یک بگو مگوی خانوادگی در خیابان فرهنگ
مروری بر حاشیه های اخیر تئاتر خیابانی

به گزارش ایران تئاتر در این نامه  که گستره وسیعی از موضوعات متنوع از آسیب های عمومی این حوزه ، تا آفات مترتب به فعالیت هنرمندان تئاتر خیابانی و جایگاه حرفه ای و صنفی  را در خود جای داده است  حتی به  وجود مافیای تئاتر خیابانی و باند بازی اشاره شد و در بند هایی از آن  بصورت ضمنی  اتهامات حقوقی به جریان های متولی و افراد وارد شد .

از شیر جشنواره تا جان تئاتر خیابانی
محور موضوعات از اتهامات فردی همچون  : رزومه سازی برخی افراد بدون تجربه وبا استفاده از موقعیت کاری شورع شد تا مواردی که می بایست در حوزه صنفی پیگیری شود ، تا مواردی همچون  ایجاد مافیا و دورهمی ها با منافع مشترک برخی افراد خاص ! و عدم رعایت مفاد اساسنامه در ساختار کانون تئاتر خیابانی کشور را در بر می گیرد . 
 حتی در برخی موارد با نادیده گرفتن جایگاه و نقش  شوراهای صنفی همچون شوای حل اختلاف خانه تئاتر تصریح شد : نداشتن هیچ نهاد و کانونی برای دفاع ازهنرمندان  در برابر ناعدالتی ها و تخلفات احتمالی، ترویج بی اخلاقی و حذف رقیب و جایگزینی روابط بجای ضوابط، بی تفاوتی نهاد های متولی در قبال توهین ها وتعدی ها...به هنرمندان و گونه های تئاتر خیابانی!
توسعه جشنواره ها  و افزایش سهم تئار خیابانی از جشنواره هم از گزند این نامه در امان نماند و در بند ها متعددی از نامه از جمله : عدم ساماندهی جشنواره های ریز و درشت تئاتر خیابانی کشور،نابرابری منزلت تئاتر خیابانی و صحنه ایی در تمامی ابعاد رویداد های نمایشی کشور، رشد باندبازی های رابطه ایی بصورت علنی در جشنواره ها، عدم چرخش و استفاده نخبگان وهنرمندان تئاتر خیابانی در امر داوری ها و انتخاب آثار، رشد باج خواهی و رانت خواری در فضای آلوده برخی جشنواره ها،تبعیض در برخورداری برخی جشنواره ها از حمایت های مالی مرکز ، عدم استفاده از خِرد جمعی در تصمیم گیری های جشنواره تئاتر فجر مورد اشاره قرار گرفت !
 در بخش هایی هم کلیات برنامه ریزی کلان کشور همچون : عدم پاسخگوی مدیران تئاتر به نیاز های هنرمندان تئاتر خیابانی، عدم وجود شورای مشورتی در تصمیم گیری های تئاتر خیابانی کشور، عدم سیاستگذاری صحیح وترسیم چشم انداز تئاتر خیابانی مورد اعتراض قرارگرفت .
دراین نامه حتی فعالیت هایی آموزشی و تخصص که  رشد و توسعه آن بیشتر بر محور فعالان عرصه تئاتر خیابانی ، فعالان صنفی و بخش خصوصی  است نیز از نظر دور نمایند و در قالب محور هایی چون ؛ عدم برگزاری کارگاه های آموزش تخصصی  در شهرستان ها ، ،عدم برگزاری جلسات آسیب شناسی دقیق تئاتر خیابانی کشور،عدم رشد علمی و انتشار کتب تخصصی تئاتر خیابانی کشور، نبود کانون منتقدین تئاتر خیابانی کشور! مورد اعتراض قرار گرفت . گویی در آستانه انتخابات رئیس جمهوری جدید تنظیم کنندگان نامه  توصیه " هرچه می خواهد دل تنگت بگو " را به جا آورده اند و همه سوال هایی که  فارغ از درست و غلط بودن یا تکرار معانی مشترک در چند محور ، به ذهن یک نمایشگر خیابانی  می رسد ! را مطرح نموده اند . 
روز دوم پس از  انتشار این نامه در برخی رسانه ها  و در روزهای کم خبری حوزه هنرهای نمایشی ، خبرگزاری ایسنا در پیگیری رسانه ای خود با موثرین این حرکت گفت و گو کرد وچرایی عدم پیگیری مطالبات از مجاری رسمی و صنفی و همچنین دلایل انتشار این نامه در روزهای پایانی دولت را جویا شد . 

هرگز از راه تئاتر خیابانی زندگی نکرده‌ام و نان تئاتر به خانه نبرده‌ام !
ژاله کاظمی، بازیگر و کارگردان تئاتر خیابانی به ایسنا می‌گوید: تئاتر خیابانی به لحاظ مالی کم بضاعت‌ترین بخش تئاتر است درحالیکه گروه‌های خیابانی هم مانند دیگر گروه‌ها برای اجرای نمایش‌هایشان وقت و انرژی می‌گذارند اما همیشه کمترین بودجه را دریافت می‌کنند.
او با تاکید بر اینکه تئاتر خیابانی نباید محدود به جشنواره شود بلکه باید بر اجرای عمومی تمرکز کند، می‌افزاید: واقعا نیازی به این همه جشنواره پروری نبود. می‌شد به هر شهری متناسب با ظرفیت آن بودجه‌ای برای تولید و اجرای عمومی نمایش خیابانی بدهند. چراکه به اندازه کافی جشنواره‌های معتبر در تئاتر خیابانی داریم و نیازی به افزودن جشنواره‌های تازه نیست. در این وضعیت دیده‌ایم چقدر اتفاقاتی غیر حرفه‌ای رخ می‌دهد مثل اینکه یک نفر با چند اسم گوناگون یک اثر نمایشی را در چندین جشنواره شرکت می‌دهد تا از همه آنها کمک هزینه بگیرد.
این کارگردان تئاتر خیابانی اضافه می‌کند: جشنواره پروری، فرصتی است برای مدیران ما که بیلان کاری بدهند و بگویند در دوره خود این تعداد جشنواره در این تعداد استان برگزار کردند.
او در پاسخ به این پرسش که چرا مسائل خود را از راه گفتگو با مدیران هنری مطرح نمی‌کنید؟ توضیح می‌دهد: صدای ما را بریده‌اند. متاسفانه مسئولان ما شرایط را می‌بینند .  من به عنوان یکی از اعضای هیات مدیره انجمن نمایشگران خیابانی خانه تئاتر در جریان مسائل تک تک اعضای انجمن هستم، چگونه ممکن است مسئولان نمایشی ما از وضعیت تئاتر خیابانی بی‌خبر باشند. آنان ترجیح می‌دهند خود را به خواب بزنند. اصولا مدیران ما نه تنها در فضای تئاتر که در دیگر حوزه‌ها هم بیشتر به دنبال دریافت حقوق کارمندی خود هستند و دغدغه‌ای برای حل مشکلات تئاتر ندارند.
کاظمی که معلم مدرسه است، ادامه می‌دهد: اگر آدمی بخواهد کاری انجام بدهد، حتما راهش را پیدا می‌کند همچنانکه یک معلم وقتی قرار باشد چیزی را به دانش‌آموز یاد بدهد، راه‌های مختلفی را برای آموزش پیدا می‌کند.
این بازیگر تئاتر ابراز تاسف می‌کند: روزهای خوش تئاتر هم مسئولان به فکر نبودند. وای به امروز که روز بحران است! بی‌تعارف بگویم، مسئولان دلسوزی در تئاتر خیابانی نداریم. بچه‌های ما نه اجرایی دارند ، نه درآمدی و نه امیدی.
او خاطرنشان می‌کند: هرگز از راه تئاتر خیابانی زندگی نکرده‌ام و نان تئاتر به خانه نبرده‌ام چون شغل دیگری دارم ولی شرایط دشوار همکارانم را می‌بینم. همچنانکه می‌بینم در این سال‌ها هیچ اراده و برنامه جدی برای پیشرفت تئاتر و بویژه تئاتر خیابانی نداشته‌ایم. خوب است خودمان را بیدار کنیم و به خود دروغ نگوییم. مدیران ما دغدغه‌ای در این زمینه ندارند که اگر می‌داشتند، دست‌شان باز بود.
کاظمی ادامه می‌دهد: چرا باید به مرحله انتشار بیانیه برسیم؟ بحث تغییر مدیریت نیست مساله این است که باید دنبال انرژی‌های تازه باشیم. مدیر فعلی دفتر تئاتر خیابانی 8 سال است که این مسئولیت را بر عهده دارد. در شرایطی که حتی رییس جمهوری و نمایندگان مجلس هم 4 سال یک بار تغییر می‌کنند، چرا نباید به افکار، ایده‌ها و انرژی‌های تازه در تئاتر خیابانی فرصت بروز بدهیم؟!

جایزه‌های من به اسباب‌بازی‌های فرزندانم تبدیل شده‌اند 
حیدر رضایی که در دهلران فعال است، دیگر فعال تئاتر خیابانی است که درددل‌های خود را این چنین مطرح می‌کند: ما جزو بنیاگذاران تئاتر بیابانی بودیم. می‌گویم تئاتر بیابانی چون واقعا در بیابان کار کردیم. در دهلران تا چند سال پیش اگر 5 دقیقه نمایش خیابانی اجرا می‌کردید، با توهین و ناسزا رو به رو می‌شدید و دیوانه خطاب‌تان می‌کردند ولی ما پایمردی کردیم و کار کردیم. در مکان‌هایی مانند مکان‌های گردشگری و ... اجرا کردیم و فضا را طوری تغییر  دادیم که حالا جشنواره نمایش خیابانی برگزار می‌شود. ولی مساله اینجاست که در نمایش خیابانی مافیایی شکل گرفته و امکان فعالیت از بسیاری از فعالان این رشته در سراسر کشور را گرفته است. بحث من شخصی نیست موضوع این است که معیشت بسیاری از فعالان نمایش خیابانی از این راه می‌گذرد ولی به تعداد زیادی از آنان فرصت کار داده نشده است.
او اضافه می‌کند: به عنوان مثال قرار است همایشی خیابانی برگزار شود. چرا ناگهان چند روز مانده به برگزاری فراخوان می‌دهند، اگر قرار است کاری به شکل درست و اصولی انجام شود، دست‌کم یک ماه پیش از برگزاری برنامه، در مکان مشخصی مانند سایت ایران تئاتر فراخوان را اعلام کنند که همه نمایشگران خیابانی در جریان قرار بگیرند ولی این گونه برنامه‌ریزی یک شبه، نشان‌گر اتفاقاتی ناخوشایند است.
رضایی ادامه می‌دهد: رزومه بسیاری از ما در تئاتر خیابانی مشخص است. جایزه‌های من به اسباب‌بازی‌های فرزندانم تبدیل شده‌اند چگونه ممکن است در این همه سال یک نوبت اجرا نگرفته باشم؟! بحث اجرا در تهران نیست. ما حتی در شهرهای خودمان هم امکان اجرا نداریم و این شرایط بسیار دلسرد کننده است.

تئاتر خیابانی در دنیا تعطیلی شدنی نیست !
اما مصطفی بوعذار که در خوزستان فعال است، با حسرت می‌گوید: در یک سال گذشته تئاتر خیابانی برخلاف تئاتر داخل سالن، می‌توانست تولید و اجرا داشته باشد ولی متاسفانه ما هیچ برنامه منسجمی برای تولید نمایش خیابانی حتی نمایش‌هایی که جنبه آگاهی‌بخشی و فرهنگ‌سازی درباره کرونا داشته باشند، نداشتیم.
او ادامه می‌دهد: مشکل اصلی ما این است که در مرکز هنرهای نمایشی  ریل گذاری درستی برای تئاتر خیابانی در سراسر کشور نداریم. حال آنکه این شاخه از تئاتر به مدت دو دهه در حال رشد و پیشرفت بود ولی متاسفانه متوقف شد.
این فعال تئاتر خیابانی با ابراز تاسف از اینکه هیچ برنامه‌ای برای آموزش جوانان تازه‌کار نداریم، اضافه می‌کند: هیچ معلوم نیست این نوآموزان در تهران و دیگر شهرها چگونه باید آموزش بینند. نه کلاس و کارگاهی داریم و نه کتاب‌های پژوهشی درست و درمانی منتشر کرده‌ایم.
بوعذار تاکید می‌کند: می‌شد بهترین استفاده را در دوران کرونا داشته باشیم و با تولید نمایش‌هایی که جنبه آموزشی داشتند، به فرهنگ‌سازی در زمینه کرونا بپردازیم چراکه تئاتر خیابانی بی‌واسطه‌ترین هنر است و می‌تواند نقش بسیار پررنگی در آگاهی‌بخشی به عموم مردم داشته باشد ولی همه این فرصت‌ها را از دست دادیم.
او با ابراز تاسف از اینکه بسیاری از مدیران فرهنگی درک درستی از وضعیت عمومی جامعه ندارند، می‌افزاید: آنها بیشتر به فکر آمار و ارقام و بیلان کاری هستند و دغدغه فرهنگ ندارند.
بوعذار تاکید می‌کند: تئاتر خیابانی در دنیا تعطیلی شدنی نیست و در بسیاری از مراکز عمومی همچون پارک‌ها، ایستگاه‌های مترو، مکان‌های گردشگری، اردوها  و پادگان‌ها و... اجرا می‌شود ولی در کشور ما بدبختانه به جشنواره‌ها محدود شده و از رسالت اصلی خود که ارتباط هرچه نزدیک‌تر با عموم مردم است، دور شده است.
او که دبیری همایش ملی یراهیان نور را در خوزستان بر عهده دارد، در پایان می‌گوید: جایگاه تئاتر خیابانی نه از سوی مدیران رعایت می‌شود و نه هنرمندان در حالیکه کار تئاتر خیابانی به مراتب سخت‌تر از تئاتر صحنه‌ای است.

پول نمی‌خواهیم، عدالت هنری را رعایت کنید!
سید سوران حسینی دیگر نمایشگر خیابانی که در کردستان فعالیت می‌کند، هم می‌گوید: وضعیت تئاتر خیابانی قبل و بعد از کرونا تفاوت چندانی نکرده است. هرچند در دوره کرونا جشنواره‌ها محدودتر و درآمد نمایشگران خیابانی کمتر شد.
او که در دوران کرونا ناچار شده مدال طلای خود را که جایزه او از جشنواره عراق بوده بفروشد، ادامه می‌دهد: حتی یک مسئول نپرسید چرا مدالت را فروختی؟! بعد از کرونا یک نفر از سوی مرکز هنرهای نمایشی به عنوان مسئول رسیدگی به خسارت‌ها معرفی شد ولی نه عملکردی دیدیم و نه نتیجه‌ای.
حسینی که خود را هنرمندی مستقل می‌داند، تاکید می‌کند: ما از وزارت ارشاد پولی نمی‌خواهیم ولی عدالت هنری را در اجراها، جشنواره‌ها و بودجه‌های تولید رعایت کنند. این انتقاد هست که چرا گروه‌های تئاتر در استان‌ها کمتر از گروه‌های پایتخت امکان کار پیدا می‌کنند. بچه‌های شهرستان تا کی باید نادیده گرفته شوند؟
این کارگردان تئاتر خیابانی با تاکید بر جایگاه مهم این شاخه در فرهنگ‌سازی خاطرنشان می‌کند: تئاتر خیابانی ارزان‌ترین و مهم‌ترین وسیله برای آموزش فرهنگی است که دنیا برای آن سرمایه گذاری می‌کند. می‌شد در همین مقطع کرونایی بیشترین همکاری را وزارت بهداشت داشته باشیم و نمایش‌هایی آموزشی اجرا کنیم ولی ما همه چیز را مناسبتی و جشنواره‌ای کرده‌ایم و اصل موضوع را فراموش کرده‌ایم.
حسینی با اشاره به یکی دیگر از تفاوت‌های تئاتر خیابانی و تئاتر صحنه‌ای ادامه می‌دهد: ما گیشه نداریم و اجراهای خیابانی با حمایت دولت صورت می‌گیرد ولی وقتی بخش دولتی خیلی سرسری با بودجه ما برخورد می‌کند، معلوم است که گروه نمایشی هم کاری با کیفیتی پایین می‌سازد و همه اینها سبب شده تعریف نادرستی از تئاتر خیابانی ارایه دهیم اما اگر حمایت صحیحی انجام شود، گروه اجرایی هم اجرای با کیفیتی ارایه می‌دهد و طبیعتا مخاطب هم بیشتر استقبال می‌کند.
او در پایان ابراز امیدواری می کند که هنرمندان با وجود اختلاف‌نظرها کنار یکدیگر بایستند و تئاتر خیابانی را به جایگاه درست خود برسانند.  

در روز سوم  سامان خلیلیان مدیر دفتر تئاتر خیابانی اداره کل هنرهای نمایشی در گفت و گو با ایسنا  با ارایه توضیحاتی، تاکید کرد که در تئاتر خیابانی هیچ گونه غرض‌ورزی شخصی و مافیایی وجود ندارد .

سالی پر کار در بحران کرونا 
او در آغاز توضیحاتی درباره فعالیتهای این دفتر در دوران کرونا ارایه کرد گفت: از زمان شروع کرونا در اسفند سال 98 اولین فراخوان تئاتر برای برگزاری نمایش در خانه‌ها را با هدف سرگرم‌سازی مردم در قرنطینه از طرف دفتر تئاتر خیابانی منتشر کردیم که با همکاری انجمن نمایش بوشهر و موسسه «نیم دری» برگزار شد.

خلیلیان ادامه داد: اواخر اردیبهشت، همایش دیگری را برای اجرای تئاتر خیابانی همزمان با تهران در 4 استان با حفظ فاصله گذاری برگزار کردیم. تلاش کردیم در عین تعطیلی تئاتر، چراغ این هنر را روشن را نگه داریم. اما تابستان، پیک بعدی کرونا سبب تعطیلی تئاتر شد. با این حال شهریورماه 118 نمایش خیابانی در استان‌های کردستان، ایلام، خوزستان و کرمانشاه به مناسبت هفته دفاع مقدس اجرا شدند.

وی افزود: جشنواره تئاتر مجازی نور موضعی هم با همکاری استان ایلام برگزار شد. ضمنا در مناسبت‌های دیگری مانند شب یلدا هم اجراهای مجازی داشتیم. در مجموع برای برگزاری چند جشنواره مجازی برنامه‌ریزی کردیم زیرا با استعلامی که از استان‌ها می‌گرفتیم،  امکان اجرای زنده نبود. لازم به توضیح است گاهی ستاد ملی مقابله با کرونا اجازه فعالیت تئاتری می‌داد اما ستادهای استانی این اجازه را نمی‌دادند.

ورود تئاتر خیابانی به فضای مجازی با تلویزیون تئاتر ایران 
او درباره عملکرد دفتر تئاتر خیابانی در حوزه تولید نمایش توضیح داد: بعد از افتتاح تلویزیون تئاتر ایران، به سفارش انجمن هنرهای نمایشی چند گروه در استان‌ها نمایش‌های آیین سنتی را که بیشتر خیابانی هستند، تولید کردند که از اول فروردین ماه تا روز جهانی تئاتر (7 فروردین) در این تلویزیون بارگذاری شدند.

خلیلیان افزود: در زمینه آموزش هم از آنجا که فعلا امکان برگزاری کارگاه به صورت فیزیکی وجود ندارد، استادانی را در حوزه‌های طرح و ایده، کارگردانی و بازیگری دعوت کرده‌ایم تا با حضور آنان فیلم‌های آموزش تهیه شود و از طریق تلویزیون تئاتر ایران در دسترس همه علاقه‌مندان قرار بگیرد.
ردیف بودجه مستقل تئاتر خیابانی در استان ها 
مدیر دفتر تئاتر خیابانی در ادامه درباره اجراهای عمومی نمایش‌های خیابانی گفت: پس از چند سال پیگیری، سال گذشته موفق شدیم ردیف بودجه مستقلی برای تئاتر خیابانی در استان‌ها تعریف کنیم و این ابلاغ هم انجام شد. پیش از این یکی از معضلات ما، نبود بودجه مستقل برای تئاتر خیابانی بود و در استان‌ها هم معمولا همه بودجه به گروه‌های صحنه‌ای اختصاص پیدا می‌کرد ولی از سال گذشته هر استان به تناسب و تناوب، بودجه‌ای برای تولید و آموزش تئاتر خیابانی دریافت می‌کند. هرچند بودجه‌ای حداقلی است ولی در کنار آن با انجام یکسری رایزنی‌ها، حمایت‌های دیگری را هم جلب می‌کنیم.

کرونا اجراها را تعطیل کرد ولی ...
خلیلیان افزود: دفتر تئاتر خیابانی با توجه به بضاعت‌های موجود برای تولید و اجرای نمایش برنامه‌ریزی می‌کند . نمی‌خواهیم از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنیم ولی در استان‌ها بخش عمده‌ای از برنامه‌ریزی‌ها بر عهده خود استان‌هاست. همچنانکه در همین دوران کرونا در تهران با رایزنی‌هایی که انجام دادیم، دوستانی مانند سعید چنگیزیان در فضای باز فرهنگسرای نیاوران اجرا داشتند ولی همین فعالیت‌ها هم با تعطیلی تئاتر، متوقف شد همچنانکه اجرای نمایش «در انتظار گودو» امیررضا کوهستانی هم در فضای باز باغ کتاب، تعطیل شد. با این حال هر زمان که فرصتی پیش آمد، برنامه‌هایی را پیش بردیم و این گونه نبود که دست روی دست بگذاریم تا کرونا برود .

او با اشاره به گسترش کرونا در استان‌های گوناگون یادآوری کرد: در یک سال گذشته بسیاری از استان‌های ما در وضعیت قرمز یا نارنجی بودند. حتی وقتی رویداد دیگری را جایگزین جشنواره مریوان کردیم، بسیاری از گروه‌ها برای آماده کردن نمایش‌های خود دچار مشکل شدند زیرا عموما فضایی برای تمرین نبود. در بیشتر استان‌ها درِ سالن‌هایِ تمرین در ادارات ارشاد را قفل کرده بودند.
اجراهای خیاباین پس از 5 سال تعطیلی !
این فعال تئاتر خیابانی با اشاره به اینکه اجراهای عمومی خیابانی به مدت 5 سال در تهران تعطیل بوده است، توضیح داد: ما این اجراها را احیا کردیم. تعطیلی آنها به دلیل نبود بودجه بود. وقتی پولی نمی‌دهند نمی‌توانیم تعهدی ایجاد کنیم ولی در این دوره با برگزاری برنامه‌هایی مانند تئاتر در خانه، جشنواره‌های آنلاین یا مجازی و ... تلاش کردیم از گروه‌ها حمایت کنیم. به هر حال باید بضاعت و شرایط را هم سنجید.

قرار نیست ریل‌گذاری برای  اشخاص  باشد
وی برخی از اعتراض‌های مطرح شده را غرض‌ورزانه دانست و اضافه کرد:  در پاسخ به دوستانی که معتقدند در اداره کل هنرهای نمایشی برای تئاتر خیابانی ریل‌گذاری نداریم، باید بگویم ریل گذاری ما مشخص است و می‌توان رشد یا رشد نیافتگی این حوزه را در سال‌های اخیر ارزیابی کرد همچنانکه اهداف تئاتر خیابانی مشخص است ولی نکته مهم این است که ما برای شخص کار نمی‌کنیم. قرار نیست ریل‌گذاری ما برای اشخاص خاصی باشد. ضمن اینکه من به عنوان مدیر کانون تئاتر خیابانی قرار نیست خودسرانه کاری کنم بلکه همه تصمیم‌گیری‌ها با مشورت و همفکری اداره کل و انجمن هنرهای نمایشی است.
خلیلیان تاکید کرد: برنامه‌ریزی ما کلان و سیاستگذاری‌مان کشوری است و برنامه‌های ما بر اساس مطالبات شخصی افراد نیست ولی منظور این دوستان مطالبات شخصی است و از آنجا که اقدامات ما در راستای مطالبات آنان نیست، چنین مباحثی را مطرح می‌کنند.

مگر همه فعالیت‌های پژوهشی  باید به سفارش بخش دولتی انجام شود؟
او با اشاره به برخی سخنان مبنی بر نبود فعالیت‌های پژوهشی در دفتر تئاتر خیابانی اضافه کرد: مگر همه فعالیت‌های پژوهشی به سفارش دفترها یا بخش دولتی انجام می‌شود؟ بلکه پژوهشگرانی که مدعی دانش هستند، بر مبنای احساس نیاز ، پژوهش می‌کنند . اگر افراد پژوهش و تولید اندیشه نمی‌کنند، در حوزه اختیارات ما نیست. کما اینکه گفته‌ایم هر کس مقاله یا کتابی در زمینه تئاتر خیابانی داشته باشد، با طیب خاطر آن را منتشر می‌کنیم. اگر کسی مدرکی دارد که پژوهشش منتشر نشده است، ارایه دهد.

تئاتر خیابانی در تمام دنیا تعطیل شد غیر از ایران  
خلیلیان ادامه داد: برخی دوستان می‌گویند در دنیا در همین مقطع کرونا تئاتر خیابانی اجرا شده در حالیکه چنین نیست. همه فعالیت‌های نمایشی و تجمع‌ها و حتی بزرگترین جشنواره های دنیا تعطیل شده بودند.
نوروز اجرا داشته اند و می گویند نداشته اند !
او خاطرنشان کرد: یکی از دوستان معترض که می‌گوید امکان کار برایش فراهم نشده، همین نوروز کاری را به سفارش انجمن هنرهای نمایشی تولید کرد که هنوز فیلم آن در تلویزیون تئاتر ایران قابل دیدن است. چراکه نوروز امسال عموما گروه‌هایی از استان‌ها نمایش‌هایی بر اساس آیین‌های ملی‌مان کار تولید کردند. همه این نمایش‌ها هم فیلمبرداری شده و در دسترس هستند.

مظلومیت برخی هنرمندان به عملکرد استانی برمی گردد
خلیلیان تاکید کرد: وقتی درباره استان‌ها صحبت می‌شود، باید خودشان هم وسط بیایند. مشکل اصلی ما کمبود بودجه تئاتر است ولی همه چیز را نمی‌توان به اداره کل هنرهای نمایشی منوط کرد . در استان‌ها هم علاوه بر ادارات کل ، ارگان‌هایی مانند شهرداری که بودجه فرهنگی دارند، می‌توانند همراهی کنند. بنابراین بخشی از مظلوم بودن استان‌ها به عملکرد خود آن استان برمی‌گردد.

تاخیر ناگزیر در اعلام فراخوان ها
او درباره موارد مطرح شده در زمینه اعلام دیرهنگام فرخوان‌ها که فرصت تولید را از یکسری از گروه‌ها گرفته است، توضیح داد: تاخیر بابت اطمینان از تخصیص بودجه بوده است. می‌توان همایش و برنامه برگزار کرد ولی دینی را که از بابت مسائل مالی بر گردن‌مان می‌ماند، چه کنیم؟ ما هم دوست داریم فراخوان را زمانی اعلام کنیم که گروه‌ها فرصت تولید کار داشته باشند ولی عموما در آخرین مراحل از بابت پرداخت بودجه اطمینان پیدا می‌کنیم و همیشه بستر تامین بودجه از سوی اداره کل نیست بلکه در بسیاری موارد، بودجه از طریق هم‌افزایی با دیگر ارگان‌ها تامین می‌شود.   
خلیلیان خاطرنشان کرد: در حال حاضر هم منتظر مشخص شدن ردیف بودجه سال 1400 هستیم تا به استان‌ها ابلاغ شود و آنها هم بر اساس آن برنامه‌ریزی کنند.

شرکت کننده ها نمی توانند داور همان جشنواره باشند !
او در پایان تاکید کرد: همه تلاش من بر حفظ جایگاه تئاتر خیابانی و هنرمندان آن است. هرگز منافع شخصی برایم مطرح نبوده و اگر برخی دوستان گله دارند که در هیات‌های انتخاب و داوری از آنان بهره نمی‌بریم، باید در نظر بگیرند وقتی به عنوان شرکت‌کننده ، کار می‌فرستند طبیعتا نمی‌توانند در هیات‌های انتخاب حضور داشته باشند. اگر این موضوع به نظرشان غرض ورزی است، بحث دیگری است. ضمن اینکه همواره کوشیده‌ایم در ترکیب هیات انتخاب و و داوری، دانش‌آموختگان تئاتر و کسانی را که در تئاتر خیابانی صاحب تجربه، تالیف یا پژوهش هستند، دعوت کنیم. چرا که متاسفانه در دانشکده‌های هنری ما هنوز دو واحد آموزشی برای آشنایی با تئاتر خیابانی و محیطی وجود ندارد. بنابراین متخصصان تئاتر خیابانی یا دانش‌آموختگان دانشگاه هستند یا کسانی که در این حوزه صاحب تجربه و سابقه شده‌اند. همین افراد هم با همفکری دبیران جشنواره‌ها انتخاب می‌شوند چراکه من به تنهایی تصمیم گیرنده نیستم و تاکید دارم که در تئاتر خیابانی مافیا نداریم.

اولیوت اول ؛ نحوه پی گیری و جلب نظر 
راستی آزمایی بسیاری از موضوعات مطرح شده در نامه منتشر شده  و گفته های دو طرف این جدال با مروری به رخدادهای سال های اخیر تئاتر خیابانی به سادگی انجام می شود . این که تئاتر خیابانی با حرکتی افتان و خیزان و ملایم اما مستمر مسیری رو به رشد را طی می کند نیز قابل کتمان نیست . ازطرفی مطالبه جایگاه بهتر ، همیشه و همواره باعث رشد و ثبات فعالیت های فرهنگی می شود . اما احقاق حقوق حرفه ای و صنفی بیش از هر چیز  تلاش جمعی و گروهی هنرمندان آن حوزه تخصصی را طلب می کند . چنانچه در تئاتر خیابانی هرگاه فعل خواستن با چاشنی همدلی همراه شده جهش های قابل توجهی رقم خورده است .

شاید گاهی هم همچون ذات نمایش خیاباین لازم است با فریاد و سرو صدا جمعیت را متوجه برگزاری نمایش کرد اما در این مواقع هم باید حرفی برای گفتن داشت وگرنه اصل نمایش خیابانی لوث می شود و به یک بگو مگوی خانوادگی در خیابان فرهنگ تبدیل می شود.