تمایل دارم از شیوه‌های جدید در تئاتر کودک و نوجوان بهره ببرم

احسان مجیدی کارگردان نمایش «جادوگر درخت انجیر هندی» که به تازگی اجراهای خود را در تالار هنر پایان داد، در گفت‌وگو با ایران تئاتر در خصوص درونمایه این اثر اظهار کرد: نمایشنامه «جادوگر درخت انجیر هندی» را بر اساس داستانی از شل سیلورستاین که چند سال پیش مطالعه کرده بودم نوشتم و در جستجوی شیوه مناسبی برای اجرای آن بودم. وقتی با  میکروتئاتر آشنا شدم تصمیم گرفتن تا این نمایشنامه را با این شیوه روی صحنه ببرم و به این ترتیب متن نمایشنامه را مجدداً بر پایۀ شخصیت های عروسکی بازنویسی کردم. زمانی که وارد پروسه تمرین متن شدیم نیز با توجه به اقتضائاتی که صحنه نمایش ایجاب می کرد تغییراتی از جمله در دیالوگ ها و لوکیشن ها صورت گرفت. در هر حال طبیعی است که هر شیوه اجرایی نیازمند تغییراتی در متن و نمایشنامه خواهد بود؛ اما از آنجا که شخصاً نویسندگی متن را بر عهده داشتم، تغییر متن بر اساس اقتضائات اجرا دشواری های کمتری را به دنبال داشت.

این کارگردان تئاتر همچنین در خصوص چالش های تکنیکی در اجرای این اثر بیان کرد: شخصیت های این اثر در قالب عروسک های کاغذی تهیه شد، همچنین دکور و صحنه نمایش نیز به همین شکل طراحی شد. طی سال هایی که میکروتئاتر را دنبال کرده ام، همواره آثار هنرمندان ایرانی و خارجی را در این زمینه مطالعه و از نظر تکنیکی مورد توجه قرار داده ام. در حین بررسی این آثار متوجه شدم که در اغلب آن ها تعویض صحنه ها به شکل مناسبی انجام نمی شود و از کیفیت لازم برخوردار نیست. از آنجا که جابه جایی و حرکت عروسک ها و دکور در این شیوه از نمایش به صورت زنده صورت می گیرد، بسیاری از اوقات شاهد ورود عناصر اضافی و مزاحم در لابه لای صحنه ها هستیم. بر این اساس حساسیت ویژه ای را از این جهت به خرج دادیم تا حتی الامکان هرگونه تعویض و جابه جایی در صحنه ها به شکل مطلوب و عاری از عناصر مزاحم باشد. در هر حال می شود گفت نمایش «جادوگر درخت انجیر هندی» اولین تجربه اجرای طولانی مدت یک اثر نمایشی در حوزه کودک و نوجوان است.

این هنرمند همچنین در خصوص نحوه ارتباط گیری مخاطب با شیوه های نوین اجرایی در تئاتر کودک و نوجوان نیز عنوان کرد:  متاسفانه مخاطب ایرانی با میکروتئاتر و به طور کلی با شیوه های نوین اجرای تئاتر آشنایی ندارد. برای نمونه در این نمایش شاهد بودیم تصور کودکان این است که گویی به تماشای فیلم نشسته اند و از فرآیندی که در اجرای این اثر می گذشت اطلاعی ندارند. این مسئله تنها به کودکان و نوجوانان محدود نمی شود و حتی خانواده ها و بزرگسلان هم درک درستی از شیوه های متفاوت اجرای نمایش ها ندارند و این مسئله موجب می شود تا ارتباط مخاطب با ویژگی های فنی و تکنیکی و همینطور با فضای حسی اثر به درستی برقرار نشود. با این حال همواره در کارهایم سعی دارم از کلیشه های رایج در تئاتر کودک و نوجوان فاصله بگیرم و از شیوه های جدید و مدرن برای آشنا کردن مخاطب کودک و نوجوان با آن ها بهره ببرم که این ویژگی به خصوص در چند اثر گذشته ام مشخص است. تصور من بر این است که مخاطب تئاتر کودک و نوجوان نیز به دنبال آشنا شدن با شیوه های جدید اجرایی از ایده های تازه استقبال خواهد کرد.

این کارگردان تئاتر کودک و نوجوان در پایان سخنانش در خصوص دشواری های پیش روی شیوه های جدید اجرای تئاتر در حوزه کودک و نوجوان گفت:  واضح است که سالن های تئاتر کودک و نوجوان ما تا اندازه زیادی در سطح اجراهای معمول تئاتری باقی مانده اند و به ویژه از نظر تجهیزات فنی دچار کمبودهایی جدی هستند. تالار هنر هم از این قاعده مستثنی نیست اما جا دارد این مرکز به عنوان تنها سالن ویژه کودک و نوجوان کشور از لحاظ تجهیزات و آراستگی فضا به استانداردهای متناسب نزدیک شود.