حذف معافیت مالیاتی فرهنگ و هنر ضربه بزرگی به منافع ملی است

مهدی کوهیان دانش‌آموخته کارشناسی ارشد حقوق ارتباطات در واکنش به پیش نویس طرح لغو معافیت مالیاتی کلیه فعالیت‌های فرهنگی-هنری به ایران تئاتر گفت: دولت بر اساس قوانین پیشین یعنی هنرمندان و فعالان فرهنگی را از پرداخت مالیات معاف کرده بود و گویا در حال حاضر احساس کرده که این معافیت را دیگر نباید برای فعالان حوزه فرهنگ و هنر در نظر گرفت. به زعم من نکته مهمی که در این ارتباط باید مورد بررسی و کنکاش قرار بگیرد این است که تصور دولت از درآمدهایی که به این طریق از بخش فرهنگ و هنر کسب خواهد کرد چیست؟ به نظر من در این زمینه پیش از هر اقدامی باید بتوان بر اساس آمار و داده های دقیق و علمی به یک تصویر شفاف و دقیق از آنچه در حوزه اقتصاد فرهنگ و هنر جریان دارد دست پیدا کنیم.

این حقوقدان در ادامه سخنانش در ارتباط با سازوکار و ضرورت های معافیت های مالیاتی در نظام های اقتصادی بیان کرد: فلسفه معافیت های مالیاتی که در همه کشورهای دنیا هم وجود دارد، برای مشاغل مختلفی از جمله تولیدهای صنعتی، فن‌آوری های نوین، فرهنگ و هنر و مشاغل دیگر در نظر گرفته می شود. این معافیت ها نوعی تبعیض مثبت است؛ و به این ترتیب وقتی که روند اقتصاد یک حرفه رو به افول است و یا حمایت های لازم از آن صورت نمی گیرد، دولت ها معافیت های مالیاتی برای کمک به پابرجا ماندن این فعالیت ها در نظر می گیرند. قاعدتاً وقتی قانونگذار ما در قانون قبلی این معافیت را در نظر گرفته قصد کمک به فعالان این عرصه را داشته است. در واقع فلسفه وجودی این معافیت ها سازندگی در عرصه هایی است که شاید سرمایه گزاران را کمتر به خود جلب می کند و در این زمینه نیاز است تا برای حمایت و پابرجاماندن این فعالیت ها حمایت ها و معافیت هایی در نظر گرفته شود. نباید به دنبال آنچه تبعیض مثبت در این ارتباط می نامیم این احساس را داشت که برای نمونه هنرمندان و فعالان فرهنگی تافته جدابافته ای از جامعه هستند؛ بلکه این حمایت ها در این جهت است که این صنوف بتوانند به حیات خود ادامه دهند.  

رئیس شورای داوری انجمن تماشاخانه های ایران در بخشی دیگر از سخنانش در ارتباط با اینکه طرح حذف معافیت های مالیاتی فعالیت های فرهنگی- هنری تا چه اندازه منطقی و قابل قبول است، تصریح کرد:  همانطور که پیش از این اشاره کردم علاوه بر همه این ها یک پرسش اساسی در این زمینه را باید مطرح کرد که اساساً دولت چقدر باید هزینه کند تا این مالیات را از عرصه فرهنگ و هنر اخذ کند و آیا اساساً این هزینه ها در نهایت در مقابل مالیاتی که اخذ می شود به صرفه خواهد بود؟ بر این اساس به نظر من در حال حاضر بیش از اینکه دغدغه هنرمندان ما این باشد که مالیات بدهند یا نه، به عنوان یک قشر فرهیخته دغدغه بزرگترشان باید این باشد که دولت که می خواهد این هزینه ها را صرف کند و برای نمونه از من هنرمند تئاتر مالیات بگیرد، آیا با این اقدام لطمه به کلیت اقتصاد کشور نمی زند؟ اجازه بدهید در این ارتباط مثالی بزنم. هفته گذشته که با یکی از نمایندگان صنوف سینمایی در هیات های حل اختلاف مالیاتی صحبت می کردم، پرونده مالیاتی یکی از فعالان فرهنگ و هنر مطرح شد که مبلغ مالیاتی که برای او در نظر گرفته بودند تنها هفت هزار تومان بود. وقتی از این نماینده سوال کردم که برای مثال دولت برای دریافت این هزینه هفت هزار تومانی چقدر هزینه می کند، پاسخ این بود که تنها هزینه تشخیص مالیات تا اخذ آن یعنی ممیزی ابتدایی و نه مراحل بالاتر آن یک و نیم میلیون تومان است. یعنی دولت در یک نمونه یک و نیم میلیون تومان هزینه می کند تا هفت هزار تومان وصول کند؟ حالا این مثال را می خواهم به اقتصاد حوزه فرهنگ و هنر کشور تعمیم بدهم. بنابراین پیش از هر اقدامی لازم است آماری از تمام تراکنش مالی و بده و بده بستانی که در این عرصه صورت می گیرد تهیه شود و به دنبال آن باید برآوردهای دقیقی صورت بگیرد که دولت چقدر باید صرف هزینه حقوق کارمند و تجهیزات و زمان و انرژی کند تا این مالیات را اخذ کند. بنابراین اساساً از نظر من این طرح به هیچ وجه واقع بینانه نیست؛ و نه تنها واقع بینانه نیست بلکه ضربه بزرگی به منافع ملی ما است. یعنی ما بیاییم و هزینه های هنگفتی صرف کنیم و از قشری مالیات بگیریم که هزینه اخذ آن از مبلغ آن بیشتر است.