لانچر 5، شپش، و جتسیمانی

هدف این است که مخاطبین بنابر چه ذوق و سلیقه ای باید اثر دلخواه شان را انتخاب کنند شاید کسی بیشتر آثار رئالیستی مانند نمایش لانچر 5 را بپسندند و در مقابل عده ای دیگر به نمایش کمدی آن هم به سبک و شیوۀ چخوف علاقه مند باشند بنابراین بهتر است که به دیدن نمایش شپش بروند و همچنین عده ای هم با گرایش به نمایش های ذهنی تر و فوق مدرن تر با انگیزۀ بیشتر نمایش جتسیمانی را برای دیدن انتخاب کنند.با آنکه نگارنده در مقام منتقد به تک تک این آثار انتقادهایی را وارد می داند اما این پیشنهادهای هفتگی، یکبار دیده شدن با حوصله و تامل را مدنظر قرار داده و اینکه هر کسی بنابر گرایش ذهنی اش بتواند هزینه و زمانش را صرف یک کار نسبتا بهتر کند.

لانچر 5

اگر به واقع گرایی، مسائل مرتبط با جوانان و دورۀ سربازی، ماجراهایی پلیسی و معمایی علاقه مندید به نظرم از دیدن لانچر 5 حتما لذت می برید و حالا اگر اندیشه ای هم در آن باشد دچار درک معنایی خواهید شد. این همان حس و حالی است که در ابدی شدن نمایش در اذهان مخاطبانش موثر خواهد بود.

نمایش «لانچر5»، به نویسندگی و کارگردانی «مسعود صرامی» و «پویا سعیدی» در میان انبوه کارهایی که در این سالها به صحنه آمده است، یک پدیده تئاتری است برای اینکه در شناساندن توانایی سبک و شیوۀ واقع گرایانه که هنوز هم می تواند شگفتی ساز باشد ما را تحت تاثیر قرار می دهد.

سه تا سرباز کشته شده اند اما نمی دانیم چرا؟ تا اینکه اداره بازرسی ارتش (مستقر در یک پادگان) مامور شده که با سین جیم کردن همه سربازان و فرمانده شان پرده از این کشتارها بردارد... حالا هر یک روایت خود را دارد که راست و درستش بماند. در این بین یک مقصر هم به نام کمالی در بازداشتگاه است. سیاوش کشته شده؟ یا بویراحمدی و حداد خود را کشته اند؟ پای سربازی به نام کمالی در این وسط گیر هست؛ او احتمالا این دو تا (حداد و بویراحمدی) را کشته باشد اما سیاوش چرا کشته شده است؟ کمی پیچیده است همه چیز اما به ناگهان روایت آن چیزی نمی شود که تاکنون شنیده ایم بلکه قضایا طور دیگری پیش می رود و زیبایی اش هم در همین پیچ و خم دادن به پیرنگ است و اینکه قصه پردازش شده با مسائل و مصایب به ظاهر مفرح و شیرین در قالب طنز در کنار تراژدی هایی که همراه با خشم، خشونت و شکنجه است، ما را تحت تاثیر قرار می دهد؛ و به نوعی دارد فضای ملموسی از گروتسک را ایجاد می کند. همه این موارد دست بر قضا دارد یک جریان درست و اصیل تئاتری را شکل می دهد که ما در مقام تماشاگران با یک تئاتر همراه شده ایم و این رودررویی بسیار غنیمت است چون مثل و مانندش را کمتر می بینیم که همه چیزش از خودمان باشد و این گونه بشود با جدیت تمام انسان ایرانی را در یک برهۀ اجتماعی و معاصر با عمده نقص های درونی اش (هامارتیا) به صحنه آورد و به همین دلیل هم ته ماجراها را طور دیگری رقم زد که هدف القای یک حقیقت تحت پوشش یک درام نیست بلکه استیلای خواست و نظر طبقۀ حاکم است که آنگونه که انتظار دارند سرنوشت محتوم را روایت می کنند...

این نمایش بازی های در خور تاملی دارد و نمی توان بازی هیچکدام را بی اهمیت دانست چون هر دو کارگردان به درستی انتظاراتشان را در هدایت بازیگران مطرح کرده اند و اتفاقا از هر دو شیوه ناتورالیستی و اتکای به ژست و فیگور برای واقع نمایی بهتر نقش ها بهره مند شده اند و حیف است که این بازی ها در چشم و دل مخاطبان حقیقی تئاتر ایران ننشیند.در نمایش لانچر 5 بازی امیر نوروزی، میلاد چنگی، مجید یوسفی، محمد حق‌ شناس، صادق برقعی، مرتضی سلطان محمدی، فرشید روشنی، حامد محمودی، عماد درویشی، مجتبی یوسفی، پوریا عربگری، عرفان امین و هادی شیخ‌ الاسلامی می تواند هر مخاطبی را تحت تاثیر قرار دهد که همه در آن شرایط سخت و بستۀ سربازی چگونه باید تن به هر نوع شکنجۀ مافوق شان بدهند و در نهایت نیز با معلوم شدن حقایق اما خوانش و نوع عملکرد چیزی تفاوت است و نباید در این رابطه زیاده روی بشود. لانچر 5 بر روی صحنه سالن سایه ی تئاترشهر که روزهای پایانی اش را دارد سر می کند همچنان می تواند به عنوان یک اثر موفق که فراتر از تئاترهای دانشگاهی و حتی تئاترهای معمول و به اصطلاح حرفه ای خودی نشان داده، مورد توجه علاقه مندان به تئاتر واقع شود.

طراحی صحنه و لباس و چهره پردازی و حتی حضور نور نیز از جمله عناصر کارآمدی است که چشم را در گشایش این لحظه های ناب به چالش می کشانند.

این نمایش در روندی سه ساله، جوایز زیادی از جمله تندیس بهترین نمایشنامه از نوزدهمین جشنواره تئاتر دانشگاهی (جایزه اکبر رادی) در سال ۱۳۹۵، تقدیر بهترین نمایشنامه از جشنواره تئاتر شهر در سال ۱۳۹۶، تندیس بهترین نمایشنامه در بخش صحنه و تقدیر بهترین بازیگری مرد از بیست و یکمین جشنواره تئاتر دانشگاهی در سال ۱۳۹۷، را به دست آورده و بعد از اجرای موفق در سی و هفتمین جشنواره تئاتر فجر و کسب نامزدی بهترین نمایشنامه و تقدیر بهترین بازیگری مرد در سال ۱۳۹۷، به مرحله ی اجرای عموم رسیده است.

شپش

شپش برای آنهایی مناسب تر است که به چخوف علاقه دارد و یا در روال کمدی های کورش نریمانی در مقام یک نویسنده و کارگردان متفکر ایرانی می دانند او چاله میدانی عمل نمی کند بلکه همواره از بطن جامعه آمده و از بالا تا پایین را تا همین وسط ها و نزدیکی ها رصد کرده و می داند حتی در حاشیه و شهرستان هم چه خبر است بنابراین کورکورانه هم نمی نویسد و کار نمی کند... البته در شپش به بلوغی دست یافته که اگر ادامه دهد حتما به ترازبندی ها، قالب و چهارچوب دقیق تری در کمدی و طنز دست خواهد یافت.

نمایش «شپش» آنطور که در بروشور آن نیز آمده با نگاهی آزاد و کارگاهی به آثار انتشار یافته از چخوف و سایر آثار اقتباسی از داستان‌های کوتاه او، نوشته شده است.

کمدی شپش، قصه مردی مفلوک و کارمندی دون پایه است که قصد می‌کند در زندگی  پسر نابغه‌ی تازه بالغ‌اش، نقش مؤثر پدرانه داشته باشد، اما سیر اتفاقات خیلی سطحی و کوچک، او را تا مرگ و نیستی پیش می‌برد...

کوروش نریمانی بعد از ۳ سال دوری از تئاتر در سال 97 با اجرای نمایش «شپش» به صحنه تئاتر بازگشت، این نمایش که تولید تازه «تئاتر مستقل تهران» است بعد از گذشت ۱۰ ماه تمرین از ۲۴ تیرماه 97 در تئاتر مستقل تهران به روی صحنه رفت و امسال نیز با یک بازنگری و اضافه کردن سیامک صفری که یار دیرین نریمانی است، در نوفل لوشاتو این اجرا را یکبار دیگر و گویا با توان بیشتری در برابر مخاطبان حقیقی تئاتر به چالش می کشاند.
کوروش نریمانی با نگارش و اجرای نمایش‌هایی همچون «والس مرده‌شوران‌»، «دن کامیلو»،‌ «شب‌های آوینیون»، «هتل پلازا»، «شوایک»، «هیپوفیز»، «جن‌گیر» و... و نگارش سریالهایی همچون «پایتخت ۲»، «باجناقها»، «مجتمع مسکونی فرج وفرخ» و ... یکی از هنرمندان فعال در عرصه تئاتر کمدی ایران است و همواره در این زمینه رشد کرده و هنوز هم می تواند یکی از بهترین باشد زیراکه شپش در اتکای با نیروهای جوان و بی ادعا زمینه ساز چنین فرآیندی است که می شود در شرایط دشوارتر به تمرین های بیشتر به روانی و سیالیت حضور در صحنه تاکید ورزید.
بازیگران (به ترتیب حروف الفبا):

امیر حسین امرایی نیا، نسترن باقرزاده، پریسا بنی‌آدم، افسانه پرمر، محسن تمیزی، حمید تنقطار، فاطمه جنیدی، امیر حسین جوانی، مجتبی جهان‌فکر، حسین حاتمی، مسعود حاتمی، فاطمه حسینی، شیما دهقان، کیمیا رحمانی، سعید رهنورد، بهروز سپانلو، محمد پویا سرلک، مرتضی سلیمی، مهتاب شکریان، پیام شهرتی، محمدحسین قاسمی، محمد امین کارخانه‌چی، الهه کیانی، مهرداد میرزا احمدی، احمد نیک‌پور، فهیمه هرمزی، رویا یاحق.

جتسیمانی

اگر به نمایش های نسبتا ذهنی و سورئالیستی و کم کنش علاقه دارید و اگر فضاهای اسطوره ای و تمثیلی را می پسندید و اگر به فضاسازی در تئاتر و هنر فوق مدرن علاقه مندید می توانید نمایش جتسیمانی را در برنامه تئاتر دیدن تان قرار دهید.

در این نمایش شما مواجهه ای از خیر و شر را در گذر تاریخ بشر روی زمین یا این تبعیدگاه عجیب و ناشناخته خواهید دید. جتسیمانی نام باغی است که در پایه کوه زیتون در شهر اورشلیم قرار گرفته‌است. بر باور مسیحیان، باغ جتسیمانی، محلی است که عیسی مسیح در شبی که یهودا او را به رومی‌ها تسلیم نمود و به وی خیانت کرد، آخرین «غذای زمینی» موسوم به شام آخر را به همراه شاگردانش صرف کرد. همچنین باغ جتسیمانی محلی است که مریم در آن مدفون گشته‌است.و...

امیر حسین دوانی طراح صحنه و لباس شناخته شده کشورمان که طی سال های گذشته در بسیاری از پروژه های نمایشی به عنوان طراح صحنه و لباس ، مدیر تولید و دستیار کارگردان و برنامه ریز حضور داشته از روز ۲۷ مرداد ماه نمایش «جتسیمانی» نوشته سیاوش پاکراه را در سالن انتظامی خانه هنرمندان ایران به صحنه می برد.

دوانی در نمایش اخیرش هم می تواند در مقام طراح لباس و صحنه شما را شگفت زده کند چون به ابزار و امکانات متصل است که از همان ابتدا چگونگی عملکردشان پرسش برانگیز است و شاید این هم نکته ای برای دیدنش باشد.

 دوانی در این مدت علاوه بر فعالیت در حوزه طراحی صحنه تجربه هایی را در حوزه چیدمان و کارگردانی نیز انجام داده که از آن جمله می توان به آثاری چون رویداد روند معمول ، روزی روزگاری پامنار اشاره کرد.

سیاوش پاکراه نیز که در این پروژه به عنوان نویسنده حضور دارد، در سال های گذشته علاوه بر نویسندگی و کارگردانی آثار متعدد نمایشی موفق به دریافت جوایز متعددی از جشنواره های تئاتری کشور شده و نگارش متن «جتسیمانی»  در حوزه جریان سیال ذهن چندمین همکاری مشترک پاکراه و دوانی در حوزه تئاتر است که پس از همکاری مشترک این دو هنرمند در نمایش «کوررنگی» این بار در سالن انتظامی خانه هنرمندان ایران اجرا می شود. این در حالی است که امیرشمس و شاهو رستمی به عنوان بازیگر حضور دارند.