گفت و گو با فرید رحمتی بازیگر نمایش «همه پسران من»
مخاطب دنبال کار بدون ادا است
نمایش «همه پسران من» نوشته آرتور میلر به کارگردانی مهیار اسلامی و آرمین مهدیلو (گروه تئاتر ریما) از ۱ مهر ماه هر ساعت ۲۱ در مجموعه نمایشی «دیوار چهارم» رفته است. به همین بهانه گفتوگویی داشتیم با فرید رحمتی، بازیگر نقش «کریس کلر» در این نمایش.
نمایش «همه پسران من» توسط گروه ریما به صحنه می رود. برای شروع از نحوه شکل گیری این گروه بگویید.
من و آرمین مهدیلو و مهیار اسلامی از دانش آموختگان استاد حمید سمندریان هستیم و همیشه استاد سر کلاسهایشان تاکید میکردند که بچهها با هم گروه تشکیل بدهند و کار کنند و پشتیبان هم باشند تا بتوانند یک اجرا را به سرانجام برسانند. بعد از فارغ التحصیلی از آموزشگاه، ما تصمیم گرفتیم که گروه تئاتر «ریما» را تأسیس کنیم و بتوانیم نمایش تولید کنیم و به روی صحنه بیاوریم.
این گروه تا به حال چه آثاری را روی صحنه برده است؟
بعد از «گلن گری گلن راس» این دومین کار گروه تئاتر ریما است؛ البته ما در نمایشهای دیگری هم کار کردیم، ولی این دو نمایش، تولید صد در صدی گروه ما است.
به نظر میرسد «ریما» خط خاصی را به لحاظ انتخاب متن دنبال میکند. این رویه نشات گرفته از چیست؟
انتخاب متن ما رابطه خیلی مستقیمی با آموزش ما دارد. ما از جایی تئاتر را آموزش دیده ایم که از اهمیت متون قدرتمند دنیا بارها برای ما گفته شده است. مواردی مانند اینکه این متنهای قوی، دارای پتانسیلی برای کشف شخصیت بازیگری و همچنین خلق یک اثر به لحاظ کارگردانی را دارا هستند و دیگر آنکه بعد از تمام شدن یک نمایش تازه تماشاگر باید چند روز به آن فکر کند و درگیرش باشد.
دلیل انتخاب این اثر از آرتور میلر چه بود؟
«همه پسران من» یک اثر کاملاً رئالیستی است که تبعات جنگ را نشان میدهد. یک متن کاملاً دغدغه مند. به لحاظ بازیگری هر بازیگری آرزویش است که چنین شخصیتهای عمیقی را بازی کند، درگیر بشود و با آنها زندگی کند. متنی است که با اتمام نمایش، پیامهای آن در ذهن مخاطب آغاز خواهد شد.
آیا صرف یک اجرای مجدد از یک نمایشنامه مشهور برای تئاتر کافی است؟ شما در این ورسیون از «همه پسران من» به دنبال به چالش کشیدن و دریافت مفهومی نو و نکته جدیدی از متن آرتور میلر بودهاید؟
اساساً بعضی از متون قدرتمند دنیا مفهوم جهانی دارند و درواقع برای تاریخ و فضای خاصی نیستند. «همه پسران من» نیز مفهومی جهانی دارد. این متن تأثیرات مخرب جنگ را در زندگی چند خانواده نشان میدهد؛ مفاهیمی چون: دروغ، تهمت، فداکاری، عشق، از جان گذشتن و... را در دل خودش دارد. آرتور میلر قصه خودش را با مهارت خاصی پیش میبرد. کماکان تأکید میکنم که اینگونه نمایشنامهها بعد از تمام شدن اجرا، تازه در ذهن تماشاچی شروع میشوند.
از نظر شما مخاطب کنونی تئاتر بیشتر دنبال کننده آثار مشهور خارجی است یا تولیدات نویسندگان روز ایرانی؟
از نظر من تماشاگر به دنبال تماشای اثر خوب و شریف است؛ اثری بدون ادا! کاری که برایش زحمت کشیده شده است و متنش نیز قابلیت بالایی دارد؛ حال چه متن خارجی و چه متن ایرانی.
روند تولید یک اثر نمایشی به طور گروهی به خصوص در مورد گروه شما داری چه تفاوت ها و شاخصه ایی نسبت دیگر گونه های تولید در فضای تئاتر امروز است؟
دستوپنجه نرم کردن با این نمایشنامهها سختی خاص خودش را دارد؛ به جهت اینکه شما باید گروهی یکدست، همدل، و همراه داشته باشید که بتوانند در روند تمرینات، اول از همه درک درستی از متن داشته باشید و تمرینات بیشتر باعث میشود که لایههای درونی شخصیتها را کشف کنید؛ سپس رابطه بین کارکترها کشف شود و به یک میزانسن تمیز برسید و... ما تمام تلاشمان را کردیم که به مخاطبمان احترام بگذاریم و قطعاً در طول فعالیت گروه تئاتر «ریما» همه هدفمان این است که هر اجرای جدید، اجرای کاملتری باشد. قطعاً مسیر سخت و جذابی پیش روی ما است که با همدلی بچهها میتوانیم خودمان را برای کارهای بعدی را روبهجلوتر آماده کنیم.
بهعنوان یکی از اعضای اصلی گروه تولید و همچنین بازیگر اثر با چه چالشهایی مواجه بودهاید؟
بهعنوان بازیگر این نمایش واقعاً سعی کردم نقش «کریس کلر» را درک کنم، دغدغههایش و وجوه درونیاش را کشف کنم و در این راه کارگردانان نمایش بسیار به من کمک کردند. باید به این نکته نیز اشارهکنم که این شخصیتها آنقدرعمیق هستند که شاید اگر بخواهیم از همین الان تا یک سال دیگر هم تمرین کنیم، بتوانیم به کشفیات بیشتر و کاملتری از شخصیتها برسیم.
نحوه هدایت بازیگر برای به نقش رسیدن در این اثر چگونه بوده است؟ خود شما در پرداخت کاراکترتان چه تمهیداتی را لحاظ نموده و با چه نوع تعاملاتی با سیستم کارگردانی مواجه بودهاید؟
چیزی که به ما بسیار کمک میکند این است که من و مهیار اسلامی و آرمین مهدیلو به لحاظ فکری بسیار نزدیک به هم هستیم و حرف همدیگر را درک میکنیم و میتوانیم بفهمیم که چه میخواهیم. بیشتر با گپ زدن و تحلیل شخصیت و هدف صحنهای سعی کردیم با اتودهایی که کارگردانانمان طراحی میکردند به کارکتر نزدیک بشویم. ما به معنای واقعی میتوانیم با یکدیگر تعامل کنیم، همانگونه که در کار پیشین (نمایش گلن گری گلن راس) که من آن را کارگردانی کردم این تعامل واقعاً وجود داشت.
از برنامه های آینده گروه تئاتر ریما بگویید؟
انشالله گروه تئاتر ریما بتواند امسال با ۲ نمایش «گلن گری گلن راس» و «همه پسران من» در جشنواره فجر حضور داشته باشد و شرایطی فراهم شود که این دست آثار در جشنواره دیده بشوند و ما سعیمان را میکنیم که با کاری جدید آخر امسال به روی صحنه بیایم که از بین ۴ متن در حال انتخابش هستیم.