در حال بارگذاری ...
...

متأسفانه ما خیلی دیر به فکر این مسأله افتادیم که هر از چندگاهی باید به آثار کلاسیک توجه کرد و این بحرانی است که جوانان هنرمند ما در این سال‌ها نسبت به آن توجهی ندارند و دست به خلق آثاری می‌زنند که گرته‌ برداری و الگوبرداری از آثار غربی است

متأسفانه ما خیلی دیر به فکر این مسأله افتادیم که هر از چندگاهی باید به آثار کلاسیک توجه کرد و این بحرانی است که جوانان هنرمند ما در این سال‌ها نسبت به آن توجهی ندارند و دست به خلق آثاری می‌زنند که گرته‌ برداری و الگوبرداری از آثار غربی است

کارگردان نمایش‌"یادگار زریران" معتقد است: توجه به آثار نمایشی کلاسیک برگرفته از ادبیات غنی ایرانی از جمله مسائل مهمی است که هنرمندان تئاتر ما باید نسبت به آن توجه بیشتری کنند. مسئله‌ای که متأسفانه در این سال‌ها کمتر شاهد آن هستیم‌.‌
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی مجموعه تئاترشهر، دکتر قطب‌الدین صادقی در نشست خبری نمایش‌"یادگار زریران" که روز گذشته در سالن کنفرانس مجموعه تئاترشهر برگزار شد، با بیان این مطلب افزود:«من در اجرای این اثر نمایشی کار بزرگی نکردم چرا که احساس می‌کنم ابتدایی‌ترین وظیفه من به عنوان یکی از اهالی تئاتر که تا حدی به فرهنگ و ادبیات کشورمان آشناست در این است تا آن جا که می‌توانم از ادبیات کلاسیک و تاریخی خودمان بهره‌برداری کنم، زیرا معتقدم تئاتر شرق، بدون آثار گذشته نمایشی نیست.»
وی درباره بی‌توجهی به آثار کلاسیک گفت:«متأسفانه ما خیلی دیر به فکر این مسأله افتادیم که هر از چندگاهی باید به آثار کلاسیک توجه کرد و این بحرانی است که جوانان هنرمند ما در این سال‌ها نسبت به آن توجهی ندارند و دست به خلق آثاری می‌زنند که گرته‌ برداری و الگوبرداری از آثار غربی است.»‌
کارگردان نمایش‌"یادگار زریران" افزود:«من هیچ مخالفتی با‌"پرفورمنس" و تئاتر مدرن ندارم، زیرا معتقدم هنرمندان ما باید با مبانی علمی و روز نمایش دنیا پیوند داشته باشند و از آن‌ها برای ارتقای آثار نمایشی استفاده کنند و آن را وارد بخشی از فرهنگ خود کنند. در عین حال معتقدم جایگاه آن چیزی که متعلق به ماست، خالی است و آن ناخودآگاه قومی که بزرگترین وظیفه تئاتر ماست، جایگاه خود را از دست داده است.»
صادقی در ادامه این نشست خبری گفت:«متأسفانه کارهای شبه تجربی تنها خواهان حضور در کشورهای خارجی برای شرکت در جشنواره‌ها هستند، ضمن این که مضامینی که در این نوع آثار دیده می‌شود نه تنها بحران اجتماعی جامعه ما را نشان نمی‌دهند، بلکه دغدغه‌های امروزی جامعه را هم بازگو نمی‌کند و فقط برای آن سوی مرزها تولید و اجرا می‌شوند.»
این مدرس تئاتر با اشاره به این که تئاتر فرهنگی ما مبتنی بر شاخصه‌های ملی ماست، خاطر نشان کرد:«من از آن دسته هنرمندانی نیستم که گذشته خود را ارزان بفروشم، زیرا برای به دست آوردن این گنجینه‌های نمایشی که‌"یادگار زریران" نیز جزوی از آن‌هاست، زحمت فراوانی کشیده‌ام که به چنگ آوردن آن کار سختی نبود.»
وی در ادامه گفت:«شاید گفتن دوباره این حرف‌ها تکراری باشد، اما باید گفت که یکی از شاخصه‌های فرهنگی ما منابع ادبیاتی کلاسیک است که در هر شرایطی لازمه رشد و تغذیه تئاتر معاصر است. در عین حال در همین ادبیات غنی، آن قدر داستان‌های جذاب وجود دارد که به ما امکان می‌دهد تا سال‌های سال از آن‌ها برای کاربردهای نمایشی استفاده کنیم.»
صادقی همچنین با اشاره به مقوله آثار نمایشی ادبیات کلاسیک ادامه داد:«اقتباس از آثار مفاخر ادبیات کلاسیک ایران و حتی جهان اقدام بسیار مشکل و در عین حال خلاقه‌ای است که باید یک اثر نمایشی را تبدیل به یک نمایشنامه قوی و جذاب و حتی فراتر از متن اقتباس شده کند. اما متأسفانه هم اکنون آثاری ارائه می‌شود که به لحاظ درجه‌بندی یک بیستم آثار اصلی نیز نیستند. من معتقدم تئاتر را باید با بحران هر نسل پیوند بزنیم و این یکی از مهمترین عناصری است که باید در مقوله اقتباس نسبت به آن دقت کنیم و این عنصری بود که ما در اجرای این نمایشنامه برگرفته از ادبیات شاهنامه‌ای سعی کردیم به دقت رعایت کنیم.»
کارگردان نمایش‌"یادگار زریران" درباره مطرح شدن مقوله جنگ در این نمایش نیز توضیح داد:«تمام جنگ‌های ما از شروع تاریخ تا امروز، جنگ‌هایی برای دفاع از سرزمین است، سرزمینی که به همراه سایر تورانی‌ها در معرض حملات شدید وحشیانه قبایل وحشی بوده که همواره فردیت و دموکراسی را به عقب انداختند و ما مجبور بودیم با این قبایل همواره در نزاع باشیم.»
وی افزود:«کشتن دشمنان و بریدن گوش و بینی آن‌ها با نام شکنجه در نمایشنامه‌"یادگار زریران" دلیلی بر ظالم معرفی کردن ایرانیان نیست، بلکه به نظر من خشم شیرینی است که می‌تواند کار نمایشی ما را زیباتر کند.»
صادقی تأکید کرد:«جنگ هیچ وقت در هیچ سرزمینی تمام نمی‌شود و تا زمانی که منافعی در میان باشد جنگ همواره چهره کریه خود را بر سرزمین‌ها نشان می‌دهد، البته سرزمین ما از آن کشورهایی است که هیچ‌گاه به عنوان متجاوز در جنگ‌ها حضور نداشته و همواره برای دفاع از کیان این سرزمین به جنگ دشمنان خود مشغول بوده است. در این نمایشنامه هم سعی کردم تا این دیدگاه در نحوه اجرا نیز مشخص باشد.»
صادقی گفت:«جنگ ایران و عراق علاوه بر ارزش‌های معنوی که به همراه داشت، تجربه بسیار مفیدی بود که جوانان بسیاری با آن درگیر شدند و جان خود را از دست دادند و به ما زندگی را هدیه کردند و این هدیه از نظر من باید به مثابه درختی باشد که ما باید در حفظ آن کوشا باشیم.»
وی با اشاره به نمایش‌"یادگار زریران" تصریح کرد:«من در این نمایش به دنبال قهرمان سازی نبودم من به دنبال این بودم که جوانان از جان گذشته را با تمام وجود بفهمم و زندگی‌ای که در طول تاریخ داشته‌اند را در یک اثر نمایشی به تصویر بکشم، زیرا این جوانان که خونشان برای دفاع از میهن ریخته شد، همگی قابل ستایش هستند باید در خون آن‌ها، زندگی را دید.»
کارگردان نمایش‌"یادگار زریران" معتقد است در اجرای یک اثر نمایشی کلاسیک توجه دقیق به بافت زبان و حرکت از مهم‌ترین مسایلی است که باید هر کارگردانی در اجرای نمایش دقت کند.

به گفته صادقی اگر بازیگران نمایشی چون"یادگار زریران" با تکیه بر ادبیات محاوره‌ای چنین متنی را روی صحنه بازی کنند به طور حتم ضرباهنگ اجرا از بین می‌رود و کلیت نمایش را در معرض نابودی قرار می‌دهد به همین دلیل سعی کردم در این نمایش از بیان استعاره‌ای و نمادین استفاده کنم، زیرا تئاتر شرق همین استعاره ها و نمادهاست که در فرهنگ هزاران ساله ما نیز وجود دارد.
کارگردان نمایش"یادگار زریران" با اشاره به نحوه استفاده از بازیگران نمایش‌های خود گفت:«من با بازیگران غیرتکنیکی به شدت مخالفم و از آن دسته بازیگرانی که با حقه‌های معمول و جلب توجهات آنچنانی و جعلیات بیرونی به بازی در صحنه مشغول هستند، بیزارم.»
وی افزود:«قصد ما تعریف یک قصه صرف نیست، بلکه دنبال رابطه بی‌واسطه بین یک مجری و تماشاگر هستم و اعتقاد دارم این فیزیک و تسلط بازیگر است که می‌تواند این نوع ارتباط را به تماشاگر نشان دهد که در اجرای این اثر نمایشی از همان ابتدای تمرین تا اجرا به بازیگران گوشزد کردم.»
وی در پایان، خاطرنشان کرد:«نمایش‌"یادگار زریران" تلاشی برای آشنایی بیشتر ما با گذشته است تا جوانان ما از مسایل درست دور نشده و جذب برنامه‌های ماهواره ای کاذب نشوند.»