آروند دشت‌آرای و سارا ریحانی پس از بازگشت از فرانسه به تشریح دستاوردهای این سفر پرداختند
طی ۱۷ روز با یک گروه ۹ نفره از کشورهای مختلف جهان روی پروژه "۷ دستور کلیدی برای معاصر شدن" کار کردیم. در این برنامه ۳۵ هنرمند تئاتر دنیا حضور داشتند و ایده‌های اجرایی خود را درباره تئاتر معاصر با یکدیگر مبادله کردند.
گروه هنرهای اجرایی ویرگول پس از تمرین نمایش"7 دستور کلیدی برای معاصر شدن" هفته گذشته برای بازبینی بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره فجر به ایران بازگشت.
به گزارش سایت ایران‌تئاتر، سارا ریحانی، طلا معتضدی و آروند دشت‌آرای سه عضو گروه هنرهای اجرایی ویرگول که برای تمرین نمایش"7 دستور کلیدی برای معاصر شدن" به رنس فرانسه سفر کرده بودند، به ایران بازگشتند.
این نمایش در سوئیت اند تندرو با حضور 7 بازیگر از کشورهای مختلف جهان تمرین و آماده شده است. آروند دشت‌آرای و سارا ریحانی کارگردانان مشترک این نمایش‌اند.
دشت‌آرای در گفت‌و‌گو با سایت ایران‌تئاتر، گفت:«این نمایش از طریق CD و بخش‌هایی نیز با اجرای سارا ریحانی که در بخش بازی نیز حضور داشته به جشنواره فجر ارائه می‌شود که در صورت پذیرفته شدن دو هفته قبل از اجرا در جشنواره، بازیگرانمان به ایران خواهند آمد تا تمرین‌های نهایی و آماده سازی اجرا انجام شود.»
وی تصریح کرد:«هم اکنون به صورت مستمر از طریق تلفن و اینترنت با بازیگران در ارتباطیم و روی اجرای آنان کار می‌کنیم.»
سارا ریحانی نیز ضمن تشریح زمان و شرایط سفر توضیح داد:«طی 17 روز با یک گروه 9 نفره از کشورهای مختلف جهان روی این پروژه کار کردیم. در این برنامه 35 هنرمند تئاتر دنیا حضور داشتند و ایده‌های اجرایی خود را درباره تئاتر معاصر با یکدیگر مبادله کردند.»
وی ادامه داد:«پروژه ما درباره معاصر شدن، دنیای معاصر امروز و تئاتر چند فرهنگی بود. در ابتدا احساس کردیم به صحبت و طرح دیدگاه هر بازیگر نسبت به فرهنگ، سنت و... احتیاج داریم. غربی‌ها دوست نداشتند به عنوان یک فرد از سرزمینی خاص معرفی شوند گرچه در لهجه و ظاهر کاملاً به آن مرز و بوم نزدیک‌اند. این امر مهم‌ترین تفاوت ما با آنان بود، زیرا ما ابتدا ملیتمان را مطرح می‌کنیم.»
وی درباره رویکرد اجرایی"7 دستور کلیدی برای معاصر شدن" توضیح داد:«ابتدا احساس کردیم رفته‌ایم از تفاوت‌ها صحبت کنیم و آنان از شباهت‌ها صحبت می‌کنند. بنابراین مبنای کار به سمت رابطه انسان‌ها کشیده شد؛ رابطه‌ای که مملو از تفاوت‌ها و شباهت‌هاست. صحبت کردن از تفاوت‌ها مشکل بود زیرا افراد را از هم جدا می‌کرد و از قالب یک گروه واحد درمی‌آورد.»
دشت‌آرای نیز در تکمیل صحبت‌های وی افزود:«در سفر به پایتخت‌های بزرگ جهان با موقعیتی مواجه می‌شوید که نشان دهنده اجتماعی به شدت چند فرهنگی است. این مفهوم کوچکی نیست که در یک خانواده پدر و مادر هر یک از قاره‌ای باشند؛ فرزندانشان در قاره‌ای دیگر متولد شوند و سرانجام در قاره‌ای متفاوت سامان بگیر‌ند. من نمی‌توانم درباره این تنوع فرهنگ‌ها نظر مثبت یا منفی بدهم اما چیزی است که وجود دارد.»
وی با اشاره به تاریخچه 50 ساله تئاتر معاصر دنیا درباره ضرورت ایجاد رابطه با هنرمندان و فرهنگ‌های مختلف دنیا گفت:«تصویری که رسانه‌های غربی از کشور ما ایجاد کرده‌اند کاملاً با واقعیت مغایر است. تئاتر و این گونه ارتباطات فرهنگی می‌تواند گامی برای نشان دادن تصویر واقعی فرهنگ و آداب و رسوم ما باشد.»
وی تصریح کرد:«در گروه ما همه هنرمندان مشتاق سفر کردن به ایران بودند و ابراز علاقه می‌کردند که به کشور ما سفر کنند و نه تنها در اجرا، در زمینه کارگاه آموزشی و ملاقات با هنرمندان فعال ایرانی حضور داشته باشند. این افراد سفر را زمینه ساز باز شدن ذهن و رشد ایده‌آل در کارشان می‌دانستند.»
وی درباره کار با یک گروه متفاوت توضیح داد:«این پروژه برای همه ما تجربه‌ای یگانه بود. در بیان دیدگاه‌ها و شیوه اجرا هیچ مشکلی با گروه نداشتم. گویی همه ما روی قوانین نانوشته توافق داشتیم. حتی در مسیر تمرین بیش از 12 بار تغییر جهت دادیم ولی هیچ کس با آن مخالفت نکرد.»
سارا ریحانی، کارگردان دیگر این پروژه، در پایان گفت:«همان طور که آنان از ما یاد گرفتند که ریشه داشتن چیز بدی نیست ما هم یاد گرفتیم که چگونه یک پروژه را با یک گروه باید پیش ببریم.»