئین‌های مرگ در ایران پیش از اسلام در تعزیه" را در دومین روز از سمینار بین‌المللی نمایش‌های آئینی ـ سنتی ارائه دهد، در خانه هنرمندان حاضر نشد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، محمدرضا اصلانی، که مجری جلسه بود، گفت:«ظاهراً غریب‌پور به علت این که از ریاست خانه هنرمندان استعفا کرده حاظر نشده تا در جلسه امروز مقاله‌اش را ارائه دهد، اما مقاله‌اش را در اختیار من گذاشت تا بخش‌هایی از آن را برایتان بخوانم.»
اصلانی با اشاره به خدمات غریب‌پور در دوران فعالیتش، بخش‌هایی از مقاله او را خواند. در بخشی از مقاله غریب‌پور با عنوان"بررسی تطبیقی آئین‌های مرگ در ایران پیش از اسلام در تعزیه" آمده است:«نقل است که در مراسم سوگواری پسر جوان شاه خیون به آئین آن قوم نخست جسد را با جامه و وسایل شخصی بر تختی بلند خواباندند؛ سپس 10 شبیه جنازه مردانه را به نمایش گذ‌اشتند. طی هفت روز سوگواری سپاهیان و خویشاوندان و قبایل گوناگون در مراسم شرکت کردند. در یک سوی مجلس نوحه‌های اندوهبار سردادند و در سوی دیگر رقص‌های مناسب عزاداری اجرا کردند...
چمه ری، که هنوز هم کمابیش در کردستان و لرستان برگزار می‌شود و آن را مانده‌ای از روزگار کهن سرزمین ایران و در ستایش مردگان به شمار می‌آورند، کاملاً شبیه به آن مراسمی است که شاه خیون به هنگام مرگ فرزندش بر پا کرد. می‌توان ادعا کرد که تعزیه احیای این آئین دیرین ایرانی است و بررسی تطبیقی آن ریشه‌های عمیق تاریخی و هویت ایرانی تعزیه را به ما آشکار می‌کند.»