مخاطبان این نمایشنامه به هیچ عنوان نباید به دنبال ساختار ارسطویی و اوج و فرودهای رایج در نمایشنامه باشند، زیرا ساختار متن در اپیزود اول یک ساختار مرور و روایت گر زندگی است که در اپیزود دوم تبدیل به ساختاری مدرن می‌شود.
مخاطبان این نمایشنامه به هیچ عنوان نباید به دنبال ساختار ارسطویی و اوج و فرودهای رایج در نمایشنامه باشند، زیرا ساختار متن در اپیزود اول یک ساختار مرور و روایت گر زندگی است که در اپیزود دوم تبدیل به ساختاری مدرن می‌شود.
کارگردان نمایش"ارغوان" معتقد است تحلیل در روند تمرین اجرای نمایش، مربوط به آثار نمایشی دهه 40 است که در دنیای امروز معنایی ندارد.
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر از روابط عمومی مجموعه تئاترشهر، احمد ایرانی‌خواه کارگردان نمایش"ارغوان" که روز گذشته(یکشنبه 6 مردادماه) در سالن کنفرانس مجموعه تئاترشهر روخوانی شد، با بیان این مطلب افزود:«علیرغم نظر بسیاری از منتقدان که معتقدند در روند تمرین اجرای یک نمایش باید وقت زیادی را صرف تحلیل و بررسی متن کرد، اما من معتقدم تحلیل یک اثر نمایشی صحیح نیست و این روند، ابتدا تا انتهای تمرین است که می‌تواند ما را به سمت کشف و اجرای اثر نمایشی سوق دهد. به همین دلیل است که در دنیای امروزی دیگر به سمت تحلیل نمی‌روند، این کشف و شهود است که می‌تواند ما را به سمت اجرا هدایت کند.»
وی در بخش دیگری از سخنان خود گفت:«مخاطبان این نمایشنامه به هیچ عنوان نباید به دنبال ساختار ارسطویی و اوج و فرودهای رایج در نمایشنامه باشند، زیرا ساختار متن در اپیزود اول یک ساختار مرور و روایت گر زندگی است که در اپیزود دوم تبدیل به ساختاری مدرن می‌شود.»
صمد چینی فروشان، مدرس و عضو کانون ملی منتقدان تئاتر ایران که در این جلسه حضور داشت، با اشاره به ویژگی‌های این نمایش خاطرنشان کرد:«گرچه این متن نمایشی دچار ضعف‌هایی است، اما به طور کلی نویسنده توانسته با خلق یک موقعیت نمایشی و طراحی خوب دیالوگ‌ها و داستان، متناسب با مقوله جنگ و بازگویی مناسب از شخصیت زن نمایشنامه، فرد مورد پسندی ارائه دهد و این در عرصه ادبیات نمایشی دفاع مقدس که تا امروز به مقوله زن نگاه کمتری شده است، جای قدردانی دارد.»
به گفته چینی فروشان نویسنده نمایشنامه باید در ارائه و روایت جزییات ریز نمایشی که می‌توانند نشانه‌های مهم معنایی داشته باشند، دقت بیشتری کند.
عضو کانون ملی منتقدان تئاتر در بخش دیگری از صحبت‌های خود گفت:«به نظر من نمایشنامه‌خوانی یک جریان نمایشی است که می‌تواند زمینه خوبی برای اعضای گروه نمایش مهیا کند تا در یک نشست، ارزش‌های زیباشناختی متن را پیدا کنند و براساس تحلیلی که انجام می‌دهند در نوع بازی‌ها تغییراتی ایجاد کنند تا نمایش در اجرا تبدیل به یک نمایش ارزشمند شود.»
ملیحه مرادی جعفری، نویسنده نمایش نیز گفت:«به طور حتم، پایان این نمایشنامه که یک اپیزود آن نانوشته باقی مانده، معایب زیادی دارد که پس از پایان این جلسه باید روی آن کار کنم و با در نظر گرفتن فضای دراماتیک آن را تغییر خواهم داد.»