امروز آدم های با شرایط مشابه ورونیکا کم نداریم

نمایش نامه اتاق ورونیکا نمایشنامه‌ای هیجان انگیز و وهمناک است که کشش و تعلیق خوبی دارد و پایانش را سخت می شود حدس زد. نمایشنامه در یکی از اتاق های یک عمارت قدیمی شروع می شود؛ داستان روایت دختری به اسم سوزان است که به تازگی با پسری به اسم لاری  دوست شده و برای دومین قرارشان به یک رستوران آمده اند، ولی زوج پیری که در همان رستوران هستند بعد از دیدن سوزان و شباهتش با دختری به اسم ورونیکا که در 15 سالگیش به خاطر بیماریش مرده، از سوزان درخواست می کنند که نقش او را بازی کند چرا که ورونیکا خواهری به اسم سیسی دارد که الان پیر شده و هوش وحواس درست و حسابی برایش نمانده  و از سرطان در شرف مرگ است و در توهماتش ورونیکا را می بیند و خودش را مقصر مرگ ورونیکا می داند و چقدر خوب می شود که در لحظات آخر زندگیش سوزان به جای ورونیکا به او بگوید که مقصر نبوده و دلش برایش خیلی تنگ شده است. سوزان ایفای نقش ورونیکا را قبول می کند بی خبر از اینکه همه این داستان بازی قتل یک خانواده روان پریش و خطرناک است. قهرمان نمایش ورونیکا است، دختر روان پریشی که خواهر خود را به قتل رسانده و پدر و مادرش برای حفظ آبرو، او را داخل اتاق حبس کرده اند و هیچ مجازاتی به جز حبس برای او در نظر نمی‌گیرند. اما بلافاصله بعد از مرگ پدر و مادر، زندگی ورونیکا تغییر می کند. در این نمایش نامه دو پرده‌ای اشخاصی حضور دارند که از بیماری روانی و جنسی رنج می‌برند. هر کدام از آنها در رفت و برگشت‌هایی بین شخصیت اصلی خود و شخصیت‌های خیالی ای که ساخته‌اند در نوسانند، تا در نهایت، مفهوم ناخودآگاه را در صحنه‌ای بسته و محصور به نمایش بگذارند. نمایش اتاق ورونیکا به نویسندگی آیرا لوین و ترجمه شهرام زرگر با طراحی و کارگردانی منا رمضانی خرداد و تیرماه در تالار حافظ روی صحنه رفته است. در این نمایش که تهیه کنندگی آن را علی شاهانی بر عهده دارد رامونا شاه، حمید رحیمی، مرضیه موسوی، افشین حسنلو و سارا مصطفوی نسب به ایفای نقش می پردازند. همچنین از دیگر عوامل این گروه می توان به طراح گریم: ماریا حاجیها، طراح نور: رضا خضرایی، طراح صحنه: منا رمضانی، طراح گرافیک: مریم دیهول، طراح لباس: مهرناز عباسی، طراح صدا: داتیس اسکندری، مدیر تولید: دیاکو خاکی، گروه کارگردانی: مجتبی عاشوری، رعنا معینی و فاطمه ملااحمدی، دستیار تولید: مهدی مهرانی، جانشین تولید: یوسف موسوی، موسیقی: فراز اسدی، ترانه سرا: مهران عشریه، انیمیشن و موشن گرافی: استودیو آذرنقش(رضا ولی زاده و یوسف علیزاده)، ساخت تیزر: گروه ژور، روابط عمومی و تبلیغات: میثم تحریری و مشاور رسانه ای: امیر پارسائیان مهر اشاره کرد. با منا رمضانی در باره اجرای نمایش اتاق ورونیکا گفت وگویی انجام داده ایم.

 

از اتاق ورونیکا در ایران اجراهای متعددی روی صحنه رفته است که مهم ترین اقتباس را رضا ثروتی از این نمایش نامه انجام داده است. آیا با اقتباس از این اثر دچار چالش مقایسه ای بین اجرای خودتان با سایر اجراها  توسط مخاطبان نشده اید؟

من اجرای رضا ثروتی و سایر دوستان کارگردان را ندیده بودم و در شروع کار به چالشی که اشاره کردید فکر نکردم، از آنجائی که رشته تحصیلی من معماری و طراحی صحنه است  و به فضاهای سیاه و گوتیک در ادبیات و تئاتر علاقه دارم موقعی که نمایش نامه را خواندم به آن علاقه زیادی پیدا کردم و به نظرم یک متن شاهکار و فوق العاده ای است . دوست داشتم نمایشم در این فضای سیاه و گوتیک روی صحنه اجرا شود.

 

اجرای نمایش بر اساس چنین مختصاتی کار دشواری است؟

بله، من تلاشم را انجام دادم و اینکه چقدر در کارم موفق بوده ام بسته به نظر تماشاگر دارد؛ البته در این اجرا خیلی از ایده هایم به خاطر مسائل فنی و مختصات سالن حافظ حذف شد.

 

در باره این ایده هایی که نتوانستید در نمایش از آن استفاده کنید توضیح بیشتری بدهید؟

یکی از این ایده ها استفاده از یک تابلوی متحرک در صحنه بود که در آن شخصیت‌ها تکان می خوردند و یا عروسکی مد نظر داشتم که متحرک بود و از همه مهم تر تعدادی ارواح بود که در طول اجرای نمایش به طور سیال در صحنه حرکت می کردند. به هر حال این متن برای من پر از ایده های اجرایی بود.

 

در نمایش هایی از جنس اتاق ورونیکا که متنی بر فضای وهم آور و ترسناک هستند معمولا موسیقی و افکت های صوتی در خلق چنین فضایی نقش مهمی دارند. اما در نمایش شما موسیقی  خیلی دیر و از دقیقه چهل به بعد با همراهی افکت  صوتی بارش باران کارش را شروع می کند. دلیل این رویکردتان چه بود؟

یک سری افکت های صوتی برای نمایش ضبط شده بود مثل صدای چرخاندن کلید در قفل و غیره، اما چون دیر توانستیم در سالن حافظ  با دکور کامل با بازیگران تمرین انجام بدهیم؛ بنابراین این هماهنگی رخ نداد و مجبور شد این افکت ها را حذف کنیم. البته تلاش داریم با هماهنگی در شب های آتی اجرا از آنها استفاده کنیم.

 

آیا اتاق ورونیکا را می توانیم یک درام روانشناسانه بدانیم؟

اتاق ورونیکا یک سایکو تریلر است و می خواستم در زیر متن نمایش از فضای هارور استفاده کنم و همانطوری که اشاره کردم تحقق کامل این امر به دلیل عدم هماهنگی رخ نداد و نمایش ژانر دارک فانتری دارد.

 

آیا قبول دارید شخصیت ورونیکا به دلیل منحنی سینوسی رفتارهایش یکی از شخصیت های جذاب نمایش است؟

ورونیکا شخصیت محوری نمایش است و تمام اتفاقات رخ داده در نمایش حول شخصیت ورونیکا رخ می دهد.

 

به نظر می رسد ورونیکا یک بیمار روحی و روانی است تا یک قاتل؟

بله، ورونیکا را یک بیمار قابل بخشش دیدم و این سوال اساسی مدام در ذهنم بود که آیا این آدم را می شود به خاطر اعمالش مورد عفو و اغماض قرار داد.

 

به نظر می رسد قصد دارید در نمایش این سوال را از مخاطب هم پرسش کنید؟

این سوال در ذهن خودم بود و به این جواب رسیدم که او بخشیده می شود.

 

آیا ورونیکا را یک قربانی قلمداد کردید؟

بله، قربانی محیط و افکار والدینش می دانم. این نوع آدم ها در هر مقطع زمانی دیده می شوند و امروز هم آدم های با شرایط مشابه ورونیکا کم نداریم. اگر بخواهیم به گذشته این آدمها نگاه کنیم متوجه می شویم اطرافیان در اعمالشان نقش مهمی داشته اند. ورونیکا  توسط والدینش در اتاقی زندانی می شود و این زندانی شدن او را وحشی، درهم ریخته و نامتعادل به لحاظ شخصیتی می کند.

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی