در حال بارگذاری ...
...

مریم محمدی: عکاسی باعث مستندسازی در تئاتر می‌شود

مسئله عکاسی تئاتر را می‌توان از مناظر گوناگون ارزیابی کرد که یکی از آن‌ها اطلاع‌رسانی است که روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها به همراه مطالب مربوط به تئاتر مورد نظر استفاده می‌کنند. از سوی دیگر در بروشورهای نمایش نیز عکس‌های گرفته شده مورد استفاده قرار می‌گیرد که البته بیشتر محدود به عکس‌های بازیگران نمایش می‌شود. از منظر دیگر می‌توان مدعی شد که عکاس تئاتر پهلو به پهلو بازیگر، تاریخ یک اتفاق هنری کشور را مستند می‌کند و با عکسبرداری نمایش به تشکیل اسناد تصویری آن کمک می‌کند

عکاسی تئاتر در ایجاد سندیت اتفاقات تئاتر و اطلاع رسانی در زمینه این هنر بسیار موثر است.
مریم محمدی نایب رئیس انجمن عکاسان تئاتر خانه تئاتر ایران با اعلام این مطلب به سایت ایران تئاتر گفت:«مسئله عکاسی تئاتر را می‌توان از مناظر گوناگون ارزیابی کرد که یکی از آن‌ها اطلاع‌رسانی است که روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها به همراه مطالب مربوط به تئاتر مورد نظر استفاده می‌کنند. از سوی دیگر در بروشورهای نمایش نیز عکس‌های گرفته شده مورد استفاده قرار می‌گیرد که البته بیشتر محدود به عکس‌های بازیگران نمایش می‌شود. از منظر دیگر می‌توان مدعی شد که عکاس تئاتر پهلو به پهلو بازیگر، تاریخ یک اتفاق هنری کشور را مستند می‌کند و با عکسبرداری نمایش به تشکیل اسناد تصویری آن کمک می‌کند.»
وی در ادامه افزود:«با این شکل، تاریخ تئاتر را به صورت مکتوب در اختیار داریم، بنابراین با در اختیار داشتن تصاویری‌ از این اتفاق هنری آرشیو اسنادی به وجود می‌آید که طبق واقعیت است و سندیت آن قطعیت دارد. در حال حاضر در کشور ما بر خلاف سایر کشورها عکاسی تئاتر یکی از زیرشاخه‌های عکاسی هنری محسوب می‌شود و در حقیقت یکی از شاخه‌های هنری است که خصوصاً قشر جوان نیز به شکل عکاسی هنری به آن نگاه می‌کند.»
محمدی خاطر نشان کرد:«عکاسی تئاتر تقدس دارد، چرا که نفس به نفس بازیگر به انتظار لحظه مناسب است تا آن را شکار کند و تفاوت آن با عکاسی سینما در این است که در تئاتر بازیگر در هر شب اجرا دارای احساس متفاوت نسب به شب گذشته است.»
نایب رئیس انجمن عکاسان تئاتر خانه تئاتر ایران در خصوص نحوه فعالیت هنرمندان عکاس در تئاتر گفت:«متاسفانه از سال 1377 که فعالیت عکاسی خود را در زمینه تئاتر آغاز کردم تاکنون، می‌بینیم که عکاسان تئاتر با نگاه چندان جدی مواجه نیستند و دقیقاً از شروع یک نمایش تا آخرین شب اجرا توجهی به شخصیت حقیقی و حقوقی عکاس نمی‌شود. تنها زمان اتمام اجرای نمایش، تمام عوامل نمایش به دنبال عکاس نمایش‌اند تا تصاویر مربوط به خود را از او دریافت کنند. البته فکر می‌کنم در صورتی که کارگردان نمایش به وجود عکاس اهمیت بیشتری بدهد، متعاقباً سایر افراد گروه‌ نمایش نیز کم‌کم به اهمیت آن پی می‌برند. در این جا جا دارد به این نکته اشاره کنم که تاکنون فرهاد مهندس‌پور جزء معدود کارگردانان تئاتر بوده که از زمان پیش تولید نمایش حضور عکاس برایش مهم بوده و با او تبادل نظر می‌کند که این نشان دهنده بینش و شناخت وی از عکاسی تئاتر ا‌ست.»