یاداشت اکبر زنجانپور به مناسبت روز جهانی تئاتر

به همراه هر انسانی که راه می‌رود و نفس می‌کشد و برای بهتر زندگی کردن اندیشه می‌کند، ضمیری شبیه‌ سایه، یا وجدان، خودآگاه یا ناخودآگاه حرکت می‌کند و این همراه همیشگی انسان چیزی جز آن عنصر پوینده و تلاش‌گر و به تعبیری هنر ذاتی‌اش نیست و یکی از جلوه‌های هنر ذاتی انسان، نمایش است و انسانی که سعی می‌کند از ضمیر ناخودآگاهش و از هنر ذاتی‌اش فرایندی خودآگاه بسازد هنرمند است. پس هنرمند به تعبیری وجه مشترک احساسات پوینده‌ی تمام انسان‌هاست و همه مردم، خودآگاه یا ناخودآگاه هنرمند را از خود می‌دانند و از او توقع دارند که از طریق هنرش به آنها بشارت خوب زندگی کردن دهد. و اوست که مسئولیت هنرمند راستین، پیچیده، مشکل و باشکوه می‌شود، زیرا همنفس با دیگران است و دیگران با او آشنا. و در این روند است که مسئولیت سیاست‌گذاران و دولتمردان حتی سنگین‌تر از هنرمندان می‌شود، چرا که باید شرایط بالندگی و ارتباط سالم هنرمند با جامعه را فراهم سازند.
و من به عنوان یک نفر، از هفتاد میلیون نفر به مسئولین توصیه می‌کنم که در برنامه‌ریزی‌های خود، با دقت و بدون ملاحظه کسانی را که با تقلب خود را آویزان نمایش مملکت کرده‌اند و مزاحمت ایجاد نموده‌اند غربال کنند، هنرمندان راستین و جوانان نمایش که از ضمیر و دل مردم نشأت گرفته‌اند، بتوانند به نیازهای واقعی و به حق جامعه‌ی هنری و مردم پاسخی با شکوه دهند.