باید می نوشتیم تا این «آه» در گوشه ای از تاریخ هنر بماند

به گزارش ایران تئاتر در متن این بیانیه آمده:
شاید وقتی این بیانیه خوانده می‌شود دانشکده هنر دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز از خیابان انقلاب به ارتفاعات سوهانک در شمال تهران منتقل‌شده و یا هنوز چند میزِ ترک‌خورده و صندلی شکسته، بلاتکلیف در راهروهای دانشکده در برزخِ میان ماندن و رفتن هستند!
از مدت‌ها قبل که نهاد کمیته امداد به خیابان آزادی نقل‌مکان کرد و مجموعه اداره‌های مرکزی خود در سوهانک را برای فروش گذاشت، شایعه خرید آن توسط دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز دهان‌به‌دهان چرخید؛ شایعه ای که خیلی زود با تایید مسئولان دو نهاد رنگ واقعیت به خود گرفت و مقرر شد دانشکده های واحد تهران مرکز (که متناظرِ نامِ واحد در محدوده مرکز تهران مستقر بودند) به شمال شهر اسباب کشی کنند. اگرچه این تصمیم واکنش های متفاوتی را در میان دانشگاهیان و دانشجویان واحد دربرداشت اما اعتراض ساکنان دانشکده هنر جدی تر و از نوع دیگری بود. دانشجویانِ نقاشی و گرافیک، وسایل مورد نیاز خود اعم از کاغذ و مقوا و رنگ و بوم و قلم مو را از فروشگاه های پُرتعداد نوشت افزار خیابان انقلاب تهیه می کردند؛ دانشجویان رشته عکاسی، با فاصله کمی دوربین و لنز خود را برای تعمیر به خیابان جمهوری می بُردند و مواد مصرفی ظهور و چاپ عکس هم از همان حوالی تهیه می شد؛ دانشجویان فلسفه و پژوهش هنر، کتاب ها و نشریه های هنری داخلی و خارجی مورد نیاز خود را از کتاب فروشی ها و ناشران محدوده دانشکده تهیه می کردند؛ و از همه مهم تر، دانشجویان نمایش به راحتی پس از پایان ساعت درسی خود به تماشای تئاتر در بیش از 20 تماشاخانه دولتی و خصوصی در محدوده میدان های انقلاب تا فردوسی می نشستند و گاه خودشان در همان سالن ها کاری را به روی صحنه برده و تجربه کسب می کردند. نزدیکی این سالن ها و نیز پلاتوهای تمرین تئاتر به دانشکده، باعث می شد دانشجویان تئاتر بتوانند هم زمان با حضور در کلاس های درس خود، به تماشا، تمرین و اجرای تئاتر نیز بپردازند، که همانا هدف غایی یک دانشجوی تئاتر همین است.
از مهر ماه، تمام کلاس های دانشکده هنر در سوهانک برگزار می‌شود و ما نمی دانیم جای فروشگاه های نوشت افزار، تعمیرگاه های دوربین عکاسی، کتاب فروشی ها، پلاتوها و سالن های اجرای نمایش، سالن های سینما، گالری های هنرهای تجسمی و دیگر مراکز علمی و فرهنگیِ مرکز شهر را چه چیزی در بین کوهستان های شمال شهر برای این دانشجویان پُر می کند؟!
ما به تصمیم مدیران دانشگاه آزاد احترام می گذاریم اما به آن نقد داریم. اگر چه گاهی مدیریت در سطح کلان، مجالِ نکته سنجی های ریزبینانه را دریغ می کند – که ما به این موضوع هم به دید یک اتفاق قابلِ درک می نگریم – اما انتظار می رفت تصمیم سازان و تصمیم گیران، گوشه چشمی به دانشجویان هنر داشتند و به تفاوت های فاحشی که در بایدها و شرایط تحصیل و فعالیت این گروه از دانشجویان وجود دارد، توجه می کردند. در سال های اخیر، جشنواره و رویداد هنری در ایران و حتی کشورهای منطقه به پایان نمی رسید مگر این که نام دانشجویان و یا دانش آموختگان از دانشکده هنر واحد تهران مرکزی در میان برگزیدگانش باشد؛ دانشجویان و دانش آموختگانی که به واسطه موقعیت استثنایی دانشکده و نزدیکی آن با مراکز فرهنگی و هنری، شرایط مناسبی برای فعالیت و تجربه اندوزی داشتند. اما امروز ما در مورد آینده دانشجویان دانشکده هنر – و به طور ویژه دانشجویان تئاتر - نگرانی جدی داریم. نگرانی ما از آن روست که پس از چهار سال دانشجویانی را تحویل جامعه و صنف تئاتر می دهیم که تعداد کتابهای نمایشی که در طول تحصیل مطالعه کرده اند از انگشتان دو دست تجاوز نمی کند، تعداد نمایشهایی که به تماشا نشسته اند از آن هم کم تر، و تعداد نمایشهایی که به روی صحنه برده اند ...!!!
نمی دانیم باید خوشحال باشیم که بعضی از ما در دوره ای از دانشکده هنر واحد تهران مرکز تحصیل – و برخی از ما بعدها تدریس - کردیم که از آن به عنوان دوران طلایی دانشکده یاد می کنند، یا ناراحت باشیم که در همین دوران شاهد افول و پایان دوران اوج آن هستیم.
رویای محالی است که انتظار داشته باشیم این بیانیه، روغن ریخته را جمع کند و دانشکده هنر را به خانه قدیمی خود بازگرداند اما باید می گفتیم و می نوشتیم تا این «آه» در گوشه ای از تاریخ هنر، تاریخ تئاتر ایران، تاریخ آموزش عالی و تاریخ دانشگاه آزاد اسلامی بماند به یادگار!
هیات مدیره انجمن مدرسان خانه تئاتر
تیر ماه 1398