در حال بارگذاری ...
سیامک زمردی مطلق در گفت‌وگو با ایران تئاتر

مسابقه عکاسی تئاتر فجر چراغ راه علاقه‌مندان به فعالیت در این عرصه است

ایران تئاتر : سیامک زمردی مطلق مدیر بخش مسابقه عکاسی تئاتر سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به ایران تئاتر گفت: مشاهده و دیدن بهترین شکل آموزش است و طبیعی است که مشاهده خروجی عکس های ارائه شده در این مسابقه و نمایشگاه برای جوان هایی که به فعالیت در این عرصه علاقه نشان می دهند راهنمای خوبی می تواند باشد.

مسابقه عکاسی تئاتر سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به عنوان یکی از اصلی ترین رخدادهای متمرکز بر عکاسی تئاتر کشور، امسال نیز بر اساس فراخوان دعوت از فعالان این عرصه به ارائه آثار منتخب و برگزیدگان این دوره از جشنواره می پردازد. محمود کلاری، سیف اله صمدیان و آتیلا پسیانی داوری این دوره از مسابقه عکاسی تئاتر را بر عهده داشته اند که مشارکت و حضور هنرمندانی از سراسر کشور را شامل می شود. بر این اساس در ارتباط با کارکردها و کم و کیف برگزاری این رخداد با سیامک زمردی مطلق مدیر بخش مسابقه عکاسی تئاتر سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر گفت‌وگویی صورت گرفته که در ادامه می خوانید.  

 

روند برگزاری مسابقه عکاسی تئاتر جشنواره سی و هشتم تئاتر فجر چگونه بود و حضور چه طیف هایی از عکاسان تئاتر را در این دوره شاهد خواهیم بود؟

فراخوان بخش عکس جشنواره سی و هشتم شهریور ماه امسال منتشر شد و 14 آبان آخرین مهلت ارسال آثار بود. در نهایت 161 عکاس با 762 عکس از سرتاسر ایران در این رقابت شرکت کردند. 45 عکاس از 17 شهر ایران با 193 عکس و از تهران 569 عکس از 116 عکاس داشتیم. سال گذشته حدود 7 عکس از هنرمندان شهرستان ها به این مسابقه راه یافت و امسال این عدد به 15 رسیده است. خیلی برایمان مهم است عکاسانی که در شهرستان ها فعالیت می کنند، حضور خوبی در این دوره از جشنواره داشته اند. بیستم آبان ماه داوری آثار با حضور سیف اله صمدیان، محمود کلاری و آتیلا پسیانی انجام شد  و از بین آثاری که داوری شد در نهایت به 59 عکس از 49 عکاس رسیدیم.

 

ترکیب هیات داوری این دوره جالب توجه است. آیا در دوره های گذشته این بخش هم سابقه داشته که شاهد قضاوتی چندوجهی از عکاسی تئاتر باشیم و ترکیب هیات داوری تنها اختصاص به هنرمندان عکاس نداشته باشد؟

بله در دوره هایی چنین ترکیب هایی را در هیات داوری مسابقه عکس داشته ایم؛ از جمله رضا کیانیان که چند دوره قبل در هیات داوری این بخش حضور داشت. نکته اینجاست که افرادی چون آقای کیانیان و آقای پسیانی در شاخه های مختلف هنر تئاتر چون بازیگری، طراحی صحنه فعالیت داشته و صاحب نظر هستند. این دست هنرمندان تئاتر شاید اطلاعات فنی عکاسی را به اندازه عکاسان نداشته باشند، اما از نظر فضای دراماتیک یک عکس کاملاً صاحب نظر هستند. واقعیت این است که برای نمونه بحث ترکیب بندی تنها به کار عکاسان مربوط نمی شود و کارگردان های تئاتر هم مقوله ترکیب بندی را در طراحی صحنه، چیدمان بازیگران و میزانسن در نظر می گیرند که می تواند ناخودآگاه در ذهنشان جریان پیدا کند یا اینکه به دنبال مطالعه و دانش شکل گرفته باشد. برای نمونه آتیلا پسیانی به عنوان یک بازیگر و کارگردان وقتی از نظر دراماتیک به یک عکس تئاتر نگاه می کند بار دراماتیک قضیه را خیلی خوب درک می کند و از بسیاری جهات چون ارتباط حسی عکاس با صحنه و فضا، همینطور جای گیری درست عناصر صحنه در قاب و بسیاری جهات دیگر قادر است قضاوتی حرفه ای داشته باشد. شخصاً در تمام سال هایی که در بخش مسابقه عکس میزبان این هنرمندان بوده ام، همیشه دیده ام که چقدر نگاه خوب و درستی در داوری آثار داشته اند.  

 

شاید نتوان در فاصلۀ یک سال گذشته تغییر و تحولات مشخصی را در حوزه عکاسی تئاتر شناسایی و معرفی کرد، اما در نگاهی به حضور عکاسان تئاتر در چند سال گذشته از چه دگرگونی و تحولی در این حوزه می شود حرف زد؟

تحول عمده ای که در این حوزه می توانیم به آن اشاره کنیم در ارتباط با انقلاب دیجیتال است که دوربین های عکاسی دیجیتالی به میدان آمدند و تاثیر بسیار قابل توجهی بر روند عکاسی و مشخصاً در حوزه عکاسی تئاتر به دنبال داشت. به دلیل امکانات گسترده ای که این ابزار در اختیار عکاسان می گذارد، این هنرمندان می توانند خیلی راحت تر و با آرامش بیشتر کار خودشان را انجام بدهند. زمانی که ما با دوربین های آنالوگ کار می کردیم با مسائل مختلفی در ارتباط با عکاسی تئاتر  روبه رو بودیم. مثلاً به این دلیل که نورهای زرد در صحنه داشتیم و موقع چاپ عکس ها از این بابت به مشکل بر می خوردیم، مجبور می شدیم از فیلترهایی استفاده کنیم که خود این باعث می شد بخشی از نور صحنه را از دست بدهیم. در حال حاضر دوربین های دیجیتال این امکان را به ما می دهند که حساسیت ها را بر اساس لحظه های مختلف اجرای نمایش به دلخواه تغییر بدهیم. این تحول موجب شده تا افراد بیشتری به عرصه عکاسی تئاتر وارد شوند و با آزمون و خطاهایی که عکاسی دیجیتال فرصتش را به آن ها می دهد به نتایج بهتری دست پیدا کنند؛ همچنین سرعت عملشان بالاتر برود و کیفیت عکس هایشان هم ارتقاء پیدا کند. بر این اساس می توان گفت عکاسی ما به دنبال این تحول پیشرفت های زیادی کرده است. به این ترتیب شاهد گسترش و توسعه عکاسی تئاتر هم در این سال ها بوده ایم. امروز شاهد این هستیم که بسیاری از گروه های تئاتری به اجراهای ویژه عکاسان تمایل نشان می دهند و خیلی از آن ها حتی اقدام به برگزاری مسابقات عکاسی از اجراهایشان می کنند و به عکاسان برگزیده جایزه می دهند. این ها اتفاقات بزرگی است.   

 

به جز انقلاب دیجیتال به چه عامل موثر دیگری در توسعه و تثبیت عکاسی تئاتر در این سال ها می شود اشاره کرد؟

در طول یازده سالی که مسابقه عکس تئاتر جشنواره تئاتر فجر را برگزار می کنیم، این که هر سال کتاب عکس تئاتر منتشر می شود و نمایشگاه این بخش هم برگزار می شود، انگیزه ای برای عکاسانی است که در طول سال در حوزه عکاسی تئاتر زحمت کشیده اند و مایل هستند کارشان دیده شود. بخش بزرگی از تثبیت و توسعه عکاسی تئاتر هم باز می گردد به اینکه یک تشکل منسجم در این حوزه داریم. یعنی «انجمن عکاسان خانه تئاتر» توانسته در طول این یازده سال که از عمرش می گذرد، این مسئله را در تئاتر ما تثبیت کند که عکس تئاتر بسیار ارزشمند و ماندگار است. موضوع مهم در این زمینه مستند سازی و آرشیوسازی رویدادهای تئاتری است و اینکه حتی در دوره ای که عکاسی دیجیتال رایج نبوده امکان دسترسی به عکس های تئاتر را که به شیوه آنالوگ تهیه شده، فراهم می کند. خوشبختانه مدیران ما هم امروز اهمیت عکاسی تئاتر را بیش از پیش درک کرده و پذیرفته اند.  

 

از سوی دیگر می شود گفت که مسابقه عکس تئاتر جشنواره فجر در این سال ها تلاش کرده تا به عنوان چراغ راهی برای شناخت علاقه مندان به فعالیت در این عرصه با مبانی و استانداردهای عکاسی تئاتر باشد؟

دقیقاً همینطور است. مشاهده و دیدن بهترین شکل آموزش است و طبیعی است که مشاهده خروجی عکس های ارائه شده در این مسابقه و نمایشگاه  برای جوان هایی که به فعالیت در این عرصه علاقه نشان می دهند راهنمای خوبی می تواند باشد.

 




مطالب مرتبط

نظرات کاربران