در حال بارگذاری ...
...

سیاوش تهمورث: با پرداختن به ظواهر در تئاتر دفاع مقدس و مقاومت به جایی نمی‌رسیم

سیاوش تهمورث گفت: وقتی به تئاتر عنوان‌دار رجوع می‌کنیم باید به طور کامل آن عنوان در کار دیده شود و حاصل کار تئاتری کاملاً منطبق با آن مفهوم باشد؛ اما چون تئاتر را نمی‌شناسیم نمی‌توانیم به این هدف جامه عمل بپوشانیم.

سیاوش تهمورث معتقد است: پیش از پرداختن به عنوان جشنواره‌ها باید ماهیت تئاتر را پیدا کنیم تا بتوانیم بر اساس تیتر اعلام شده برای جشنواره کار کنیم.
سیاوش تهمورث، عضو هیأت داوران یازدهمین جشنواره ملی تئاتر مقاومت به سایت ایران تئاتر گفت: وقتی به تئاتر عنوان‌دار رجوع می‌کنیم باید به طور کامل آن عنوان در کار دیده شود و حاصل کار تئاتری کاملاً منطبق با آن مفهوم باشد اما چون تئاتر را نمی‌شناسیم نمی‌توانیم به این هدف جامه عمل بپوشانیم.
وی کارهای شرکت کننده در این جشنواره را متنوع‌تر از سال‌های قبل عنوان کرده و افزود: این تنوع هنوز قوام نگرفته و در حد تجربیات اولیه است. بچه‌های باذوقی در جشنواره حضور دارند و من از چهار، پنج کار خوشم آمده. البته ضعف‌هایی نیز داشته‌اند اما اگر بخواهیم به واقعیت تئاتری برسیم باید در کلیت تئاتر ایران به نتیجه برسیم.
وی با اشاره به پرداختن به ظواهر و سطح در تئاترهای موضوعی تصریح کرد: ابتدا باید مفهوم را پیدا کرد، دلایل تقدس را درک کرد و هدف را شناخت. آن وقت می‌شود روی تئاتر دفاع مقدس کار کرد. تأکید می‌کنم با پرداختن به ظاهر به جایی نمی‌رسیم. این نکته درباره تئاتر عاشورایی نیز صدق می‌کند. معتقدم اگر به اصل تئاتر و در واقع به معنی اصلی تئاتر برسیم، همه آن مفاهیم و موضوعات را خواهیم یافت.
وی درباره مشخصه تئاتر ملی گفت: در حال حاضر نمی‌توان مشخصه تئاتر ملی را به طور واضح و در کلیت معرفی کرد. باید گفت ما تئاترهای بومی که در دل تئاتر ملی قرار دارند را داریم که هنوز وسعت تئاتر ملی را نگرفته‌اند. تئاتر قومیت و جغرافیا نمی‌شناسد چون ما یک ملت هستیم. همه ایرانی هستیم ولی با شکل‌های بومی کار می‌کنیم. فکر می‌کنم برای ایجاد تئاتر ملی باید این نوع ویژگی‌ها را از نقاط مختلف کشور بیرون بکشیم و از آن در تئاتر استفاده کنیم.
وی مشکل بزرگ هنرمندان تئاتر چه در تهران و چه در شهرستان را تصور رسیدن به قله عنوان کرده و افزود: اشکال همه ماست که فکر می‌کنیم جلو هستیم و می‌توانیم به دیگران درس بدهیم. همین زمان است که دیگر کار یکدیگر را نمی‌بینیم و به همین علت است که سالن‌ها پر نیستند. باید به یاد داشته باشیم که این عرصه وسیع است و ما بی‌نیاز از دانستن نیستیم.
شماره: