یاداشت دبیر برای انتخاب شدگان بخش پژوهش جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران
تئاتر پس از کرونا باز هم می‌تواند ادامه پیدا کند؟
ایران تئاتر: مجتبی جدی دبیر جشنواره تئاتر دانشگاهی به بهانه معرفی انتخاب شدگان بخش پژوهش این جشنواره یادداشتی را منتشر کرد.
اکنون که در بحبوحه جنگ جهانی سوم (جنگ بیولوژیک کرونا) به سر می‌بریم و بدون اینکه ماشه‌ی اسلحه ای چکانده شود و یا بمبی بر سر انسان آوار گردد، آمار کشته‌شدگان آن در جهان یادآور جنگی خاموش است، این پرسش روزبه‌روز بیشتر بر منظر ما حک می‌شود که تئاتر، بعد از این جنگ عصیان‌گر چگونه می‌تواند به حیاتش ادامه دهد؟
آیا تئاتر بدون پژوهش های تازه در این حوزه می‌تواند نگاهی قابل تامل به مسائل انسان بعد از این جنگ عجیب داشته باشد؟
آیا زیست انسان معاصر بعد از جنگ ، تاتر را بدین شکل که اکنون وجود دارد خواهد پذیرفت؟
تجربه به ما می‌گوید بعد از هر جنگ ویرانگر تحولات مهمی در ساحت اندیشه بویژه در هنر رخ داده است. جنبش‌های فکری و هنری بعد از جنگ جهانی اول و جنگ جهانی دوم و ظهور چهره هایی همچون ساموئل بکت، ژان ژنه، اوژن یونسکو، آلبر کامو، ژان پل سارتر در نمایش نامه نویسی، ویا کارگردانانی چون گروتفسکی، آرتو، و...که تجربیات بعد از جنگ ، نگاه آنها را به تاتر تغییر داده بود گواه این ادعاست.
پس این امکان وجود خواهد داشت که در آینده ای نزدیک این شکل از تئاتر که اکنون در جریان است ، از سوی انسان بعد از جنگ ، تاتری « موزه‌ای» شناخته شود که تاریخ مصرفش گذشته است و این چهره‌ی ژانوسی وضعیت اخیر است که یک روی زشت و کریه و یک سویه‌ی افسونگر دارد، اینکه این جنگ ناگزیرمان می‌کند به شکلی بنیادی به تغییر در جهان پیرامون‌مان بنگریم و اگرچه تئاتر به عنوان یک شیوه‌ی هنری به تنهایی توان ایجاد تحولات اجتماعی را ندارد اما بی‌شک توان بالایی در انتقال اندیشه‌هایی نوین به نسل پویایی دارد که خواهان فهمی تازه از جهان پیرامونشان اند بخصوص که کرونا چهره‌ی ان را به کل تغییر داده و فهمش را دشوار کرده است.
و در این بین دانشجویان تاتر که همیشه در صف اول تجربه های نو بوده اندو با اینکه ماه‌هاست که لابراتوار هایشان (دانشگاه) تعطیل است و فضایی برای آزمایش کردن پژوهش هایشان وجود ندارد بیش از همیشه از منظر و دریچه تئاتر به دور و برشان نگریسته اند.
و امیدوارم اینبار هم مثل همیشه منتظر نمانیم تا ببینیم در سوی دیگر جهان چه تجربیات تازه ای رخ می‌دهد ، تابه لطف اینترنت و یوتیوب با اندکی تاخیر آنها را مصرف کنیم و به روی صحنه آوریم ، بلکه خود در این بحبوحه به نوبه و سهم خود در تامل ورزیدن در آن و صورتبندی‌های نوین فکری و هنری آن دستی داشته باشیم.
