13 دی را به خاطر بسپار و اهمیت آن را به فرزندانت بگو

سجلی ها سالی یک بار به روستا می آمدند و در خانه ی کدخدا می نشستند  و به همه ی بچه هایی که آن سال به دنیا آمده بودند سجل می دادند 
پدر و مادرها یکی می گفت بچه من شش ماهه است و یکی می گفت شش روزه است و سجلی ها هم همان را می نوشتند 
پدر و مادرهای قدیم رند نبودند که به دنبال تاریخ رُند  باشند !
البته بودند پدر و مادر های ساده ای که شناسنامه پسر دوساله شان اکبر را که شش ماه پیش مرده بود برای پسرشان که تازه به دنیا آمده بود نگه می داشتند هرچند این پسرشان را اصغر صدا می زدند !
و بودند پدر و مادرهایی که شناسنامه پسرشان را کوچکتر می گرفتند که به سربازی نرود! و شناسنامه دخترشان را بزرگتر که زودتر عروس شود!
و البته آنها که مقیدتر بودند تاریخ و حتی ساعت تولد آن « نور دیده » (۱) را بر گوشه ی صفحه ی اول یا آخر قرآن مجید ... به یادگار می نوشتند
شناسنامه های قدیم اما هر چه بودند به انسانها هویتی می دادند که خودشان را بشناسند و پدر و مادرشان را و دین و وطنشان را 
و مگر هویت غیر از این است !
حال برای من و البته دیگران چه فرقی می کند آنطور که سجلی ها نوشته اند در ششم دی ماه زمستان ۱۳۴۴ به دنیا آمده باشم یا حرف مادرم  را باور کنم که می گوید در  فصل باغها (۲) تابستان به دنیا آمدی ،  هر چند من حرف مادرم را باور می کنم  چون خودش مرا به دنیا آورده !
مهم و شاید درد این نباشد که آدم روز و حتی سال تولدش را نداند ، مهمتر و دردناک تر این است که آدم پدر و مادر و دین و وطنش را بشناسد یا نشناسد !
و مهم چگونه به دنیا آمدن نیست که به اختیار خودمان نبوده بلکه مهم چگونه زیستن و چگونه رفتن است که در آن نقشی داریم !
و چه زیبا گفت زنده یاد دکتر علی شریعتی : « خدایا: "چگونه زیستن" را تو به من بیاموز، "چگونه مردن" را خود خواهم آموخت»
و چه زیبا زیستند و چه زیبا رفتند چمران و باقری و همت و برونسی  و  کاوه و شوشتری و حاج قاسم و ... 
و این روزها جهانیان ما را نه به سجلمان که به حاج قاسم مان می شناسند 
و برای من هم ششم دی ماه خیلی مهم نیست ، مهم و مهمتر 13 دی ماه است ! 
دوست من 13 دی را به خاطر بسپار و به فرزندانت بگو مهم بودنش را ... ! روز شهادت حاج قاسم  و روزی که دنیا دوباره ما را شناخت !

*حسین میرزابیگی خراسانی ؛ نویسنده ، شاعر ، پژوهشگر ، مدرس و راوی دفاع مقدس

 ۱ - معمولا می نوشتند نور دیده ،فلانی در فلان ساعت و فلان روز و ماه و سال دیده به جهان گشود و همچنین برای نامگذاری چند اسم که بیشتر دوست داشتند بر تکه های کاغذ می نوشتند و در صفحات مختلف قرآن می گذاشتند و هرکدام در می آمد را بر فرزندشان می گذاشتند 
2- در منطقه ما (روستای بیدوی  شهرستان تربت حیدریه ) چون مردم هم کشاورز بودند و هم باغدار یکی دو ماه از سال را برای شیردوش به یورت می رفتند که به آن می گفتند محله ، یکی دو ماه را  هم به باغ ها که خانه باغ یا خیمه داشتند که به  وقت باغ ها معروف بود و بیشتر ماه های سرد سال را در خانه هایشان ساکن بودند .