جامی و جهانی به تماشاست

 می دانم اینها در  عوالم معصومانه و پاک ، بسیار از زیستن شان لذت می برند و از سطح هوشیاری قابل قبولی برای تداوم زندگی برخوردارند و متاسفانه این ما هستیم که انگار در برابر ناملایمات زندگی کم می آوریم و گاهی سطح هوشیاری مان نمی تواند مسیر و تداوم زندگی را رو به پیش ببرد.

صلح و آشتی سخن بزرگی است که انسان ها به غفلت و ندانستگی کنار می گذارند و به جنگ، کشتار و نا امنی دامن می زنند و حالا یک گروه از بازیگران کم توان ذهنی با همه بارقه های امید و انسانی ما را به استقرار صلح و آرامش دعوت کرده اند و چه زیباتر و باشکوهتر از این سخن که فرزانگان همواره از آن پیروی کرده و داد سخن گفته اند.

بنابراین دیدن این انسان های نازنین که با یک تئاتر جامی و جهانی را پیش روی می گذارند که ااز شهر آن حظ لازم را ببرم همواره برایم یک فرصت باشکوه است که در تماشای آنان بکوشم و اگر بشوم بارها و بارها بگویم:« متوجه این عزیزان هم باشیم که در این هستی نه کم از ما دارند و نباید به محاق فراموشی بسپاریمشان و نه انکارشان کنیم که اینان نیز در نوع خود یک انسان اند و حکمت چنین بوده است و...»

نمایش صُلح به کارگردانی مصیب زارعی از ۱۸ خرداد در تماشاخانه ایران تماشا به صحنه رفت که برخی از مخاطبان و بزرگان و هنرمندان به این حضور در صحنه شوق و ذوق نشان دادند و با دیدن این نمایش هم از صلح درس گرفتند و هم فرصتی برای تحسین و سبز باشید این گروه از معلولان امیدوار به زندگی ممکن ساختند.

نمایش صُلح  تا ۲۳ خرداد هر شب ساعت ۲۰ در تماشاخانه ایران تماشا تداوم یافت که بتوانند به مخاطبان بیشتری خود را بشناسانند و شاید چنین برنامه هایی مسوولان امر را متوجه چنین ضرورتی کند که تئاتر معلولان هم باید که با حوصله و برنامه مدونی بیشتر از گذشته دنبال شود که این بچه ها در کنج خانه ها و آسایشگاهها از منظر همگانی پنهان نشوند که ایشان هم جزیی از ما و ما هم جزیی از ایشانیم که بشود در این پیوند به دور از دلسوزی های غیر ضروری به ضرورت نیازها و هوشمندی های لازم زندگی بهتر را برای آنان نیز در نظر گیریم و تئاتر همواره هم درمانگر است و هم بهترین آمزش ها را در این زمینه ممکن خواهد کرد.

روایت دغدغه 

 نمایش "صُلح" قصه‌ یک معلول ذهنی است که تصمیم می‌گیرد خود را بجای خالق قرار داده و مجسمه‌ای از یک انسان سالم خلق کند. او پس از خلق این مجسمه از روح خود در آن می‌دمد. مجسمه که نماد انسان‌های سالم است وارد دنیا می‌شود. در بدو ورودش به او یک اسلحه می‌دهند تا معلولِ خالق را بکُشد، اما معلولان دیگر نجاتش می‌دهند و به دنیای خودشان باز می‌گردند.
شکوفه عباسی نیا، زهرا رضایی، سعیده محمد شاهی، افسانه جعفری، فاطمه رمضانی، ملیحه مهدی‌غلامی، زیبا نعیمی منش، سکینه سلمانی، فاطمه رستگار، مریم رمضانی، و لیلا فرخی در این نمایش به ایفای نقش می‌پردازند. همه بازیگران این نمایش به غیر از شکوفه عباسی نیا دارای معلولیت ذهنی هستند.
دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: تهیه کننده و مدیراجرایی: سیاوش شریفی، دستیار کارگردان: سولماز چوبینه، منشی صحنه: ندا باقری، نقاشی پوستر: فاطمه رحیمی، طراح پوستر: حمیدرضا ایمنی و عکاس: مهدی آزادبخت.

بنا بر گفتۀ امید اسدی، کارگردان و مدیر ایران تماشا، این گروه تنها گروه تئاتر معلولان ذهنی ایران هستند و زمانی که او به اجرای این نمایش نشست از بازی این بچه‌ها شگفت زده و متوجه شد که این هنرمندان با وجود معلولیت ذهنی می‌توانند لحظات نابی را برای ما بسازند و البته حرکات نمایشی زیبایی را به اجرا بگذارند. امیدوارم که مخاطبان از این نمایش حمایت کنند.

اسدی با اشاره به اینکه این گروه مهمان ما بوده و خوابگاه‌هایی برای آن‌ها تدارک دیده شده، بیان کرد: با وجود اینکه در اساسنامه‌ها و آیین نامه‌ها بحث حمایت از هنر وجود دارد، اما هیچ یک از نهاد‌های شهرستان آباده از جمله فرمانداری و شهرداری حمایتی از آن نکردند.

دربارۀ اجرا

صلح را باید از معلولان و از کودکان فراگرفت. گروههایی از انسانها که همواره در ذات پاک و بی آلایش خود مانده اند و هیچ درکی از جنگ و دشواری های آن ندارند مگر به آنها تحمیل شود که در این صورت نیز توان رویارویی با جنگ را نخواهند داشت. زندگی در نفس اینهاست و دلشان طراوت و سادگی و سرزندگی را می خواهد و ناخواسته شادمانی را به جهان گوشزد می کنند.بنابراین اگر اینان در صحنه تئاتر دارند از صلح می گویند دقیقا معلوم  و روشن هست که ما را نسبت به آنچه باید باشد، آگاه می سازند. صلح یا آشتی همواره در مقابل و در تضاد با جنگ، درگیری، دعوا، تنش، و کشمکش بوده است. ذات زندگی آمیخته با صلح و آرامش هست اما انسان غافل از خویشتن در مدار جنگ، خشونت و خونریزی قرار می گیرد!

نمایش صلح هم شکل و شمایل ساده ای دارد اما با آنکه بی کلام هست، به زیبایی تمام آنچه باید را در حرکات، ترکیب ها و تصاویر موجود در صحنه القا می کند. در اینجا آفرینشگری انسان و خدا در کنار هم قرار می گیرد که بتوان با از بین بردن این ذات موجود، مفهوم جنگ و سپس آشتی را القا کرد.

گروه بازیگران در ابتدا با حرکاتی در صحنه قرار گرفته اند و یکی از آنان با گرفتن دست مقابل صورتش تداعیگر ترس و دلهره ای است که بر فضا حاکم می شود و سپس بقیه بازیگران هم به همین ترتیب این هول و ولا را بازی می کنند... بعد  از تاریکی یکی از آنان مقابل آینه ای قرار می گیرد و خود را در آن می آراید. آرایش کردن و زیبایی که خداوند همه را به نوعی درگیرش کرده است و همین معلولان نیز که زیبایی درون شان را در تئاتر صلح برایمان بازی کرده اند.

 این همان نظمی است که باید بعد به عشق و آفرینش منجر شود... سپس همان زن با گِل دارد یک مجسمه می سازد اما برخی با زدن ماسک بر آن هستند که مقابلۀ خود را با این موجود آفرینش شده نشان دهند اما مجسمه ساز و هنرمند با جان و دل از آفریده اش حمایت می کند... هنرمند نفس اش را در تن مجسمه می دمد که زنده شود و حالا شروران با دادن تفنگ او را دعوت به شرارت می کنند. بعدا این آفریده به حرکت در می آید اما بر تعداد ماسک بر چهره زدگان یا همین معلولان افزوده خواهد شد. این موجودات مهربان در کنار و دور این آفریده گرد می آیند. انگار که حرکت و زایشی در گرفته باشد. مهربانان با طناب های در هم تنیده به دور دست و پای مخلوق می پیچند و شیرازۀ او را مستقر می نمایند و زندگی و هستی اش را رقم می زنند... اما با رفتن ماسک زدگان گروهی از همین معلولان با چهره های طبیعی در صحنه و زیر نور حاضر می شوند و آنها از تولد خود بر زمین می گویند و این حس تکثیر می شود تا تداعیگر یک زندگی در میان تک تک آنان باشد. یعنی آنان هم از همین آفرینش شان اظهار خرسندی و رضایت می کند و خود را جزیی از هستی می نامند که پا به زمین نهاده اند.

مخلص کلام اینکه؛ اما اینان در پایان فقط از زندگی می گویند و از زیستن و در کنار هم بودن و...

زبان و بیان اینان ساده هست و در مقابل تماشاگران در پایان کرنش می کنند و ما چهرۀ ماه و ساده و صمیمی انسان های نابی را می  بینیم که در طبیعت مورد تمایز واقع شده و بنابر حکمت خداوندی اینان دیگر ماهیت دگرگونه ای را به لحاظ کم توانی ذهنی دارند اما این استثنائات طبیعت که همچنان بشر و انسان تلقی می شوند به زبان ساده و طبیعی خواستار آشتی و استقرار زندگی در میان همۀ انسان ها هستند.

یک نمایش مینی مالیستی که در آن یک سری حرکات شناسای گزارۀ آشتی است و در اینجا ماسک و میم گویای همه چیز است و باید که فقط هماهنگی ها به درستی و به موزونی موسیقی ملایم ضورت گیرد و اینان نیز کمترین حرکت لازم را بنابر ضرورت خرده پیرنگ به تماشا درآورند و به زیبایی از این مهم در می گذرند و پیامدش حس و حال خوبی است که هر تماشاگری را به تحسین وامی دارد.

آنان همچنین از تک تک  تماشاگران، بزرگان و مربیان خود سپاسگزاری می کنند که این هم در ادامۀ همان حس راستینی است که بنابر آموزش و پرورش درست می تواند نمایانگر ضرورت آن برای استقرار یک زندگی بهتر و مطلوب تر خود را نمایان کند.

این واقعیت و ماهیت تئاتر هست که به آدمیان قدرت بیانی بسیار بالایی می دهد که شاهد شکوفایی آنان باشیم و بهترین شیوه های آمورشی را برای توانمند سازی اقشار مختلف جامعه به اثبات می رساند و چه بهتر از این که معلولان نیز بتوانند در تئاتر خود و زندگی را بیابند و با اثبات حقانیت خود ما را به احقاق حقوق اجحاف شده یشان آگاه سازند که برای زندگی آنان  نیز باید تدابیر  و امکانات بیشتری را فراهم کنیم. چون آنان نباید در خانه و آسایشگاه هایشان فقط به امید فرارسیدن مرگ رها شوند. آنان هم باید در  کنار ما بهترین زندگی ممکن را دارا باشند و مثل هر انسانی به طور امتیازات لازم برخوردار باشند. 

نمایشگاه نقاشی

در حاشیه اجرای صلح بر دیوارهای تالار ایران تماشا چند تایی از تابلوها و در واقع هنرآفرینی های این هنرمندان نصب شده بود که جملگی طبیعت زیبا را به پالش کشیده بوده اند و هر یک به ما گوشزد می کرد که برای استقرار زندگی با صلح حتما از طبیعت غافل نمانید و البته که چنین هم هست چون طبیعت همواره زبان زیبا و بکری برای انسان طبیعی رقم خواهند زد.

هنرمندان زیادی به تماشای این نمایش نشستند ،چه بهتر که بر میزان این مشتاقان کارآمد افزوده شود که بتوانیم در چالش های پیش رو حرکات بهینه ای را برای استقرار مطلوب تر تئاتر معلولان در سراسر کشور فراهم کنیم.