در حال بارگذاری ...
آریان رضایی در گفت‌وگو با ایران‌تئاتر بیان کرد

تا آخرین لحظه نمی توان مرز میان حقیقت و دروغ را تشخیص داد

ایران‌تئاتر: آریان رضایی کارگردان نمایش دروغ جزء گروهی از کارگردان های تئاتر ما است که در سال های اخیر به واسطه اجراهای نمایش هایی مبتنی بر تکنیک تئاتر شورایی توانسته مخاطبان خاص خودش را داشته باشد.

رضایی در سبک کاریش با استفاده از المان‌های نو( ارتباط از طریق گوشی همراه توسط تماشاگر در طول اجرا در نمایش دیور) توانسته برای مخاطبانش مسائل جذابی را خلق کند. رضایی در دروغ از شیوه کاری گذشته اش فاصله گرفته و نمایشی کمدی – تراژدی مبتنی بر موقعیت ایجاد شده بر اساس متنی از یک نویسنده نام آشنا(زلر) روی صحنه برده است.آریان رضایی کارگردان جوان و نوگرایی است که در سه چهار سال اخیر پیشرفت خوبی درکارش داشته است و به شیوه کاری نمایش های مونو/شورایی علاقه دارد و نمایش مونولوگ برلینش هم منتخب جشنواره شهر شد. در نمایش برلین ساختار برشتی و مشارکتی و سیستم فاصله‌گذاری از نوع آگستو بوالیش هسته اجرایی اثر را شکل داد. فلوریان زلر نویسنده محبوب این روزهای تئاتر ما، معمولا درآثارش تم جالبی برای روایت انتخاب می‌کند و پیچیدگی‌هایی که در متن او وجود دارد، خیلی متفاوت تر از روال معمول گره‌افکنی و پیچیدگی‌ای است که در سایر نمایشنامه‌ها می‌خوانیم.گاردین او را هیجان‌انگیزترین نمایشنامه‌نویس قرن حاضر می‌داند و سبک خاصی که در آثارش دنبال می‌کند. نمایش دروغ نوشته فلوریان زلر با ترجمه پگاه مرادی و کارگردانی آریان رضایی تیرماه  ساعت 19:30 در سالن استاد ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است ، با آریان رضایی در باره رویکردش در نمایش دروغ و استفاده از متن فلوریان زلر گفت وگویی انجام داده ایم.

بعد تجربه موفق اجرای دو نمایش به شیوه تئاتر مشارکتی و شورایی که مورد استقبال مخاطب هم قرار گرفت؛ به چه دلیل در اجرای دروغ از این سبک کاری فاصله گرفتید؟

این تغییر سبک کاری دلائل متعددی دارد؛ اولین نکته مهم متن نمایش نامه بود که بهترین شکل اجرایی و کارگردانیش همین شیوه فعلی است.

آیا امکان نداشت متن دروغ فلوریان زلر را به شیوه تئاتر تعاملی و شورایی روی صحنه اجرا کرد؟

نه، این نمایشنامه قابلیت چنین کاری را نداشت. علت دیگر این بود که تلاش کنم در اجرای جدیدم عادت شکنی کنم و مخاطب شیوه کاری دیگری را از من ببیند و دوست داشتم در فضای دیگری با مخاطب ارتباط برقرار کنم.

آیا در اجراهایی که تا به حال نمایش دروغ روی صحنه داشته است؛ مخاطب نظیر نمایش های قبلیتان استقبال داشته است؟

 بله، اغلب شب های اجرای نمایش با ظرفیت کامل تماشاگر مواجه هستیم و طبق واکنش هایشان با فضا و شیوه اجرایی نمایش ارتباط برقرار کرده اند.

یکی از شخصیت های نمایش جایی در قصه اثر عنوان می کند که ندانستن حقیقت یک نعمت است؛ آیا این مسئله بن مایه اصلی نمایش است؟

یکم ماجرا پیچیده است.

معمولا وجود چنین پیچیدگی هایی در داستان و روابط بین شخصیت‌ها، دیدن نمایش را برای مخاطب جذاب می کند؟

بله، ایجاد جذابیت می کند.

به چه دلیل در میان آثار زلر ، متن دروغ را برای اجرا انتخاب کردید؟

نمایش نامه دروغ فضای اجتماعی دارد و من هم علاقه زیادی به متن هایی دارم که روابط بین زنان و مردان را به چالش می کشد و موضوع اصلی تمام نمایش های من است. چیزی که درباره حقیقت و دروغ مطرح می کنیم این است که تا لحظه آخر نمی توانیم مرز میان این دو مسئله را تشخیص بدهیم. در نمایش نامه دروغ دقیقا به چنین مسئله پرداخته می شود و مخاطب نمی تواند هیچ قطعیتی درباره دروغ گویی و راست گویی شخصیت ها داشته باشد.

آیا عشق و دروغ دو روی یک سکه هستند؟

این مسائل را من در نمایش به عنوان سوال مطرح کرده ام و من نباید جواب آن را بدهم و پاسخ بر عهده مخاطبی است که به دیدن نمایش می آید.

آیا نمایش دروغ را با توجه به شخصیت پردازی که در مورد آدم های نمایش ارائه می کند؛ می توان یک نمایش شخصیت محورانه دانست؟

شخصیت پردازی در این نمایش جزء ویژگی های مهم ساختاری آن است.

انتخاب بازیگران نمایش به خصوص افشین هاشمی به عنوان شخصیت محوری به درستی انجام شده است؛ بر اساس چه ویژگی هایی بازیگران را انتخاب کردید؟

بر اساس قابلیت هایی که در آنها سراغ داشتم. سال قبل با افشین هاشمی درباره اجرای نمایش صحبت کردم و با او به توافق رسیدم. به نظرم افشین هاشمی با توجه به اشرافش به متن بازی بسیار خوب، روان و درستی ارائه کرده است.

آیا نمایش دروغ را مثل اصطلاحی که در سینما در باره فیلم آپارتمانی متداوال است؛ می توانیم یک تئاتر آپارتمانی بدانیم؟

نه، علی رغم اینکه داستان نمایش دروغ در یک خانه رخ می دهد،خیلی با به کارگیری این نوع واژه ها موافق نیستم.

آیا در این نوع رابطه هایی که بین دو زوج نمایش دروغ وجود دارد؛ مصلحت اندیشی چقدر می تواند باعث بهبود اوضاع و تنش زدایی بشود؟

این مسائل به انتخاب های انسانی بر می گردد. هر انسانی انتخابی می کند و در انتخابش آزاد و مختار است. این انسان می تواند دروغ گویی و یا راستگویی را انتخاب کند و اینکه اگر دروغ می گوید بنا به مصلحت اندیشی است نمی تواند توجیه مناسبی برای استفاده از دروغ باشد. در زندگی شخصی خودم برای این مسائل قاعده مشخصی دارم، اما زندگی شخصی خودم ربطی به مخاطب ندارد و در فضای نمایش برای آن قاعده مشخصی قائل نیستم.

آیا تعریف دروغ وابسته به موقعیت و فضایی که آدم در آن قرار می گیرد است؟

دروغ ، دروغ و حقیقت، حقیقت است و تکلیفشان مشخص است. در نمایش هر کدام از شخصیت های نمایش دیدگاه شخصی خودشان را در باره ماهیت دروغ مطرح می کنند و به عنوان دیدگاه نمایش قابل تحلیل نیست. اینکه پل در نمایش به خاطر قانع کردن همسرش دروغ گویی را نشانه دوستی می داند به این معنی نیست که به آن باور داشته باشد. دروغ نمایش نامه موقعیت محوری است و در فضای نمایش واکنش آدم ها در موقعیت ایجاد شده را می بینیم. در حین دیدن نمایش من مخاطب می خندد؛ این خندیدن با شوخی های کلامی ایجاد نمی شود، بلکه موقعیت‌هایی که شخصیت ها درگیرش می شوند باعث خنده مخاطب می شود. چیزهایی در نمایش وجود داشت که در تمرینات فکر نمی کردیم باعث خنده مخاطب بشود؛ اما در حین اجرا چون مخاطب با این موقعیت‌ها درگیر می شود به خنده روی می آورد.

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی

 


 




مطالب مرتبط

نظرات کاربران