تجربه های کرونایی تئاتر هندوستان که می توان آموخت

اگر جزو همراهان همیشگی ایران تئاتر به شمار می‌روید می دانید که در هفته‌های اخیر  و در قالب گزارش ها و مقالات  پیشین خود تاثیر شیوع ویروس کرونا بر تئاتر را در تعدادی از کشورهای اروپایی مورد بررسی قرار دادیم و به واکنش هنرمندان این کشورها نسبت به قرنطینه اجباری اشاره نمودیم. حال بد نیست به سراغ آسیا برویم و همین موضوع را در کشورهایی مانند هندوستان نیز مورد بررسی قرار دهیم.

بسیاری از مردم جهان از جمله هم‌وطنان ایرانی ما هنر هندوستان را بیش از هر شاخه دیگری با سینمای این کشور که به «بالیوود» مشهور است می‌شناسند. اما اهالی تئاتر خوب می دانند که دست اندرکاران هنرهای نمایشی هندوستان از دیرباز علاوه بر سینما در تئاتر نیز فعال و پیشرو بوده و حرف‌هایی برای گفتن دارند. هر چند که شیوع کرونا و تحولات ناخواسته ناشی از آن موجب شده است تا این حرف‌ها در ماه‌های اخیر مجال کمتری برای گفته شدن بیابد.

تئاتر هندوستان پرنده‌ کوچکی در طوفان

شاید با تاباندن نور به تئاتر هندوستان و انداختن نگاه موشکافانه به آن بتوان شباهت بیشتری میان هنر نمایش در این کشور با تئاتر ایران نسبت به کشورهای اروپایی یافت. در واقع تئاتر کشور ما بیش از آنکه به تئاتر کشورهایی مانند آلمان شبیه باشد به تئاتر هندوستان شباهت دارد. این همانندی را می‌توان از چندین جهت همچون تشابه و تطابق فرهنگی و به خصوص کاستی‌هایی که هنرمندان ما و آنها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند مشاهده کرد.

تئاتر هندوستان اکنون سال‌ها است با مشکلات بنیادین و عمیقی مانند کمبود بودجه برای ساخت نمایش، فقدان قانون مناسب برای پاسداشت حق مولف (کپی رایت)، سرقت‌های ادبی متعدد و کاستی‌های مشابه دست و پنجه نرم می‌کند. یکی از عواملی که موجب شده تا نمایش در هندوستان به طور کامل زیر سایه سینما قرار بگیرد نبود ساز و کار اقتصادی مناسب برای تبدیل تئاتر این کشور به یک تجارت سودآور بوده است. این در حالی است که هنرمندان هندوستان تجربه موفق سینما را در کارنامه خود به ثبت رسانده‌اند. دست اندرکاران تئاتر در هندوستان، چه بازیگران و چه عوامل تولید، به طور معمول دستمزدهای بسیار پایینی دریافت می‌کنند و در صورت نداشتن علاقه و تعهد قلبی به کاری که انجام می‌دهند دلیل و انگیزه چندانی برای ادامه آن نخواهند داشت. این امر موجب شده است تا بسیاری از آنها برای امرار معاش به سراغ سینما و تلویزیون بروند یا در تولیدات دیجیتال ایفای نقش کنند.

تاثیر شیوع کرونا بر تئاتر هندوستان

به دلیل نبود حمایت دولتی قابل توجه از هنر نمایش در هندوستان دست اندرکاران این عرصه پس از شیوع ویروس کرونا و بحران‌های ناشی از آن نظیر اجرای طرح قرنطینه به ناچار فشار اقتصادی و روانی فراوانی را تحمل کردند. در فصل بهار دولت هندوستان نیز مانند بسیاری از کشورهای جهان ناچار به اجرای طرح قرنطینه شد. اجرای این طرح بر فعالیت‌های هنری هندوستان تاثیر فراوانی گذاشت و موجب تعطیلی بسیاری از پروژه‌های سینمایی، تلویزیونی، شبکه‌های کابلی و تولیدات دیجیتال گردید. به این ترتیب حتی کسانی که در کنار تئاتر به فعالیت در پروژه‌های سینمایی و تلویزیونی مشغول بودند تا بتوانند امورات خود را بگذرانند نیز پس از شیوع کرونا با مشکلات جدی مواجه شدند.

به دلیل آنکه بسیاری از عوامل تولید پروژه‌های مذکور را کارکنان روزمزد تشکیل می‌دادند تعطیلی یا به تعلیق در آمدن آنها تاثیر کاملا واضحی بر وضع معیشت این افراد داشت. از همین رو صنف تهیه‌کنندگان سینمایی و تلویزیونی هندوستان تصمیم به تاسیس یک صندوق حمایت مالی گرفت تا در دوران قرنطینه کمک حال عوامل تولید روزمزد صنعت سرگرمی این کشور باشد. بنابر ادعای برخی از تهیه کنندگان سینمای هندوستان اهالی صنعت سینما حتی پس از تحمل شش ماه بیکاری مطلق نیز می‌توانند همچنان به بقا ادامه دهند؛ اما این وضعیت برای عوامل تولید روزمزد فعال در این عرصه قابل تحمل نخواهد بود.

با اینکه تهیه کنندگان تولیدات سینمایی و تلویزیونی هندوستان از طریق تاسیس صندوق حمایتی مذکور سعی در کمک به همکاران خود داشتند، اما این کمک‌های مالی بیشتر شامل حال عوامل تولید محصولات سینمایی، تلویزیونی و دیجیتال شد و هنرمندان و دست اندرکاران تئاتر سهم چندانی از آن نیافتند. به همین دلیل تاثیر شیوع ویروس کرونا بر هنر نمایش در هندوستان را بیش از همه آن دسته از هنرمندانی احساس کردند که جز فعالیت در تئاتر راه دیگری برای امرار معاش نداشتند. در واقع آنها در وضعیت بغرنج به وجود آمده حامی چندانی پیدا نکردند و خود را میان بحران تنها و بی یاور یافتند.

وضعیت سالن‌های نمایش هندوستان پس از شیوع کرونا

پس از شیوع ویروس کرونا سالن‌های تئاتر جزو نخستین مکان‌هایی بود که تحت تاثیر تعطیلی‌ ناشی از قرنطینه قرار گرفت. این وضعیت در شرایطی رقم خورد که بسیاری از تماشاخانه‌های مشهور هند در حالت عادی محفل گرمی برای گردهمایی شیفتگان هنر نمایش محسوب می‌شد و هر کدام مخاطبان خاص خود را داشت.

به عنوان مثال تماشاخانه «پریتوی» به گونه‌ای طراحی شده بود که در طول هر شش روز کاری هفته بدون وقفه میزبان هزاران تماشاچی باشد. این تماشاخانه که به خانواده مشهور و سرشناس «کاپور» تعلق دارد و محصول تلاش‌های مداوم و خستگی ناپذیر «پریتوی راج کاپور» در صنعت نمایش هند است، نه تنها در شهر بمبئی که در تمام هندوستان یکی از سالن‌های نمایش مهم و پرکار به شمار می‌رود. تئاتر پریتوی که بیش از نیم قرن قدمت دارد از زمان تاسیس تا کنون تنها برای تعطیلات سالانه یا تعمیر و نوسازی به خواب موقت فرو می‌رفت و پرده‌های صحنه را در برابر چشمان تماشاچیان پایین می‌کشید. اما شیوع کرونا موجب شد تا این سالن نمایش نیز مانند بسیاری از تماشاخانه‌های مهم هند تعطیل شود و از رونق بیافتد.

با وجود رکودی که پس از شیوع کرونا گریبانگیر سالن‌های نمایش شد برخی از دست اندرکاران تئاتر هندوستان معتقدند که می‌توان از وقفه ناخواسته به وجود آمده در هنر نمایش این کشور برای بازنگری به آن و رفع کاستی‌ها و نقاط ضعف موجود درآن استفاده کرد. از دید آنها این وقفه در عین آن که یک تهدید جدی برای ادامه حیات تئاتر محسوب می‌شود، فرصتی برای بهره بردن بیشتر از نگاه خلاقانه، تقویت اخلاق کاری و تغییر شیوه‌های به کارگیری عوامل تولید در ساخت نمایش‌های جدید نیز به شمار می‌رود.

یکی از فعالان سرشناس تئاتر هندوستان به نام «سونیل شانبگ» که در تأسیس گروه‌های تئاتر مشهوری مانند «آرپانا» و «تماشا» نقش داشته و موفق به عضویت در آکادمی معتبر «سانجیت ناتاک» شده معتقد است که مدتی طول می‌کشد تا هنرمندان چاره‌ای برای واکنش به این وضعیت جدید و تطبیق دادن خود با آن بیاندیشند. در طول این زمان باید به یادگیری پرداخت و برخی از عادت‌ها و انتظارات قدیمی را دور ریخت. او تعطیلی سالن‌های نمایش و لغو موقت فعالیت‌های گروه تئاتر تماشا را فراهم آمدن فرصت مناسبی برای خود دانسته است که بتواند علاوه بر تفکر به سراغ ویرایش یک نمایشنامه قدیمی برود. او همچنین توانسته است از برخی ایده‌های بایگانی شده غبار روبی کند و برای تکمیل یک پروژه ناتمام به انجام مطالعه بپردازد.

استفاده از شیوه‌های تازه برای برقراری ارتباط با مخاطب

پس از تعطیلی سالن‌های نمایش و به تعلیق در آمدن فعالیت‌ گروه‌های تئاتر در اثر فراگیر شدن ابتلا به کرونا برخی از این گروه‌ها تلاش کردند از طریق استفاده از شیوه‌های نوین با مخاطبان خود ارتباط برقرار کنند. این تلاش در گروه‌هایی که حتی پیش از شیوع کرونا و اجرای قرنطینه به دنبال یافتن روش‌های تازه‌ای برای برقراری ارتباط با تماشاچیان بودند بیشتر مشاهده شد. یکی از این گروه‌ها که در شهر دهلی فعالیت می‌کند گروه ‌Black Box Okhla است. تمرکز اعضای این گروه از همان زمان آغاز فعالیت بر طراحی و اجرای تئاتر تجربی قرار داشت و شیوع کرونا این فرصت را به آنها داد تا خلاقیت خود را به چالش بکشند.

در فصل بهار و زمانی که قرنطینه آغاز شد گروه تئاتر BBO تصمیم گرفت تجربه‌ای جدید و تعاملی را همراه با مخاطبان خود به انجام برساند. اعضای این گروه تعدادی نظرسنجی و مجموعه پرسش را از طریق فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی با مخاطبان خود به اشتراک گذاشتند و از آنها خواستند به پرسش‌های مطرح شده پاسخ دهند. پس از مدت کوتاهی کمتر از ده روز از دل این پرسش و پاسخ‌ها نمایشنامه‌ای استخراج شد که در قالب صحنه‌های نقاشی شده از طریق وب‌سایت رسمی گروه نمایش BBO در اختیار مخاطبان قرار گرفت. این نمایشنامه تصویری «اشک‌های جین آباد» نام داشت و داستان فضانوردی به نام ریا را روایت می‌کرد که در شهر جین آباد گرفتار شده بود؛ شهری که خطر نیستی و محو شدن از گیتی به شدت آن را تهدید می‌کرد. داستان این نمایشنامه از طریق نقاشی‌های مجزا روایت می‌شد و کم و بیش به بخش‌های تصویری کتاب «شازده کوچولو» شباهت داشت. به این ترتیب طراحان نمایشنامه اشک‌های جین آباد سعی کردند مخاطبان خود را نیز در خلق آن سهیم کنند.

تماشای نمایش از راه دور

در هند نیز مانند بسیاری از کشورهای جهان برخی از گروه‌های نمایش پس از تعلیق فعالیت‌های خود در اثر شیوع کرونا از طریق اینترنت با مخاطبانشان ارتباط برقرار کردند. یکی از شیوه‌های رایج برای انجام این کار پخش نمایش‌های قدیمی اجرا شده توسط این گروه‌ها به صورت آنلاین بود.

گروه تئاتر Aasakta Kalamanch  سعی کرد نمایش‌هایی که اخیرا اجرا کرده بود را از طریق اینترنت با مخاطبان خود به اشتراک بگذارد. موضوع اکثر این نمایش‌ها ارتباط نزدیکی با حوادث روز داشت. اختلاف طبقاتی ناشی از شهرنشینی و نارضایتی حاصل از  آن از جمله موضوعات مهم و قابل بحث در هند است که پس از شیوع کرونا خود را به شکل واضح‌تری به نمایش گذاشت. این موضوعات ایده اصلی نمایش‌هایی را تشکیل می‌داد که توسط گروه تئاتر Aasakta Kalamanch به صورت آنلاین برای مخاطبان پخش شد. این نمایش‌ها که به زبان «مراتی» اجرا شده بود با زیرنویس انگلیسی در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفت تا مردم نقاط مختلف هند و حتی سایر نقاط جهان هم بتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند.

کارگردان نمایش‌های مذکور که «موهیت تاکالکار» نام دارد معتقد است هنگامی که ناامیدی بر مردم چیره می‌شود هنر یکی از معدود پدیده‌هایی است که می‌تواند آنها را دوباره گرد هم جمع کند و موجب ایجاد دلگرمی در انسان شود. از دید او در طول تاریخ همواره بهترین نوع هنر به ویژه ادبیات و موسیقی در زمان‌های دشوار و نا آرامی خلق شده‌اند که پس از وقوع جنگ‌های بزرگ پدید آمده است. این حقیقت انکار ناپذیر از تاریخ هنر که جنبه مستند دارد در دوران معاصر خود را در خلق تئاتر ابزورد نشان داد. نگریستن به نمایش از زاویه‌ای نو که ناشی از تحولات به وجود آمده پس از جنگ جهانی دوم بود.

با اینکه تاکالکار شرایط به وجود آمده پس از شیوع ویروس کرونا را به شرایط جنگی تشبیه می‌کند اما این دگرگونی نتوانسته است زندگی او را چندان تحت تاثیر قرار دهد. او به عنوان یک هنرمند انزوا طلب حتی پیش از اجرای طرح قرنطینه نیز ارتباط چندانی با جهان خارج نداشت. به همین دلیل زندگی شخصی و عادات روزمره‌اش چندان تحت تاثیر کاهش قابل توجه روابط اجتماعی در دوران پسا کرونا قرار نگرفت. با این حال تاکالکار وقوع این حوادث را دلیلی می‌داند که باعث شده است دید او به مفاهیم بنیادین تئاتر تغییر کند و رویکرد تازه‌ای نسبت به کاری که انجام می‌دهد داشته باشد. او مشتاق آن است که بتواند پس از بازگشت شرایط تئاتر به حالت عادی از این تجربیات جدید در کار خود استفاده کند.

رونق نمایش‌های آنلاین در هندوستان

استفاده از اینترنت علاوه بر امکان پخش نمایش‌های قدیمی قابلیت اجرای نمایش‌های جدید را نیز در اختیار فعالان تئاتر قرار می‌دهد. شرکت هنری تازه تاسیس Kummune با استفاده از این فرصت اقدام به طراحی و اجرای یکی از نخستین نمایش‌هایی کرد که پس از اجرای طرح قرنطینه در هندوستان به صورت آنلاین برای مخاطبان پخش شد. این شرکت هنری که سال گذشته توسط «روشن عباس» تاسیس شده و مقر اصلی آن در شهر بمبئی است برای اجرای نمایش خود از فناوری تماس ویدیویی استفاده کرد؛ یعنی همان فناوری نوینی که از آن برای برگزاری کنفرانس‌های آنلاین استفاده می‌شود.

ایده ساخت این نمایش هنگام برگزاری یکی از همین کنفرانس‌های اینترنتی به ذهن روشن عباس رسید. هنگامی که او با اعضای تیم خود مشغول هماهنگ کردن برنامه‌های روزانه بود از مزیت‌های فناوری‌ ارتباط اینترنتی برایشان سخن گفت و به آنها پیشنهاد کرد با استفاده از همین فناوری یک نمایش آنلاین طراحی و اجرا کنند. به این ترتیب ایده نخست ساخت نمایش «عشق قرنطینه» شکل گرفت و اعضای گروه تحت رهبری روشن عباس در مدت کوتاهی توانستند آن را طراحی و اجرا کنند. آنها حتی نام و محتوای نمایش خود را بر اساس وضعیت به وجود آمده پس از شیوع ویروس کرونا انتخاب کردند و تمام مراحل ساخت نمایش را هر کدام به صورت جداگانه در محل زندگی خود به انجام رساندند.

عباس که به عنوان تهیه کننده وظیفه انجام بخش فنی نمایش را بر عهده داشت دوست و همکار خود «شینا خالد» را به عنوان کارگردان برگزید. آن دو به اتفاق یکدیگر بازیگران نمایش را انتخاب کردند و هنگام گزینش آنها معیار جدیدی را مد نظر قرار دادند. در تجربه‌های قبلی آنها تنها توانایی و استعداد بازیگران بود که ملاک اصلی انتخاب آنها برای ایفای نقش در نمایش به شمار می‌رفت. اما به دلیل آنکه نمایش عشق قرنطینه به صورت آنلاین اجرا می‌شد کیفیت ارتباط اینترنتی نیز به عنوان یکی دیگر از معیارهای اصلی انتخاب بازیگران مد نظر تهیه کننده و کارگردان قرار گرفت. با توجه به این موضوع روشن عباس یکی از بازیگران کار بلدی که برای نقش آفرینی در نمایش انتخاب کرده بود را به دلیل آنکه ارتباط اینترنتی او کیفیت پایینی داشت از لیست نهایی بازیگران خط زد.

پیش‌نمایش این تئاتر با حضور بازیگران، عوامل تولید و صد و سی نفر تماشاچی از طریق ارتباط آنلاین اجرا شد. پس از آن طراحان نمایش عشق قرنطینه به این نتیجه رسیدند که اگر تماشاچیان را در اجرای نمایش سهیم کنند بازخورد بهتری دریافت خواهند کرد. به این ترتیب در نخستین اجرای نمایش عشق قرنطینه سهمی هم به تماشاچیان داده شد و آنها توانستند با تغییر پایان داستان سرنوشت دو تن از شخصیت‌های اصلی نمایش را تغییر دهند.

در نخستین اجرای این نمایش هشتاد بلیط فروخته شد که قیمت هر کدام از آنها ۴۹۹ روپیه بود. پس از آن گروه تئاتر تصمیم گرفت علاوه بر اجرای نسخه هندی این نمایش در روزهای عادی نسخه انگلیسی آن را نیز در روزهای جمعه برای مخاطبان علاقه‌مند اجرا کند. به این ترتیب اجرای نمایش عشق قرنطینه برای گروه Kummune به تجربه‌ کاملا موفقی تبدیل شد. تجربه‌ای که روشن عباس و گروه تحت سرپرستی او را ترغیب کرد نمایش مشابه دیگری را این بار با تم جنایی طراحی کنند و ایفای نقش شخصیت کاراگاه را به عهده تماشاچیان بگذارند. عباس معتقد است برای طراحی نمایش‌های آنلاین باید هوشمندی به خرج داد و علاوه بر استفاده درست از فناوری شیوه‌های نوینی را برای ایجاد ارتباط با مخاطب برگزید تا بتوان تجربه‌ موفقی را چه از نظر فنی و چه اقتصادی رقم زد.

استفاده از تکنیک‌های نوین برای جذب مخاطب

تجربه روشن عباس و گروه تئاتر او در دوران کرونا و قرنطینه لزوم توجه به مفهوم یا تکنیک نوینی به نام Gamification را بیش از پیش آشکار می‌سازد. این مفهوم که می‌توان ترجمه «بازی وار سازی» را برای آن به کار برد این روزها علاوه بر هنر و سرگرمی در حوزه‌های مختلفی مانند بازاریابی، آموزش، تبلیغات، کسب و کارهای مجازی و حوزه های متعدد و متفاوت دیگری مورد استفاده قرار می‌گیرد. در واقع استفاده از این تکنیک ترفندی برای افزودن جذابیت بیشتر به حوزه‌های مذکور برای جذب حداکثری مخاطب محسوب می‌شود.

یکی از دلایلی که بازی‌های کامپیوتری روز به روز هواداران بیشتری می‌یابند این است که نسبت به سایر سرگرمی‌ها مخاطب خود را به شکل جدی‌تری درگیر می‌کنند و سهم بیشتری را در پیشبرد روند داستان به او می‌دهند. این امر موجب شده است تا سایر گونه‌های سرگرمی هر روز بیش از روز قبل تلاش کنند به بازی‌های کامپیوتری شباهت بیشتری بیابند. این تلاش در استفاده آنها از تکنیک بازی وار سازی نمود می‌یابد.

نمونه چنین تلاش‌هایی به تازگی در برخی سریال‌های تلویزیونی مانند «آینه سیاه» Black Mirror مشاهده شده است. در بخش‌هایی از این سریال مخاطب می‌تواند با انتخاب‌هایی که انجام می‌دهد روند داستان را بنا به نظر و سلیقه خود تغییر دهد و نقشی فرای یک تماشاچی صرف بر عهده داشته باشد. علاوه بر آن این روزها شاهد ساخته شدن تجربه‌های تصویری جدی‌تری هستیم که ظاهری شبیه به بازی‌های کامپیوتری دارند اما در عمل نوعی فیلم سینمایی یا سریال تلویزیونی کاملا تعاملی محسوب می‌شوند. آثاری که مخاطب حین تماشای آنها می‌تواند با انتخاب دیالوگ‌ها یا گزینش برخی مسیرها و تصمیم‌ها در تعیین سرنوشت شخصیت‌های حاضر در داستان و فرجام ماجرا تاثیرگذار باشد. از میان این آثار می‌توان به «اریکا» Erica اشاره کرد که حتی شخصیت‌های حاضر در آن بازیگران واقعی هستند و برخلاف بسیاری از بازی‌های کامپیوتری مشابه نسخه‌های اسکن شده از بازیگران اصلی به شمار نمی‌روند.

شیوع ویروس کرونا و پیامدهای ناشی از آن نظیر قرنطینه موجب شده است تا فعالان تئاتر در نقاط مختلف جهان به سراغ استفاده از شیوه‌های نوین برای برقراری ارتباط با مخاطب بروند و از تکنیک بازی وار سازی بهره بیشتری بگیرند. حتی در صورت کشف واکسن کرونا و بازگشت اوضاع جهان به شرایط عادی می‌توان انتظار داشت حداقل در اجرای نمایش‌های آنلاین از این تکنیک بیش از گذشته استفاده شود.

پتانسیل تئاتر هند برای ورود به مسیر جدید

در ابتدای متن پیش رو به این نکته اشاره شد که تئاتر هند با تحمل مشکلات فراوانی نظیر دشواری تامین بودجه زیر سایه بالیوود قرار گرفته است. با این حال در سال‌های اخیر تئاتر هند توانسته است تا حدی رشد کند و به تثبیت جایگاه خود در میان مخاطبانش بپردازد. در طول چهار یا پنج سال گذشته طراحی و اجرای نمایش‌های موزیکال رواج بیشتری در هند یافته است و این نوع نمایش‌ها توانسته‌اند تعداد مخاطبان تئاتر را افزایش دهند.

برخی از این نمایش‌های موزیکال با توجه به کیفیتی که از آن برخوردارند از قیمت بلیت بالایی بهره می‌برند و با هیچ متر و معیاری نمایش‌های ارزان قیمت به شمار نمی‌روند. به عنوان مثال بالاترین قیمت بلیت فروخته شده برای دو نمایش «علاالدین» و «مغول اعظم» هشت هزار روپیه بوده است. این دو نمایش جزو محبوب‌ترین نمایش‌های موزیکال هند در سال‌های اخیر به شمار می‌رود و روزانه افراد زیادی برای دیدن آنها راهی سالن‌های تئاتر می‌شوند. میزان استقبال از این نمایش‌ها نشان می‌دهد که قیمت بلیت ملاک قابل توجهی برای موفقیت اقتصادی یک نمایش در هند نیست و در صورت برخورداری آثار نمایشی از کیفیت مناسب مردم حتی با پرداخت هزینه‌های بلاتر نیز به تماشای آنها در سالن‌های تئاتر خواهند نشست.

بر اساس آمار موجود در سال ۲۰۱۸ میلادی حدود ۹ میلیارد و ۲۶۰ میلیون بلیت تئاتر در هند فروخته شده که ارزش آنها در مجموع ۸۸۰ میلیون روپیه بوده است. بر این اساس می‌توان گفت که تئاتر هند در گیشه حرف‌های قابل توجهی برای زدن دارد. فعالان تئاتر هند می‌توانند با ترمیم نقاط قوت تئاتر و برطرف کردن نقاط ضعف آن آمار یاد شده را به کمک ساخت نمایش‌های باکیفیت ارتقا دهند. شاید مهمترین چالش آنها در حال حاضر و در دوران پسا کرونا این باشد که چگونه تماشاچیان را از سالن‌های نمایش به دنیای مجازی منتقل کنند و از پتانسیل تئاتر هند به گونه‌ای شایسته استفاده نمایند.