گل هایی که خدا آنها را چیده

ایرانیان ساکن شهرها و روستاهای مرزی چنان جانانه ایستادگی و دفاع کرند که تاریخ معاصردنیا نظیرش راکمتر دیده است . مهتاب عسگری خود جنگ و تبعات آن را از نزدیک درک کرده و به همین دلیل کارش به دل می نشیند.شاید بتوان گفت او جز معدود کارگردانان خانم است که همه کارهایش در خصوص دفاع مقدس بوده و بطور تخصصی در این حوزه کار می کند .

نگاه او علاوه بر یک هنرمند به عنوان زن به کودکان و زنان در جنگ ، آسیب شناسی خاص خود را دارد . کودکانی که مظلومانه شهید می شوند و زنانی که علیرغم همه مشکلاتی ناشی از جنگ وتعرض دشمن برایشان پیش می آید باز همچون شیران می ایستند و می جنگند واز کشور وناموس خود جانانه دفاع می کنند و هراس بردل دشمن می اندازند .

این بار اما عسگری گذشته و حال را در هم آمیخته و تبعات جنگ تحمیلی را بر روی رزمندگان نشان می دهد ؛ کسانی که بیش از سه دهه هنوز دچار جراحات ناشی از آن هستند و زندگی را با این زخم ها وجراحات به سختی می گذرانند اما هنوز هم چنانچه دشمنی بخواهد به این خاک  تجاوز کند مردانه تا پای جان مقابلش می ایستند.

«اطلسی های پرپر شده»روایت رزمنده کردی که همسر خود را در حنگ از دست داده واز عوارض شیمیایی و جراحات دیگر رنج می برد . او که هنوز عاشق همسرش است  در نهایت بر اثر جراحات ناشی از شیمیایی شهید می شود .در این میان در بیمارستان مخصوص رزمندگان فردی را آورده اند که او نیز مجروح سال های گذشته جنگ است اما به مرور معلوم می شود که کلاهبردار و اختلاس گر و مفسد اقتصادی است و برای  برای فرار از جرایم خود توانسته مدارک جعلی مجروحیت درست کند ودر آن بیمارستان بستری شود .واین خود طنزی ترازیک را ایجاد می کند .

یکی از ماموران که خودش جانباز جنگ است بدنبال اوست  .همسر سابقش که یک پرستار است  و نقشش را خود مهتاب عسگری بازی می کند در همین بیمارستان مشغول کار است که در لو رفتن و دستگیری  متقلب کمک می کند.

مهتاب عسگری با شکستن زمان و فضا مخاطب را به گذشته می برد و به حال می آورد . او این کار را به خوبی  انجام می دهد بدون آنکه خللی در روند دراماتیک نمایش پیش آید . این روند سیال ذهن به درستی انجام می پذیرد .

همزمان که  لحظه حال را می بینیم گذشته آرام آرام از گوشه صحنه خود نمایی می کند و تنها با یک تغییر نور این گذر زمانی انجام می پذیرد، بدون آنکه گسستی در روند اجرایی وتوالی  نمایش پیش آید . او فضاهای شاعرانه ای را نیز پیش رویمان می گستراند در صحنه عروسی در صحنه زندگی روستائیان ،در ابراز عشق وعلاقه بین رزمنده کرد و همسرش و...  

طراحی وانتخاب لباس به درستی مطابق با قصه و زمان صورت پذیرفته است. لباس های کردی جلوه بصری خاصی به صحنه داده است به خصوص با حرکات موزون  سنتی کردی .مهتاب عسگری  این فرهنگ را به خوبی می شناسد و توانسته آن را با همه جوانبش به صحنه بکشد چون خودش زاده خطه پهلوان پرور کردستان است .

هدایت گروه بیش از بیست نفره بازیگران خود کار دشواری است که عسگری به خوبی از عهده این مهم بر آمده است ؛ می دانیم کار با بازیگران کودک و نوجوان و کسانی که برای اولین بار است به روی صحنه می روند بسیار دشوار است . عسگری به خوبی در روندی آموزشی آنها را هدایت کرده است . بازیگران کودک ونوجوان به درستی از عهده نقش شان بر آمده اند .بازی بازیگران اصلی نیز روان صورت پذیرفته است .

باید گفت وجه طنز نمایش نیز از  تلخی روایت آن می کاهد و تماشاگر را تا انتها با کار همراه می کند . اشاره به جا از نقش انسان ساز قرمانان ملی همچون سردار قاسم سلیمانی در نمایش نیز نشان از دغدغه این نویسنده دارد .آنجا که رزمنده جانباز می گوید :«افتخار من این بود که در جنگ چند روزتو گردانش خدمت کردم ایکاش بود و الان هم در رکابش خدمت می کردم»

در نهایت با اثری در خور روبرو هستیم که  علاوه بر حرف امروز ْ ما را به گذشته می برد و یادمان می آورد که چه شیر زنان وشیر مردانی جان خود را فدا کردند و همه زندگی اشان را در طبق اخلاص نهادند و برای ناموس و اعتقاد و وطنشان تا آخرین قطره خون پاک خود را نثار کردند تا ما سر افراز باشیم و زندگی کنیم .