استعدادهای تئاتر امکان ورود به دانشگاه‌ها را کمتر پیدا می‌کنند
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی خانه تئاتر دانشگاهی، این مدرس دانشگاه که در دومین سمینار تئاتر دانشگاهی، سخنرانی کرد هنر تئاتر را از عناصر مقدم جامعه دانست و افزود: گسترش این هنر راهی برای اعتلای فرهنگی جامعه اسلامی ایران به شمار می‌آید.
دکتر "قطب‌الدین صادقی" استاد دانشگاه و کارگردان تئاتر گفت: پذیرش دانشجوی تئاتر در کشور ما با آزمونی کاملاً غیرتخصصی انجام می‌شود و به این ترتیب بهترین و بالاترین استعدادها از ورود به دانشگاه باز می‌مانند.
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی خانه تئاتر دانشگاهی، این مدرس دانشگاه که در دومین سمینار تئاتر دانشگاهی، سخنرانی کرد هنر تئاتر را از عناصر مقدم جامعه دانست و افزود: گسترش این هنر راهی برای اعتلای فرهنگی جامعه اسلامی ایران به شمار می‌آید.
صادقی ادامه داد: به همین دلیل دولت موظف است شرایط مادی و معنوی اجرای نمایش در سراسر کشور را فراهم کرده و هم‌چنین به منظور باروری استعداد و زایش آگاهی و افزایش نیروی انسانی، آموزش رسمی تئاتر را از آموزش و پرورش، مدارس و کودکستان‌های سراسر کشور آغاز کند تا دیگر در دانشگاه‌ها شاهد بحران کم‌سوادی دانشجوی تازه وارد به دانشگاه نباشیم.
این استاد دانشگاه معضلات دانشگاه‌ها را به 5 دسته اصلی تقسیم نمود: نحوه گزینش دانشجو، نحوه گزینش استاد، نبود سالن نمایشی، مفاد درسی بی‌هویت و فقدان تخصص.
وی درباره نحوه گزینش دانشجو در دانشگاه‌های ایران گفت: متأسفانه پذیرش دانشجوی هنر تئاتر در کشور ما با آزمونی کاملاً غیرتخصصی انجام می‌شود و به این ترتیب بهترین و بالاترین استعدادها از ورود به دانشگاه بازمی‌مانند و صندلی‌های دانشگاه‌های تئاتر ایران تنها در اختیار کسانی قرار می‌گیرد که پرسش‌های چهارگزینه‌ای را از پیش به حافظه خود سپرده و در روز امتحان با توجه به محفوظات غیرتخصصی خود وارد دانشگاه می‌شوند.
کارگردان نمایش"سرود مترسک‌ها" درباره نکته دوم گفت: مشکل مهم‌تر، نحوه گزینش استاد در دانشگاه‌ها است. متأسفانه در سال‌های اخیر افرادی برای تدریس به کلاس‌ها فرستاده شده‌اند که نه تجربه کافی برای این مهم داشته و نه تحقیق و تألیف برجسته‌ای از آنان منتشر شده است. این افراد کسانی هستند که شایستگی علمی ندارند و سبب ناامیدی دانشجو و یا بی‌سواد بالا آمدن دانشجو می‌شوند.
او افزود: نکته سوم یعنی کمبود سالن فعال نمایشی نیز یکی دیگر از مشکلات و معضلاتی است که خود خانواده تئاتر آن را به وجود آورده است. زیرا ما در دانشکده‌های تئاتر، سالن داریم اما به شکل دربسته و در حال خاک خوردن.
این استاد دانشگاه ادامه داد: به همین دلیل دانشجویان به ناچار آویزان جشنواره‌های موضوعی می‌شوند تا بتوانند استعدادشان را نشان داده و از پله‌های ترقی بالا روند.
صادقی مشکل چهارم را مفاد درسی بی‌هویت نامید و گفت: اکنون پس از گذشت بیست و اندی سال از راه‌اندازی دوباره تئاتر در دانشگاه‌ها، هنوز بسیاری از درس‌ها، شرح درس نداشته و بی‌تناسب با رشته تحصیلی دانشجوست.
وی با بیان این موضوع که واحدهای درسی در دانشگاه‌های تئاتر کلی‌گرا، گسترده و کم‌عمق است، افزود: درس‌های دانشگاهی تئاتر، تخصصی نیستند، به طور مثال برای درس‌های تخصصی گرایش کارگردانی پنجاه و شش واحد در نظر گرفته شده که تنها بیست و هشت واحد آن با گرایش موردنظر ارتباط دارد و بدیهی است که با گذراندن این تعداد واحد کم، کسی کارگردان نخواهد شد.
این کارگردان تئاتر نکته آخر را فقدان تخصص نامید و تصریح کرد: بزرگترین فاجعه‌ای که سبب راه نیافتن دانشجویان به بازار کار شده است، عدم وجود سبک آموزشی در دانشگاه‌های ماست. چرا که مفاد درسی ما کهنه هستند و بسیاری اوقات توسط استادان نابلدی تدریس می‌شود که با نمره به دانشجو، رشوه می‌دهد.
صادقی افزود: به طور مثال چگونه استادی که نه زبان خارجی بلد است و نه تا به حال برای تحقیق به کشوری سفر کرده، می‌تواند تاریخ تئاتر جهان تدریس کند؟
او با مثال از سبک‌های مشهور تئاتری جهان امروزی همانند اپیک، بیومکانیک، گرتفسکی و... تأکید کرد: این‌ها روش‌های مدرن تئاتر در جهان است که متأسفانه کهنگی مفاد درسی و عدم تسلط استادان و از همه مهم‌تر تغییر دائمی استادان در هر ترم، جایی برای آموزش این سبک‌های مهم تجربی جهان برای دانشجویان ما باقی نگذاشته و آنان را از دانشگاه، روانه خانه می‌کند.