شیراز شهر هنرهای ماندگار

شیراز شهر عاشقانه‌ها است ، از روزگار سعدی و حافظ تا کنون ، شیراز شهری است لبریز از هنر و ادبیات 

از ستون های برافراشته تخت جمشید ، تا هنر دستان پر توان هنرمندانش در گنبد نیلوفری شاهچراغ تا آیینه کاری های نارنجستان قوام 

از خط نوشته های مسجد عتیق ، شیشه های رنگی مسجد نصیر الملک تا طاق های زیبای بازار وکیل 

هنر و ادبیات روح زنده شیراز است در ترنم باران و شمیم بهار نارنج های شکفته در اردی بهشتی که در شیراز خود بهشت است.

این شهر عظیم برآمده از دل تاریخ زادگاه هنرمندان بسیاری بوده است و تئاتر و نمایش بخشی جدایی ناپذیر از شهر شیراز.

از نمایشگرانی که شادی و سرور را به مردم هدیه می کردند از رقص عروسک مینا تا خیمه شب بازی های جی جی بی جی ، از سیاه بازان با نمک و شیرین از یدی سیاه تا شکر که همچنان مکتب سیاهان شیرازی سرآمد تئاتر تخته حوضی است.

شیراز شهر نمایشگری است در ۱۲ ماه سال ، از سیاه بازی تا شبیه خوانی ها و تعزیه های سرای مشیر و مدرسه خان ، نبض شیراز همچنان با شعر و ادب و هنر می زند.

تئاتر شیراز برآمده از دل همین آیین ها و سنت های کهن ، همچنان چراغ صحنه را روشن نگاه داشته است ، تئاتری که نسل نخست تئاتر شیراز به همت استاد محی الدین لایق در مدرسه حیات پایه ریزی کرد ، به همت همراهانش در مدارس ادامه یافت و به تالار ابوریحان رسید و همین مسیر تا امروز و به واسطه همت ۵ نسل عاشق همچنان ادامه دارد.

تئاتر شیراز از تماشاخانه سعدی به تالار ابوریحان و خانه نمایش در پارک شهر رسید که امروزها مزین به نام استاد هودی است ، نسل هایش در تالار استاد لایق در طبقه زیرین سینما آریانا و فرهنگسرای مولوی به زیست خود ادامه دادند تا امروز که همچنان در صحنه و خیابان نمایشگری ادامه یافته است و اگر کرونا نبود هفته زیبای اردیبهشت شیراز با تئاتر نفس می کشید.

تئاتر شیراز غنایی دارد به وسعت هنرمندانش که با تمام کمبودها همچنان چراغش روشن است و به عنوان قطبی ارزنده در تئاتر ایران زمین می درخشد.

شاید انچه تئاتر شیراز و اصولا تئاتر فارس را اینگونه متفاوت کرده است همین روح دل انگیزی است که در فارس و شیراز وجود دارد و آدمهایش شعر و ادب بخشی از زیست ایشان است.

تئاتر شیراز اما با تمام نیروهای فعال و عاشقش همچنان در فقر امکانات به حیات ادامه می دهد و از ساده ترین امکانات حرفه ای روز تئاتر همچنان در کمبود است.

سالن های اجرای حرفه ای تئاتر در شیراز محدود به ثمره تلاش گذشتگان است و به جز چند سالن تازه به همت بخش خصوصی و چند سالنی که به همت شهرداری و شورای شهر فرهنگ مدار شیراز در حال احداث است همچنان هنرمندان تئاتر در همین چند سالن قدیمی فعالیت می کنند.

تئاتر شیراز رنج و مرارت های بسیاری کشیده است ، از مدیرانی ناآگاه و ناکارآمد گرفته تا انواع بی توجهی ها که اگر این سنگ اندازی ها و کمبودها نبود اینهمه هنرمند توانمندش که امروزه پایه های اصلی سینما و تئاتر و تلویزیون کشور هستند مهاجرت نمی کردند و همچنان در دیار خود فعالیت می کردند.

معضلی که پس از دهه ها همچنان ادامه دارد و هر ساله شاهد مهاجرت جوانان بسیاری از دیار فارس به امید امکانات و توجه بیشتر هستند.

تئاتر شیراز سال‌هاست با تمام بی مهری ها توانسته مخاطب خود را از دل مردمان فرهنگی شیراز گلچین کند و دریغ که این مسیر رو به رشد به واسطه اپیدمی منحوس کرونا به یکباره به سدی سخت برخورد کرده است و این روزها تیاتر پیشگان شیراز همانند دیگر هم صنفان خود در جای جای کشور دلتنگ صحنه هستند و با مشکلات بسیاری از جمله مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند.

این یادداشت قرار نبود در انتها به گلایه و درد دل بدل شود که قرار بود در ستایش تئاتر شهری باشد که فرهنگ و هنر در رگ هایش جاری است با اینهمه ای کاش در این دوران سخت و سرد کرونا توجه بیشتری به هنرمندان این عرصه می شد که همواره دین خود را به این دیار ادا کرده اند و امروزه با مشکلات معیشتی و اقتصادی و‌ حتی امنیت شغلی مواجه هستند.

ای کاش در این دوران رکود و تعطیلی علاوه بر توجه به خالقان تئاتر به زیر ساخت ها و بهبود شرایط اندیشید تا پس از دوران کرونا که امید ان است به زودی محقق شود ، حداقل فضا برای خلق تئاتر به بهترین شکل فراهم شود چرا که با بازگشایی مجدد سالنها و مشاغل آنچه می تواند التیام بخش دردها و افسردگی مردمی باشد که شرایط دشواری را سپری کردند بدون شک هنر خواهد بود.

تئاتر شیراز سرمایه عظیمی دارد که نیروی انسانی هنرمند و عاشق است و پشتوانه ای به نام مردم که اگر این نبود شاید امروز چیزی به نام تئاتر در شیراز و استان فارس وجود نداشت.