تئاتر به خلاقیت نمایشنامه نویسان نیاز دارد

به گزارش ایران تئاتر، مهدی افشار قهرمانی نویسنده نمایشنامه «راهبان مجسمه گچی» درباره شکل گیری ایده این نمایشنامه گفت: ایده نمایشنامه «راهبان مجسمه گچی» از آنجایی در ذهن من شکل گرفت که به این نتیجه رسیدم اگر برای اجرای یک اندیشه زیاد اصرار شود، نتیجه عکس خواهد داشت.
او افزود: تاثیر بیش از حد یا عدم پویایی ایدئولوژی منجر به خود تخریبی می‌شود. اگر قرار باشد ایدئولوژی به شکل افراطی آموزش داده شود تاثیر معکوس روی دانش‌آموز می‌گذارد و این تاثیر معکوس جریان را برعکس می‌کند.
افشار قهرمانی ادامه داد: برای اینکه کاری انجام شود و به نتیجه برسد قطعا بهای آن باید پرداخت شود. اگر این هزینه پرداخت نشود تغییری ایجاد نخواهد شد. در ادامه این موضوع بهتر است بگویم معمولا هر حرکتی که قرار است هیجان ایجاد کند، به سرعت با خلأ روبرو می‌شود.
این نویسنده با اشاره به داستان این نمایشنامه گفت: داستان این نمایشنامه وضعیت یک شهر را نشان می‌دهد که رهبران دینی آن برای اولین بار چند دختر با سطح هوشی بالا را گرد هم آورده‌اند تا مسائل دین مسیحیت و مذهب کاتولیک را به آن‌ها آموزش دهند و هر کدام از این دخترها که هدف والایی هم دارند، بتوانند تبلیغ کننده خوبی برای مذهب کاتولیک باشند. البته هر یک از دختران در زمینه به خصوصی آموزش می‌دید. اقتصاد، هنر و جامعه از جمله زمینه‌هایی بودند که رهبران برای ورود به آن آموزش خاصی در نظر گرفته بودند.
افشار قهرمانی افزود: این دخترها در مدت زمانی که آموزش می‌دیدند متوجه شدند که رهبران با استفاده از این ایدئولوژی‌ها، ظلم زیادی در حق عموم مردم می‌کنند و رفته رفته تبدیل به مخالفان دین و مذهبی که آموزش‌های زیادی برای تبلیغ آن دیده بودند می‌شوند. حتی هر کدام از آن‌ها به زمینه‌ای که در آن آموزش دیده بود وارد می‌شوند. این مبارزه رفته رفته در همه جا فراگیر می‌شود و مردم برای مقابله با ظلم تلاش می‌کنند، تا اینکه مخالفان به دستور حاکمان شهر سرکوب می‌شوند.
او با اشاره به اجرای این نمایشنامه در سال‌های قبل ادامه داد: این نمایشنامه در سال 86 با همکاری جمعی از بازیگران جوان تئاتر در تالار مولوی اجرا شد. این تئاتر با شرکت در دهمین جشنواره بین المللی تئاتر ایران هم موفق به کسب 7 جایزه شد.
نویسنده نمایشنامه «راهبان مجسمه گچی» گفت: بهتر است تئاتر ایران را در سه برهه زمانی بررسی کنیم. برهه زمانی اول بعد از انقلاب و در زمان جنگ تحمیلی بود. در این مدت زمان تئاترها تاثیر زیادی از شرایط حاکم بر منطقه گرفته بودند و بیشتر نمایشنامه‌ها یک خط فکری مشترک را دنبال می‌کردند.
افشار قهرمانی افزود: برهه زمانی دوم حدود 20 سال پیش اتفاق افتاد. در این زمان اندیشه و فکر جدیدی وارد تئاتر شد و منجر شد که تئاتر‌ها جهت دار و هدفمند شوند و کاملا بر روی مخاطب تاثیر بگذارند. در اصل در این برهه از تاریخ اتفاقی که باید برای تئاتر می‌افتاد، رخ داد. در این مقطع تئاتر برای تئاتر اجرا می‌شد، نه برای خودنمایی و شوآف.
او ادامه داد: در حال حاضر ما در برهه زمانی سوم به سر می‌بریم و نویسندگان و کارگردانان تئاتر دغدغه‌های متفاوتی دارند.
این نویسنده با اشاره به تعدادی از تئاترهای اکران شده در سال‌های اخیر گفت: متاسفانه در تئاترهای امروزی پرده‌های مختلف تئاتر به درستی در کنار هم قرار نمی‌گیرند و این شاید نتیجه آموزش نادرستی باشد که به آن‌ها داده شده است. امروزه بیشتر با تئاترهایی مواجه می‌شویم که بر اساس ترجمه یک نمایشنامه تنظیم شده‌اند.
افشار قهرمانی خاطرنشان کرد: تئاتر به حضور هرگونه علم نوینی احتیاج دارد اما این اتفاق نباید منجر به از بین رفتن خلاقیت نمایشنامه نویسان تئاتر شود. اینگونه اتفاقات است که منجر شده خلق اثر به حداکثر برسد.