ما نیز، مردمانیم

به گزارش ایران تئاتر در متن بیانیه خانه تئاتر آمده است:
اندوهناک است که در این روزها به بهانه لغو تصمیمی نابخردانه و بی‌مطالعه، برخی با دروغ و بزرگ‌نمایی در تلاش‌اند تا با ساختن تصویری معوج و بیمارگونه از هنرمندان این سرزمین و دروغ پردازی درباره اهل هنر در رسانه‌های مجازی، به رابطه تاریخی هنرمند و مردم لطمه بزنند؛ گویی هنرمندان جماعتی هستند جدای از ملت و بهره‌مند از امتیازی ویژه و غرق در ناز و نعمت. حال‌آنکه هنرمندان -به‌ویژه هنرمندان تئاتر- به‌سادگی بخشی از همین مردمان‌اند، با حداقل امنیت شغلی و فشارهای بی‌شمار.
نمی‌دانیم به‌عنوان یک هنرمند تئاتر کارمندیم یا کارگر؟ نمی‌دانیم در این سال‌ها تحت کدام نظام‌های حمایتی بوده‌ایم؟ نمی‌دانیم طبقه و رتبه‌بندی حرفه ما چیست؟ حتی هنوز مطمئن نیستیم که آیا حرفه ما به‌عنوان یک شغل در ساختار اداری وزارت کار ثبت‌شده است؟
ما بارها این پرسش‌ها را از دولت‌های دوره‌های مختلف پرسیدیم و دریغ از یک پاسخ! بارها الگوی استانداردسازی کسب‌وکار وزارت خانه مطبوع خود را خواستار شدیم، اما صدایمان هیچ‌گاه شنیده نشده است.
حال چگونه است که از سوی آقایان و برخلاف امر واقع، تئاتر هم‌شغل محسوب شده و هم سودآور (!) و حالا لازم است در نظام مالیاتی کشور هم سهمی بر عهده داشته باشد؟!
اگرچه این تصمیم نابخردانه مالیات بستن بر فعالیت‌های فرهنگی و هنری ملغی شد، اما همچنان سؤال اصلی پابرجاست:
این تصورات نادرست با پشتوانه کدام اتاق فکر و با کدام استدلال‌های یک‌طرفه‌ای ایجادشده است؟ به‌راستی چند نفر از فعالین رشته تئاتر فقط از طریق تئاتر گذران عمر می‌کنند؟
متأسفانه در تمام این سال‌ها نگاه دولت‌ها به تئاتر نگاهی عددی - رقمی و آماری بوده است. نتیجه این نگاه سطحی به فرهنگ و هنر، گرایش تئاتر به سمت تجاری شدن بوده و گویا با ابراز تأسفی عمیق باید اعلام کنیم برای این مسیر منحرف پایانی به نظر نمی‌رسد.
خانه تئاتر در برابر چنین گرایشی، همواره تئاتر را موجب ایجاد اندیشه دانسته و با تدوین بیانیه و پیگیری‌های بسیار بر این مهم اصرار ورزیده است. اکنون نیز این فشارهای پیاپی را نوعی جدید از سانسور با عنوان سانسور از طریق اعمال فشار مالی و اقتصادی می‌داند و با ادامه این روند به‌طورجدی مخالف است. تئاتر را همراه با حمایت عالیه به متخصصین منتخب تئاتر بسپارید.
خانه تئاتر
آذرماه
یکهزار و سیصد و نودوهشت