چه خوشبخت آنانکه با لبخندی بی ریا تمثیل می‌شوند

به گزارش ایران تئاتر در این دلنوشته آمده است  :

یاد خنده هایت بخیر
هرجا که بود با صدای بلند بگو و بخندهایش می فهمیدی که آنجاست
خیلی بچه بودم که علی سلیمانی را شناختم
سالن اصلی تئاتر شهر بودیم
ماشین فلزی قرمز رنگی داشتم که در میانه ی چهار پنج سالگی در جیبم می‌گذاشتم و با خودم این طرف و آن طرف می بردم و گه گداری که خلوت می شد در دستم میگرفتم و با لمس کردنش و چند قیقاژ در هم و برهم کیفی می کردم.
مردی با پدرم می امد. دستی بر موهایم کشید و گفت" بیا برسون مارو مشتی! با ممرضا میریم مجیدیه! راهت میخوره یا نه!؟"
ماتم برده بود و به این فکر بودم که اصلا مجیدیه کجاست که بعدها وقتی بزرگتر شدم خودم را بر صندلی پژو 206 علی آقا دیدم که آهنگ را تا خرتناق زیاد کرده بود و سرش از پنجره بیرون بود و می‌گفت "مجیدیه دو نفر!" و پدرم از ته دل می‌خندید و با دست روی پیشانی اش میزد. حالا هروقت که از تئاتر شهر تا دانشگاه و تقاطع مطهری پیاده می روم همه  این چیزها را به چشم می بینم و احساس می کنم. اما نه پدری هست نه علی آقای سلیمانی یا همان علی سُلی از قول پدرم که بیاید و بخندد و با اشتیاق نابش همه چیز را به هم بتابد و برود و اما تئاتر هنوز هم  خنده هایشان را یادش هست و هنوز هم تهران یک جاست و آن هم مجیدیه است و تمام .

گاهی فکر می کنم که محمدرضا و علی سوار بر ماشین قرمز رنگ کودکی هایم دارند از مطهری تا قدس و دانشگاه را قیقاژ می‌روند و می‌خندند تا به مجیدیه برسند و این ماییم که مانده ایم در اثنای بی لبخند و بی دلخوشی و چه خوشبخت اند آنانکه با لبخند بی ریایشان تمثیل می‌شوند بر وجود.
یاد خنده هایتان بخیر