خداحافظ آقای بازیگر

عبدالحسین نوشین پدر تئاتر نو ایرانی به او علاقه خاصی داشت و معتقد بود که او به دلیل ارتباط با اقشار و آحاد اجتماعی ایرانی نقش­ های مردمی را به خوبی ایفا می­ کند و انصافاً او هم از عهده چنین نقش­ هایی به خوبی بر می­ آمد.

پس از وقایع سال 32 و به آتش کشیده شدن تئاتر سعدی توسط اراذل و اوباش و حمایت کودتاچیان و دوران فطرت چند ساله کم کم تئاتر سنگلج و تشکیلات وزارت فرهنگ و هنر و تئاتر ملی پدید آمد که آن ایام را می­ توان دوران احیاء و خلاقیت تئاتر ایرانی نامید و عزت­الله انتظامی یکی از فعالان،کارگردانان و بازیگران جدی و رسمی این گونه نمایش ­ها بود.

عباس جوانمرد، علی نصیریان، جمشید مشایخی، جعفروالی از شمار یاران این گروه بودند که اهتمام خود را بر بازآفرینی تئاتر ایرانی گذاشته بودند که موفق هم شدند.

انتظامی در این دوران هم کارگردانی می­ کرد و هم بازیگری، اما بیشتر عشق و علاقه او به بازیگری بود. او بازیگری توانا، متعهد، پرانرژی و خلاق بود و سبک ویژه ای را در بازیگری خود دنبال می کرد. این سبک اگر چه پیگیری، ممارست و کوشش و تجربه او در همکاری ­های اجرایی با گروه های مختلف نمایشی بود اما به نوعی به ذات بازیگری خود او هم مربوط می شد و ریشه در وجود او داشت. او عاشق بازیگری بود ولی هیچگاه تنها به داشته­ های شخصی و استعداد غریزی خود اکتفا نمی ­کرد. هر جا دوره ­ای و آموزشگاهی بود شرکت می کرد تا بیشتر بداند و بیشتریاد بگیرد. همین خصلت هم بود که سرانجام او را پس از دوران موفق بازیگری و اشتهار در این رشته در میانسالی به دانشکده هنرهای زیبا کشاند تا این بار تحصیلات آکادمیک را در رشته بازیگری دنبال کند، درست همان زمانی که برخی از فیلم های او در زمان دانشجویی ­اش در حال اکران بودند.

هنر بازیگری انتظامی تنها درایفای نقش های سنتی خلاصه نمی ­شد، بلکه او در اجرای انواع نمایش ­های مدرن و کلاسیک از کمدی تا تراژدی توانایی داشت. او به هر نقشی که می پذیرفت ، هویت و حرمت می داد و با جان بخشی آن را ماندگار می ­ساخت. نقش او در فیلم گاو به کارگردانی داریوش مهرجویی یکی از این شاهکارهاست و یا ایفای نقش برانژه در نمایش "کرگدن" اثر اوژن یونسکو به کارگردانی استاد حمید سمندریان که هنوز در یاد و خاطره ها باقی مانده است.

نمایش­ های زنده­ ی تلویزیونی و برنامه­ های تئاتری که به شکل زنده هر چهارشنبه مستقیما از تلویزیون پخش می شد گویای قدررت بازیگری این هنرمند تواناست که هر بار در نقشی متفاوت ظاهر می­شد که او را منحصر به فرد جلوه می داد. بازی او در نمایش های "ساعدی" " رادلی" و دیگران، روز به روز بر تجارب او می ­افزود و از او بازیگری بی ­بدیل می ­ساخت.

دردوران شکوفایی تئاتر ایرانی در سنگلج (تالار25 شهریور سابق) و رویکرد به نمایش­ های سنتی و ملی زمینه بروز این خلاقیت­ ها را آشکار تر می ساخت و همین تجارب بود که سینمای ایران پس از دوران انقلاب بار دیگر به سراغ او آمد. هر چند در قبل از انقلاب در چند فیلم سینمایی بازی های درخشانی داشت. ایفای نقش "شخصی بسازبفروش" در فیلم اجاره نشین­ های مهرجویی بار دیگر او را سرزبان ها انداخت و پس از آن تعدد نقش­ ها در فیلم ها و به دنبال آن سریال های تلویزیونی از جمله "هزاردستان" زنده یاد علی حاتمی او را در قالبی دیگر به منصه ­ی ظهور رساند و فیلم های سینمایی دیگر .

به درستی او شایسته ی این عنوان است. "آقای بازیگر" لقبی که به درستی توسط منتقدین و اهالی هنر نمایش و سینما به او داده شده است. او به نقش ها جان می ­بخشید و دلها را با بازی قدرتمند خود بر صحنه و پرده تسخیر می­ کرد.

تعدد نقش­ ها و کار مداوم در سینما دیگر کمتر مجال حضور در صحنه ­ی تئاتر را که به درستی عاشق آن بود و از آن جا برخاسته بود، به او می­داد. اما در تمامی جریانات تئاتر اعم از جشنواره ها و خانه تئاتر و .... همچنان حضوری فعال داشت. او از تئاتر برآمده بود و به درستی بر صحنه جادو می­ کرد. جادوی صحنه، آقای بازیگر یادش گرامی باد.