صحنه پیوسته روشن و فروزان برجا است

خرازی ها در این متن آورده است :

نور می‌آید. صحنه روشن می‌شود. همسرایان داستانی می‌گویند هولناک. اشباح به صحنه می‌آیند و هجوم دشمنی نادیدنی را خبر می‌دهند. سربازها وارد می‌شوند. آن‌ها نمی‌دانند که چگونه با دشمنی که دیده نمی‌شود باید به نبرد برخاست؟ موسیقی اوج می‌گیرد. دشمن نادیدنی در احاطه تورهای سیاه به میدان می‌آید. سربازها می‌هراسند و گیج و مبهوت از هیمنه دشمن درصحنه پراکنده می‌شوند.

قهرمانی آن میان از دل نور برمی‌خیزد و سرود رزم می‌خواند. سربازها با ریتم سرود هماهنگ می‌شوند؛ گویی خود را بازمی‌یابند. شمشیرها حجم مرموز پنهان‌شده در تورهای سیاه را نشانه می‌روند. چاک چاک تورها و چکاچک شمشیرها صحنه را پر می‌کنند اما هیچ نشانی از دشمن نیست گویی قطره‌ای آب‌شده و بر زمین فرورفته است. نیستی بر نبردگاه سایه می‌افکند. انبوهی از سربازان جان سپرده‌اند. آن‌که از دل نور آمده بود، سربازهای خسته را به مشعل‌های فروزان مسلح می‌کند. دشمن نادیدنی از آتش مشعل‌ها می‌هراسد، می‌گریزد و عقب می‌نشیند.

نبرد روزها به طول می‌انجامد. زمستان می‌رود. بهار می‌آید. مطرب پا به صحنه می‌گذارد و عطر موسیقی می‌پراکند؛ مشعل‌ها با نوای ساز او به رقص درمی‌آیند.
دشمن می‌گریزد. تورهای سیاه طعمه آتش وحشی مشعل‌ها می‌شوند. سربازها هلهله می‌کنند و پرچم‌های افتاده بر خاک را برمی‌افرازند. نور می‌رود و پرده می‌افتد اما صحنه تاریک نمی‌شود. صحنه پیوسته روشن و فروزان برجاست... .