نقش؛ نقشه راه چگونه ایفا کردنش را به بازیگر نشان می دهد

 امیر نوروزی به خاطر بازی در این نمایش از دو جشنواره تئاتر دانشگاهی  جشنواره بین المللی تئاتر فجر مورد تقدیر قرار گرفت. نمایش «لانچر5»  در ساختاری رئالیستی، ساده، جذاب و قابل درک توسط دو کارگردان خلاق ،جوان و مستعد روایت می شود. امیر نوروزی در نمایشش بی5-6 هم در قالب یک شخصیت کمدی نقش متفاوتی را ایفا می کند.داستان نمایش «لانچر 5» در یک پادگان نظامی می گذرد و مربوط به کشف راز سه قتل مرموز توسط رییس اداره بازرسی پادگان می باشد. «لانچر 5» اگر چه نمایشنامه ای پلیسی و معمایی را در شکلی رئالیستی ارایه می کند، اما در دو حوزه معنایی و اجتماعی، مخاطب خود را درگیر می کند و در ارتباط با مفاهیم اثر به چالش می کشد. نمایشی که از آثار تقدیر شده و برگزیده سی و هفتمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر، جشنواره تئاتر شهر و جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی ایران در بخش های مختلف بوده است.  با امیر نوروزی در باره بازی‌هایش در این دو نمایش گفت وگویی انجام داده ایم.

 

با توجه به محوری بودن نقش سروان شایگان در درام داستان نمایش بر اساس چه ویژگی هایی بازی در این نقش را پذیرفتید؟

استارت اجرای نمایش به سال 96 برمی گردد و قرار بود نمایش برای حضور در جشنواره تئاتر دانشگاهی آماده اجرا شود و دو کارگردان اثر با من تماس گرفتند و عنوان کردند که بازی در قالب شخصیت سروان شایگان را برای من در نظردارند. بعد از بازنویسی متن اولیه متوجه شدم این نقش جای کار بسیاری دارد و قبولش کردم و معتقدم برای یک بازیگر در طول فعالیت کاریش کمتر فرصت ایفای این نوع نقش ها به دست می آید .

 

نقشی که در نگاه اول خیلی ساده به نظر می رسد، اما پر از پیچیدگی است؟

 همینطور است و نقش دشواری بود.

 

چقدر از آدم های نظامی شناخت داشتید و آیا برای نزدیک شدن به نقش سرگرد شایگان تحقیقات خاصی انجام دادید؟

خدمت سربازیم در ارتش و شهر قوچان انجام شد و در شرایط آسانی هم این دوسال زمان سربازی نگذشت. در خانواده ام هم عمویم نظامی است و از این تجربیاتم استفاده لازم را انجام دادم. البته متن نمایش نامه بر اساس خاطرت دوران خدمت سربازی مسعود صرامی شکل گرفت. افسرانی که در بازرسی و رکن دوی ارتش کار می کنند دارای ویژگی های خاصی هستند و باید به ریزه کاری شغلی این افسران هم توجه کرد. درکنار مسائلی که اشاره کردم، تعدادی مصاحبه بازجویی را دیدم که برایم خیلی حائز اهمیت بود.

 

به نظر می رسد در ساختار نمایش تلاش شده سروان شایگان آدم عادی به نظر برسد؟

نمی خواستیم از این آدم یک قهرمان بسازیم و در کنارش هم این رویکرد را نداشتیم که او را آدمی خشک، جدی و احمق نشان بدهیم و در کلیت در طول اجرا قسمت‌هایی تماشاگر با او و کارهایش احساس سمپاتی و قسمت‌هایی با او همراه نیست و نقدش می کند.

 

با توجه به کارهایی که سروان شایگان انجام می دهد و در آخر نمایش برای حرف سربازی که پیشش آماده اهمیتی قائل نمی شود و به نظر می رسد برای حفظ درجه جدیدش چشمش را روی حقیقت می بندد؟

بله، ارتقای درجه و مقام شغلی برای نظامی ها خیلی مهم است و برای رسیدن به آن تلاش زیادی انجام می دهند. داشتن درجه بالا ضمن ارتقای شغلی و پیدا کردن جایگاه بهتر باعث می شود خانه سازمانی هم در اختیارشان قرار بگیرد.

 

در سینمای امریکا فیلم هایی با محوریت بروز قتل و جنایت در محیط‌های نظامی زیادی ساخته شده است. آیا کارگردان های نمایش به شما دیدن فیلم خاصی را پیشنهاد دادند؟

مشخصا دیدن فیلم حرامزاده های لعنتی تارنتینو برای بازی بهتر کمک زیادی به من انجام داد و امیدوارم بازیم در شب های مختلف اجرا دارای نوسان نباشد و تماشاگر با نقش و فضا ارتباط درستی برقرار کند و نمایش در حد استانداردی اجرا بشود.

 

به نظر می رسد در بازیتان در قالب این نقش به سراغ یک بازی درونی و تا حدی حسی رفتید؟

در چند جای نمایش مثل صحنه بازجویی سرباز عبدی چون دارد نمایش اجرا می کند تا او را گول بزند و وادار به اعتراف کند بازیم کمی بیرونی تر است. در بقیه فضای نمایش کنش های سروان تا حد زیادی درونی است. باید توجه داشته باشیم که سروان شایگان نزدیک به دو ساعت در تمام صحنه های نمایش حضور دارد و اگر می خواستم در تمام این مدت بازیم درونی باشد ممکن بود برای مخاطب جذابیت زیادی نداشته باشد و به نظرم به تدریج باید تمام خصلت های شایگان به مخاطب معرفی می شد. این چیدمان بازی در قالب این نقش باید به گونه ای انجام می شد که صفر تا صدش ناگهان مشخص نشود و در هر بخش نمایش چیز جدیدی در باره این شخصیت عیان بشود.

 

آیا بازی در این نقش دشوار در روحیه شما تاثیراتی هم دارد؟

بله، بی تاثیر نیست و در زندگیم هم ذهنم را به خودش مشغول کرد.

 

بنابراین به صورت حسی به نقش نزدیک می شوید و در طول اجرا با مختصات نقش همراه می شوید؛ شیوه ای که با بازی تکنیکی تفاوت های دارد؟

خیلی از جاها مجبور می شدم این درگیری حسی را با نقش داشته باشم.

 

آیا به سبک بازی متدگرا اعتقاد دارید که در پروسه اجرای یک نقش با آن درگیر و همراه می شوند؟

به این سبک علاقه دارم و به بازی بهتر بازیگر کمک می کند و البته تلاش می کنم راه میانه ای انتخاب کنم و بین بازی تکنیکال و سبک متد اکتینگ حرکت کنم.

 

یک جور سبک بازی های آل پاچینو و رابرت دونیرو از سردمداران سبک متد اکتینگ را دنبال می کنید؟

یک جایی میان سبک کاری این دو بازیگر حرکت می کنم. با توجه به تجربیاتم در حوزه بازیگری به تکنیک های کار و رفتار بدن شناخت دارم و نکته مهم در ارائه بازی این است که  خود نقش نقشه راه و چگونه ایفا کردنش را به بازیگر نشان می دهد.

 

آیا اجرای موفقیت آمیز نمایش «B5-6 » همچنان ادامه دارد؟

بله، این نمایش کاندیدای دریافت جایزه دربخش های طراحی لباس، طراحی صحنه، بازیگری مرد و نمایشنامه از هجدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی بود. نمایش «B5-6» دررابطه با یک خودکشی آنلاین اینترنتی است. نقشم در این کار مسئول تبلیغات یک شرکت بزرگ است وقصه از جایی شروع می‌شود که شخصی که قصد خودکشی دارد در فضای مجازی پرطرفدار می‌شود و در این بین یک کمپانی با سوء استفاده از این جریان تصمیم می‌گیرد تبلیغات این شخص را به عهده بگیرد تا بتواند ازعواید آن سود ببرد. اولین اجرای این اثر در تالار مولوی بود و در یک ماه اخیر هم در تماشاخانه شهرزاد اجرا شد و بعد از خاتمه اجرا در آنجا درحال حاضر در تماشاخانه هامون روی صحنه رفته است. در این نمایش که جدا از بازیگری، نویسنده متن هم هستم؛ شخصیت متفاوتی را بازی می کنم و نقشم کمدی و بسیار متفاوت با شخصیت سروان شایگان است.

 

ایفای دو نقش بسیار متفاوت از هم در یک روز کار بسیار دشواری است؟

بله، در هر دو نمایش در تمام لحظاتشان بازی دارم و زمان اجرایی این دو نمایش در حدود سه ساعت است و سریع باید بعد از خاتمه اجرای نمایش اول خودم را به تئاتر شهر برسانم.

گفت  و گو از احمد محمد اسماعیلی