در حال بارگذاری ...
لب کلام هنرمندان در گفت‌وگوهای هفته 23

تئاتر مقاومت؛ تجربه اجرای جشنواره در فضای مجازی

ایران تئاتر- عباس عبدالعلی‌زاده: مهمترین رویداد تئاتر کشور در هفته گذشته برگزاری جشنواره تئاتر مقاومت در فضای مجازی بود که بخش خیابانی آن بصورت آنلاین برگزار شد. ایران تئاتر نیز مانند همیشه در حمایت از این رویداد فرهنگی دست به اتشار مطالب متنوعی در این حوزه کرد و بیش از ۱۳۰ عنوان مطلب با موضوع جشنواره تئاتر مقاومت منتشر کرده است.گفت و گو با شرکت کنندگان جشنواره ، گزارش های اختصاصی پیرامون جشنواره و ... همچنین مجموعه گزارش های "بازخوانی ۴۰ سالگی آغاز دفاع مقدس در عرصه هنرهای نمایشی" از آن جمله اند .

همچنان در محدودیت های کرونایی به سر می بریم و از اجرای زنده تئاتر خبری نیست. ویروس جهش یافته انگلیسی نیز سعی دارد دوباره زندگی در شرایط کرونایی را با شرایط ویژه ای روبرو کند. 
آمار قربانیان کرونا در ایران نسبت به دوهفته گذشته کاهش یافته تاک شو ها نو به نو با حضور تماشاگران تولید می شوند و به بازار می آیند اما همچنان تئاتر  باید تعطیل باشد! در این ایام بهره گیری بیشتر از فضای مجازی در برگزاری جشنواره تئاتر مقاومت تجربه جدیدی برای برگزار کنندگان و شرکت کنندگان بود. این موضوع مورد توجه رسانه ها نیز قرار گرفت به همین دلیل مسائل مختلفی در گفت وگو های هفته گذشته درباره تئاتر مقاومت مطرح شد. این هفته با توجه به جشنواره تئاتر مقاومت که محور مشترک گفت و گوها بود نگاهی به این گفت و گو ها خواهیم داشت.
متن مهمترین گفت و گوهای کوتاه و بلندی که هفته گذشته با موضوع هنرهای نمایشی روی خروجی خبرگزاری‌ها و سایت ها منتشر شده  را در بخش «لب کلام» بصورت خلاصه آورده‌ایم تا مخاطب این متن در دنیای پرسرعت امروز درجریان مهمترین بخش‌های  آن قرار بگیرد. بدیهی است علاقمندان برای خواندن مشروح گفت و گوها می توانند به منبع مطلب هر گفت و گو مراجعه کنند.

محمدرضا ایمانیان: هنرمندان فتوسنتز نمی‌کنند
محمدرضا ایمانیان بازیگر «سگک» در جشنواره تئاتر مقاومت با اشاره به نقشی که در این نمایش برعهده دارد درباره تجربه اجرای تئاتر بدون حضور تماشاگر و نمایش آن به صورت آفلاین توضیحاتی ارائه داد.


لب کلام
متنی که کهبد تاراج به نگارش درآورده است با ذهنیتی که از آثار ژانر دفاع مقدس و با مضامین مقاومت در ذهن ما شکل گرفته کاملاً متفاوت است.
حتی کاراکتر اصلی این نمایش که شاهرخ ضرغام است نیز با تصوری که از شهدا و رزمندگان در ذهن ما ترسیم شده، فرق دارد.
اگر به شیوه زندگی شهید شاهرخ ضرغام نگاه کنیم متوجه رفتارها و خصوصیات متفاوت او خواهیم شد.
ضرغام در زمان حضورش در جنگ و جبهه نیز اخلاق متفاوت و خاصی داشته تا جایی که بسیاری از افرادی را که به عنوان اسیر می گرفته اند آزاد می کرده است چون معتقد بوده آنها مجبور به حضور در جنگ شده اند.
زمانی که شاهرخ کوچک بوده پدرش را از دست می دهد و مادرش به دلیل شرایط نامناسب جامعه مجدداً ازدواج می کند.
محمد کیان‌پور که من نقشش را ایفا می کنم اتفاقاً هوای شاهرخ را داشته و سعی می کرده از او حمایت و پشتیبانی کند اما شاهرخ به لحاظ خصوصیات اخلاقی مستقل عمل می کرده است.
مطمئناً حس و حال بازیگر زمانی که تماشاگر در سالن حضور ندارد و نمی تواند شاهد واکنش هایشان با اثر باشد بسیار متفاوت از وضعیت عادی است.
تک تک بازیگران این اثر نمایشی تلاششان را کردند که چیزی کم نگذارند و با همان انرژی که زمان حضور تماشاگر در سالن کار می کردند، به ایفای نقششان پرداختند.
طبیعتاً نبود تماشاگر در سالن تاثیر زیادی بر حس و حال بازیگران می گذارد و لذتی را که هنگام بازی جلو مخاطبان می بردیم در این اجرا تجربه نکردیم.
با وجودی که خودم امسال در جشنواره حضور دارم اما معتقدم اصرار به برگزاری جشنواره به این شیوه و در این شرایط باعث کم شدن ارزش مفهوم «مقاومت» شده است چون این روزها جشنواره تئاتر «مقاومت» ختم شده به بنر جشنواره، یک صفحه اینستاگرام و پخش آفلاین آثار حاضر در جشنواره.
اینکه ما به هرقیمتی جشنواره را برگزار کنیم درست نیست چون شاید می توانستیم به جای آن کارهای دیگری انجام دهیم اما به هرحال تصمیمی است که گرفته شده.
من جدا از بحث اعتقادی و علاقه ای که به حضور در آثار این ژانر داشتم، در جشنواره حضور پیدا کردم به این دلیل بود که ۱۱ ماه است که عرصه فرهنگ و هنر تعطیل است و به هرحال هنرمندان فتوسنتز نمی کنند و باید زندگی شان را بگذرانند هرچند با کمک هزینه ای اندک.

وحید نفر: مقابل زورگویی «مقاومت» کنید
وحید نفر کارگردان نمایش «آرزوهای یک موش کور» که در بخش کودک و نوجوان جشنواره تئاتر «مقاومت» حضور دارد درباره ویژگی های این اثر نمایشی توضیحاتی ارائه داد. این نمایش نوشته سعید ابک است که دی ماه سال قبل در مرکز تولید تئاتر و تئاتر عروسکی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان واقع در پارک لاله اجرای خود را آغاز کرد اما با تعطیلی تماشاخانه ها به دلیل بحران کرونا اجرای آن ناتمام ماند.

لب کلام
بعد از انتشار فراخوان جشنواره تئاتر «مقاومت» فیلم نمایش «آرزوهای یک موش کور» را برای جشنواره ارسال کردم که پذیرفته شد.
فیلمی که در اختیار جشنواره قرار گرفت فیلم باکیفیتی بود که با سه دوربین ضبط شده از این رو همین فیلم نیز برای نمایش نهایی در جشنواره مورد استفاده قرار گرفته است.
«آرزوهای یک موش کور» درباره یک موش کور است که تصمیم می گیرد از لایه های زیرین خارج و با واقعیت های بیرون روبرو شود.
او در مقابل اتفاقاتی که تا به حال ندیده و چیزهایی که نمی داند، کشف و شهود پیدا می کند و در این مسیر با ناملایماتی روبرو می شود اما این مسائل باعث اندیشیدن و رسیدن او به آگاهی شده و در نهایت با طرز تفکر جدیدی که پیدا کرده تلاش می کند حیوانات دیگر را نیز برای رسیدن به زندگی بهتر ترغیب و تشویق کند.
مضمون کلی این اثر نمایشی تغییر و تحول است و اینکه ما در مقابل هر زورگویی کوتاه نیاییم و با تفکر و اندیشه آن زورگویی را تبدیل به فرصت کنیم.
معنی «مقاومت» را در روند مسافرتی که موش کور دارد، متوجه می شویم؛ «مقاومت» در برابر ناملایمت ها و تبدیل کردن آنها به فرصت.
معتقدم مهمترین اتفاق تئاتری امسال برگزاری جشنواره تئاتر «مقاومت» بود و دوستانی که در راس جشنواره هستند، نشان دادند اگر اراده باشد همه چیز امکان پذیر است و تئاتر راکد و ساکن نمی ماند.
من از همین جا دست تک تک این دوستان را می فشارم و از زحماتشان تشکر می کنم. امیدوارم در روند حمایت مالی از گروه ها و پرداخت کمک هزینه ها نیز مشکلاتشان برطرف شود و بتوانند گروه ها را سریع تر از لحاظ مالی حمایت کنند.

توحید معصومی : بهترین اثر از نگاه مردم
دبیر اجرایی جشنواره تئاتر «مقاومت» با اشاره به چگونگی پرداخت کمک هزینه به گروه ها یادآور شد در اختتامیه جشنواره به بهترین اثر از نگاه مردم جایزه تعلق می‌گیرد.
تاکنون (در زمان انتشار گفت وگو) تقریباً ۵۰ درصد از کمک هزینه همه بخش‌های جشنواره به گروه‌ها پرداخت شده است و تنها در بخش کودک و نوجوان گروه‌هایی که فیلم آماده آثارشان را ارائه داده بودند کمک هزینه شان را با تاخیر دریافت کرده‌اند که آنها هم ظرف همین یکی دو روز مبالغشان را دریافت می‌کنند.
پرداخت قسط دوم کمک هزینه‌ها و تسویه با گروه‌های شرکت کننده هم بعد از اختتامیه خواهد بود.
تلاش ما این بوده که برای گروه‌های پرتعداد و آنهایی که مسافت شان بیشتر از بقیه بوده سقف کمک هزینه را پرداخت کنیم و برخی دیگر که به لحاظ حجم دکور و تعداد عوامل کمتر بودند میزان پایین‌تری دریافت کنند اما در نهایت کف و سقف کمک هزینه‌ها تفاوت زیادی با یکدیگر ندارند.
معمولاً برای ما تئاتری‌ها دیدن نمایش‌ها به صورت زنده و در تقابل مستقیم با بازیگران بسیار جذاب‌تر از دیدن فیلم تئاتر است.
آثار جشنواره با بهترین کیفیت تصویر و با چند دوربین ضبط شده‌اند و مطمئناً همان لذتی که تماشاگران با دیدن آثار به صورت زنده می‌برند با دیدن این فیلم تئاترها هم خواهند برد.
ما به همه هنرمندان و گروه‌های شرکت کننده کد مهمان داده‌ایم و هر علاقه‌مندی هم که بخواهد به دیدن این آثار بنشیند با حداقل مبلغ یعنی ۵ هزار تومان می‌تواند بلیت تهیه کند.
همچنین نقد و بررسی آثار و کارگاه‌های آموزشی هر روز از ساعت ۱۹ تا ۲۳ برگزار می‌شود که علاقه مندان می‌توانند این برنامه‌ها را دنبال کنند.
کارگاه‌های آموزشی توسط ایوب آقاخانی، قطب‌الدین صادقی، حمیدرضا افشار و محمدحسین ناصربخت که همگی از هنرمندان و اساتید شناخته شده و با تجربه تئاتر هستند، برگزار می‌شود.
در طول برگزاری جشنواره برای هر اثر نمایشی نظرسنجی مردمی نیز در نظر گرفته شده است و مخاطبان این امکان را دارند که به هر نمایش امتیاز بدهند.
خبر گزاری مهر


خبرگزاری ایسنا در دو گزارش خود با برخی از کسانی که در جشنواره تئاتر مقاومت شرکت کردند گفت و گو کرده است که لب کلام آن را در اینجا آورده ایم.


لیلی عاج: شور و شوق برگزاری جشنواره
لیلی عاج کارگردان کجایی ابراهیم که در اختتامیه جشنواره جایزه سردار شهید قام سلیمانی را از آن خود کرد پیش از این موفقیت می‌گوید: جشنواره تئاتر مقاومت از نظر کمی، بسیار موفقیت‌آمیز است؛ برگزاری این جشنواره در بخش‌های متنوعی مانند کودک، خیابانی، پژوهش، نمایشنامه‌نویسی و ... جای قدردانی دارد. اما طبیعتا زنده نبودن آن سبب می‌شود که واکنش مستقیم مخاطبان را از دست بدهیم.


لب کلام
تعریف جایزه مردمی فی‌نفسه خوب است ولی در ساز و کار اجرا با مشکلاتی رو به روست.
در حال حاضر در سایت تیوال که سایت نمایش‌دهنده فیلم آثار جشنواره است، ستاره‌هایی برای نمره دادن به نمایش‌ها وجود دارد و از آنجاکه بازه زمانی رای دادن تا آخرین روز جشنواره است، این رای گیری با اشکالاتی همراه خواهد شد.
چراکه در این شیوه ، گروه‌ها می‌توانند امتیازات کارهای دیگر را ارزیابی و حتی دست‌کاری کنند یا به خودشان امتیازات بالا بدهند. بنابراین بهتر بود فرصت رای گیری از 12 ظهر تا 12 شب محدود می‌شد تا ضریب اطمینان از صیانت آرا بالا برود.
شور و اشتیاق آنان دلگرم کننده است چون بازیگران با تجربه‌تر در جشنواره‌های گوناگون حضور داشته‌اند و دیگر آن تب و تاب را ندارند ولی از طریق بازیگران جوان‌ترم در جریان رای گیری نمایش‌ها هستم و ظاهرا اتفاقاتی می‌افتد که سلامت رای‌گیری را خدشه‌دار می‌کند.
یک ارزیابی نسبی از آرای تماشاگران دارم ولی متاسفانه بر اساس شیوه فعلیِ امتیاز دهی، افراد می‌توانند بدون دیدن نمایش، به آن امتیاز بدهند.
هدف جایزه مردمی، کمک به دیده شدن نمایش‌هاست ولی باید برای رای گیری ساز و کار بهتری یافت تا از سلامت بیشتری برخوردار باشد.
مثلا بین تعداد دفعاتی که فیلمِ یک نمایش دیده شده و آرایی که برای آن ثبت شده است، باید تناسبی وجود داشته باشد .
با این حال همین موضوع سبب شده شور و شوقی که همیشه در صف کشیدن برای دیدن نمایش‌های جشنواره وجود داشت، به فضای مجازی منتقل شود .
هر اتفاق تازه‌ای، نقاط قوت و ضعف خود را دارد چراکه هنوز در مسیر تجربه‌ایم.
خیلی خوشحال کننده است که گروه‌ها در استان‌های مختلف به تکاپو افتاده‌اند و با وجود شرایط بسیار دشواری که همه با آن رو به رو هستیم، اقبال به جشنواره در استان‌ها خیلی امیدبخش است.
همه اینها نشان می‌دهد علاقه به تئاتر وجود دارد و و زور ما به کرونا رسیده! هرچند از نظر معیشتی همگی در وضعیت سختی به سر می‌بریم.
حالا که ناچار به این گونه برگزاری هستیم، باید برای کیفیت بصری کارها تدبیری بیندیشیم.
پیش از جشنواره، نمایشم را با سه دوربین ضبط کرده بودم و زمانی که فیلم آن را دیدم، متوجه شدم نورپردازی آن مناسب فیلمِ تئاتر نیست بلکه مناسب ورود تماشاگران به سالن تئاتر است.
بنابراین باید درباره مواردی مانند نورپردازی و دیگر امور زیبایی‌شناسی کارها، راه حل‌هایی پیدا کرد.
بخشی از ماجرای ضبط نمایش‌ها به امکانات سالن‌ها برمی‌گردد و باید ببینم چه کاری انجام دهیم تا مخاطب لذت دیداری بیشتری ببرد.
در روزهایی که مدام در معرض اخبار نومیدکننده کرونایی هستیم، برگزاری این جشنواره شور و شوقی در گروه‌های شرکت کننده ایجاد کرده است و می‌توان از برگزاری آن برای جشنواره‌های دیگری که در پیش داریم، یعنی جشنواره‌های فجر و عروسکی الگوبرداری کرد .
برگزاری جشنواره با همین شکل و شمایل خیلی بهتر از برگزار نشدن آن است چون شعفی که ایجاد می‌کند، بسیار ارزشمند و مهم است.
امیدوارم کرونا از همه مردم و تئاتری‌ها به دور باشد و آنان بتوانند در این گونه رویدادها حضور داشته باشند و اتفاقاتی بهتر برایشان رخ بدهد.

رضا بهرامی: در بحث آنلاین ضعیف هستیم
کارگردانی که با نمایش «سگک» در این دوره از جشنواره حضور دارد با سپاسگزاری از برگزارکنندگان جشنواره تئاتر مقاومت می‌گوید: در روزهایی که کرونا همه امور زندگی‌ را در سراسر جهان فلج کرده، برگزاری این جشنواره اتفاقی مثبت است که طبیعتا نقاط قوت و ضعف خود را دارد.


لب کلام
یکی از نکات مهم در برگزاری این جشنواره این است که در بسیاری جاها گفته شده جشنواره آنلاین است در صورتی که این جشنواره آنلاین نیست بلکه فیلمِ نمایش‌ها در آن ارایه می‌شود.
درست است که همه زیبایی تئاتر به زنده بودن آن است ولی به ناچار باید به این شیوه‌ها تن بدهیم و خوب است دوستان بیشتر بر ماجرای فیلم تئاتر مانور بدهند.
متاسفانه در بحث آنلاین ضعیف هستیم. هم تکنولوژی لازم را نداریم و هم بحث سانسور در میان است.
اولویت با برگزاری آنلاین است ولی بعید می‌دانم بتوانیم وارد این حیطه بشویم.
نمایش ما درباره شاهرخ ضرغام و نوعی تئاتر مستند است.
پیکراین شهید هرگز پیدا نمی‌شود و ظاهرا تلویزیون عراق در تصاویری نشان می‌دهد که سر او را می‌برند و دوستانش که بعد از جنگ سراغ جسد او می‌روند، آن را پیدا نمی‌کنند و این ذهنیت برایشان ایجاد می‌شود که عراقی‌ها پیکر او را از بین برده‌اند.    
شاهرخ ضرغام در همه زندگی‌اش با ضعیف‌کشی مخالف بوده او لوطی‌منشی بوده که مرام خاص خود را داشته است.

مریم منصوری: در نهایت یک فیلم تئاتر به مخاطب ارایه خواهد شد
مریم منصوری با نمایش«آمده بودیم اینجا بمیریم» دیگر شرکت‌کننده در این جشنواره است، در ارزیابی شیوه برگزاری این رویداد هنری می‌گوید: جشنواره تئاتر مقاومت به شکل آنلاین نیست چرا که آنلاین یعنی گروه اجرای خود را با حضور هیات داوران و گروه فیلمبرداری انجام دهند و مخاطبان هم همزمان نمایش را ببینند.


لب کلام
ما روز 11 آذر ماه نمایش را با حضور هیات داوران و گروه فیلمبرداری در سالن سرو با چهار دوربین اجرا کردیم. فیلم کار تدوین مختصری هم شد و در واقع با فیلم نمایش‌ها مواجه بودیم.
جشنواره تئاتر مقاومت و سینما حقیقت هم زمان برگزار شد. آثار آن جشنواره و اصولا جشنواره‌های سینمایی معمولا در سایت‌هایی مانند هاشور یا پایگاه‌هایی مانند فیلیمو و نماوا اکران می‌شود و این اکران فقط در یک روز خاص نیست بلکه به طور چرخشی در چند روز و نوبت متفاوت  و در پایگاه‌های گوناگون انجام می‌شود و از این جهت، دست تماشاگران برای کار دیدن بازتر است.
دوستانم اعلام کردند که برای رای دادن دچار مشکل شده بودند و بعضی از آنان نتوانسته بودند فیلم را در سایت ببینند.
به عنوان نمونه نمایش ما در سالن سرو ضبط شد که شیب تندی دارد و دوربین مرکزی بناچار بالاتر قرار گرفته بود و همین مساله سبب شد تصویر تئاتر ما در فیلم تخت و از زیبایی آن کاسته شود.
مواجهه مستقیم بازیگر و تماشاگر، سبب شده تئاتر هنری منحصر به فرد باشد ولی وقتی ناچاریم به شیوه‌های دیگر راضی شویم، باید این نکته را مورد توجه قرار بدهیم که در نهایت یک فیلم تئاتر به عنوان محصول نهایی به مخاطب ارایه خواهد شد پس باید مولفه‌های زیبایی‌شناختی آن را در نظر بگیریم و باید دید در نبود فضای زنده، چگونه می‌توان این موضوع مهم را محقق کرد.
در ضبط نمایش‌ها، دست‌کم 30 تا 40 درصد زیبایی کار از بین می‌رود و اگر قرار است نمایش‌ها با یک دوربین ضبط شوند، باید تمهیداتی برای اکران آنلاین اندیشید که زحمت گروه اجرایی هدر نرود.
در غیر این صورت خوب است که گروه فیلمبرداری پیش از فیلم گرفتن، کار را ببیند و به آن اشراف پیدا کند و بعد با صبوری بیشتری به فیلمبرداری کارها بپردازد و حتی اگر نیاز شد.
برخی صحنه‌ها را تکرار کند تا تدوین کار معنا پیدا کند، چراکه با یک بار فیلمبرداری، تدوین معنایی نخواهد داشت.
نمایش «آمده بودیم اینجا بمیریم » روایتی است زنانه‌ از آسیب‌هایی است که جنگ و از دست دادن‌های و فقدان‌هایی که به واسطه آن شکل می‌گیرد، رخ می‌دهد.
این نمایشنامه سال گذشته در دو جشنواره تئاتر فتح خرمشهر و هامون، نامزد دریافت جایزه شده است.

حمیدرضا هراسانی: می‌توانیم نمایشی خوب بسازیم
حمیدرضا هراسانی از شهر ساری که با نمایش «میراشکار» به عنوان تنها نماینده استان مازندران در جشنواره حضور دارد، می‌گوید: تئاتر یک کار گروهی است و به تنهایی نمی‌توان اثری نمایشی خلق کرد. به همین دلیل در دوران کرونا، سخت‌ترین شرایط را تجربه کردیم. چراکه مدام اعلام می‌شد وضعیت استان ما قرمز است و طبیعتا باید هزار محدودیت را اعمال می‌کردیم.


لب کلام
همه سالن‌های تمرین تعطیل بودند و اگر قرار بود سالنی را برای تمرین ما باز کنند، دیگر گروه‌ها معترض می‌شدند و حق هم داشتند چراکه آنان هم به دنبال تولید کارهای خود بودند.
نزدیک به چهل گروه تئاتری داریم که همه در این وضعیت بیکار و بی‌درآمد شده‌اند. بنابراین حق داشتند که دنبال تولید کارهای خود باشند.
جشنواره تئاتر مقاومت یک چیز را به ما یاد داد و آن اینکه می‌توانیم با تلاش و همت و صبر در یک بازه زمانی یک ماه تا 40 روزه یک کار خوب بسازیم. یاد گرفتیم هرچند کرونا دارد با زندگی ما بازی می‌کند ولی می‌توانیم نمایشی خوب بسازیم.
خوشبختانه با رعایت همه پروتکل‌ها، هیچ مشکلی برای سلامتی هیچ یک از عضای گروه پیش نیامد ولی طبیعتا شرایط بسیار سخت است.
به دلیل تعطیلی سالن‌های تمرین، ناچار شدیم مرحله دورخوانی را در راهروی محل کارم سپری کنیم، در این وضعیت یا باید از ساخت این کار منصرف می‌شدیم یا مبارزه می‌کردیم و ما راه دوم را انتخاب کردیم.
برای تمرین نهایی هم در یک اتاق 6 در 4 با رعایت فاصله و باز گذاشتن در و پنجره، کار را به جشنواره رساندیم چون برای حضور در مرحله بازبینی هم سالن تمرین نمی‌دادند، چراکه نمی‌توانستند به 38 گروه متقاضی، سالن بدهند اما وقتی به عنوان تنها نماینده استان پذیرفته شدیم، پشت ما ایستادند.
نماینده وزارت بهداشت در چند نوبت از تمرین ما بازدید کرد، چراکه برخی گروه‌ها به تمرین ما معترض شده بودند. به هر حال در نهایت موفق شدیم یک روز در میان تمرین کنیم و دو هفته آخر هم تمرین‌مان هر روزه بود.
فعلا هیچ فعالیت جایگزینی تعریف نشده تا تئاتری‌ها بتوانند کسب درآمد کنند.
در این مدت مدیر کل ارشاد استان در قالب پرداخت کمک هزینه، حمایت‌هایی انجام داده که بیشتر مقطعی است.  
مثلا از طرف ارشاد و سازمان بسیج هنرمندان به همه گروه‌های ثبت شده مبلغ 3 میلیون تومان کمک هزینه پرداخت یا سبد کالا اهدا شده است. البته گروه‌های زیادی هم ثبت نشده و از این کمک برخوردار نشده‌اند.
برگزاری جشنواره در این شرایط، جای تقدیر دارد.
بعد از انتشار فراخوان ناگهان 600 گروه از سراسر کشور درگیر شدند و در نهایت به 20 اثر نهایی رسیدیم. تجربه این جشنواره نشان داد دولت به جای پرداخت کمک هزینه می‌تواند کارهای فرهنگی را به صورت آنلاین برنامه‌ریزی کند.
دولت به جای اینکه به هنرمندان صدقه بدهد، می‌تواند هنر آنان را بخرد تا شان هنرمند هم حفظ شود.
در بسیج هنرمندان 10 انجمن فعال داریم و شخصا برای درآمدزایی آنان راهکارهای مختلفی را اجرا کردم. مثل سفارش دادن به هنرمندان خوشنویس و عکاس و نقاش. برگزاری نمایشگاه نقاشی با حضور 40 هنرمند نقاش که کار همه آنان را خریدیم. درباره تئاتر و موسیقی هم می‌توان چنین کارهایی انجام داد .
از چند گروه تئاتر خیابانی و موسیقی درخواست کردیم نمایش‌ها و کنسرت‌های جمع و جوری را با موضوع کرونا در بیمارستان‌ها برای کادر درمان اجرا کنند تا حال و هوای آنان هم عوض شود .
یا تمام نکات بهداشتی مربوط به کرونا را با اجرای نمایش به کشاورزان منتقل کردیم تا متوجه شوند در ایام کرونا چگونه باید نکات بهداشتی را در کار خود رعایت کنند. یعنی خودمان می‌توانیم هم به اشتغال هنرمندان کمک و هم فضای جامعه را شادتر کنیم.

پاشا بدرود: این هم تجربه جدیدی برای ما انسان‌هاست
 پاشا بدرود دیگر کارگردانی است که با اجرای نمایش «نقطه آبی در میان حافظه‌ای کبود» از شهر یزد در جشنواره حضور دارد. او می‌گوید: همه به دلیل کرونا درگیر مساله جدیدی شده‌ایم. بخصوص ما به عنوان فعالان تئاتر یا ناچار شدیم به شیوه‌های تازه‌ای روی آوریم یا اینکه باید به طور کامل شغل‌مان را عوض کنیم.


لب کلام
جشنواره تئاتر مقاومت تلاش کرده راه‌های ارتباطی و شیوه ارایه را به عنوان الگوی خوبی به دیگر جشنواره‌ها ارایه کند.
هرچند همه لطف تئاتر به حضور همزمان بازیگر و تماشاگر وابسته است ولی این هم تجربه جدیدی برای ما انسان‌هاست که مانند دیگر امور زندگی‌مان راه‌های تازه‌ای برای خلق تئاتر داشته باشیم.
البته خطاها خیلی کم است و ستاد جشنواره با تمام وجود سعی کرده‌اند بهترین شیوه را داشته باشند.
هیچ یک از جشنواره‌های استان مانند جشنواره مقاومت ارتباط نزدیکی با گروه‌های شرکت‌کننده ندارند. نحوه ارایه نمایش‌ها و تبلیغات آنها در جشنواره خیلی خوب است.
نمایش ما داستانی روان‌شناختی درباره انسان‌هایی است که در موقعیتی خاص قرار می گیرند . جوانانی که برای پیک‌نیک به کویرنوردی می‌روند و بعد متوجه می‌شوند از دل میدان مین سر درآورده‌اند.

مهدی صفی‌آبادی:وقتی از تولید کالای فرهنگی حمایت نشود...
مهدی صفی‌آبادی که با نمایش «ناگهان باران» در این جشنواره حضور دارد، گله‌های خود را از جشنواره تئاتر منطقه آزاد اروند بیان می‌کند. او با اشاره به تعطیلی تئاتر در دوران کرونا اضافه می‌کند: در این مدت هیچ منبع درآمدی نداشته‌ایم بنابراین لازم بود برای آماده‌سازی کار، اعضای گروه را را حمایت کنیم. زیرا اگر تنگناهای مالی برطرف نشود، کار تئاتر بسیار دشوار خواهد شد.


لب کلام
جشنواره تئاتر مقاومت برایم بسیار مهمی بود و می‌خواستم حتما در آن حضور مثمر ثمری داشته باشم و کارم دیده شود.
خوشبختانه ستاد برگزاری جشنواره، هزینه تمرین گروه‌ها را متقبل شدند تا فشارهای اقتصادی تا حدودی کاسته شود. امیدواریم دیگر جشنواره‌ها نیز این رویه را در پیش بگیرند.
به ناچار در فضای باز دکور نصب کرده‌ایم که همین شیوه خیلی هزینه داشت ضمن اینکه سرما و بارندگی هم کار را سخت می‌کند.
با یک اکران محدود که درآمدی نصیب گروه‌ها نمی‌شود. هر نمایش باید در فاصله زمانی ده دوازده روز اکران داشته باشد و حتی می‌توان تدابیری پیش‌بینی کرد که سی‌دی کارها به فروش گذاشته شود. چراکه تولید محتوا نباید به تولید اثر ختم بشود. مراحل بعد از تولید و ارایه کار هم اهمیت خود را دارد.
منطقه آزاد اروند با این همه عریضی و طویلی، کلا 50 میلیون تومان بودجه برای برگزاری جشنواره تئاتر خود در نظر گرفته که باید صرف تولید 6 نمایش بشود و مشخص است که این رقم شوخی است!
ناچار شدیم در تعطیلی سالن‌ها، در مکانی خارج از شهر تمرین کنیم که طبیعتا هزینه رفت و آمد آن هم برای گروهی که 25 عضو دارد، همراه با هزینه‌های تولید کار، شرایط را بسیار سخت می‌کند و به ناچار بیشتر هزینه بر عهده خودمان است.
تصمیم داشتم در دوران کرونا دکه‌ای برای اجرای کارهای نمایشی و فرهنگی در نظر بگیرم تا مردم محلات در کمترین زمان ممکن به آثار سرگرم‌کننده دسترسی داشته باشند و بویژه این سرگرمی‌ها برای کودکان می‌توانست مفید باشد ولی هیچ حمایتی نشد.
در چنین سالی کالای فرهنگی هم باید تولید شود ولی من که تنها موسسه رسمی و تخصصی تئاتر را در اهواز داشتم، به خاطر مشکلات اقتصادی به ناچار موسسه را تعطیل کردم.
وقتی از تولید کالای فرهنگی حمایت نشود، با چه دل‌خوشی این کار را ادامه بدهیم. در این وضعیت اگر دکه سیگارفروشی بگذاریم درآمدمان خیلی بیشتر از تئاتر است.
برای حضور در جشنواره تئاتر اروند هیچ حمایتی از هیچ جا صورت نگرفت.
حتی گاه از یک نامه‌نگاری ساده هم دریغ می‌شد و متاسفانه هیچ وحدت رویه‌ای بین بخش‌های آن نیست. به عنوان نمونه درخواست کردم به دلیل محدویت تردد، برای رفت و آمد چند تن از خانواده شهدا که مهمان ما هستند و همینطور اعضای گروه که نمی‌توانند از وسیله‌های شخصی خود استفاده کنند، یک ماشین در اختیار ما بگذارند ولی از همین هم دریغ کردند.  
تنها حامی مالی ما حوزه هنری استان بود که مدیرش تئاتری است و همیشه از گروه‌های نمایشی حمایت می‌کند.
البته او هم  بودجه محدودی دارد ولی واقعا پرسش من این است که منطقه آزاد اروند که ثروتمندترین منطقه آزاد ماست، چرا از تنها نماینده استان خوزستان که کاری تازه تولید کرده است، کوچک‌ترین حمایتی نمی‌کند. به این نتیجه رسیده‌ام که کار فرهنگی برایشان اهمیت ندارد.
نمایش من درباره یک شهید جاوید الاثر است. اما هیچ ارگانی برای انتشار نمایشنامه آن حتی با شمارگان 100 عدد همراهی نکرد. آیا این کار فرهنگی نیست؟! یا اینکه کار فرهنگی فقط نصب بنر در مناسبت‌های خاص است؟!
خبرگزاری ایسنا




مطالب مرتبط

نظرات کاربران