به امید آمدن مسیحا نفس تئاتر

روز‌های پایانی پاییز برای سایت ایران تئاتر خاطره انگیز است.امسال هم در همین روزهای آخر آذر ماه یا اگر دقیق‌تر بگوییم 27 آذر ماه، سایت ایران تئاتر 5 ساله می‌شود.
طی سال‌های گذشته به مناسبت این روز از هنرمندان و پیشکسوتان تئاتر می‌خواستیم ما را به یادداشتی مهمان کنند.اما امسال مدیران اسبق،خبرنگاران همکار ایران تئاتر و همچنین کارشناسانی از جامعه علوم ارتباطات و روزنامه‌نگاری یادداشت‌هایی را برای سایت ایران تئاتر نوشته و ارسال کردند تا بعد از چهار سال ناگفته‌ها و نظراتشان را درباره ایران تئاتر بدانیم.
به امید آمدن مسیحا نفس تئاتر
آن هنگام که دوستان بنده نوازی کردند و من را نیز در کنار بزرگان برنشاندند و از من خواستند در زادروز پایگاه خبری گزارشی هنر ارزنده نمایش چیزی بنویسم، هنگامی شادی آفرین اما غمناک بود. شادی آفرین از آن رو که می توانستم دیگربار بر صحنه مجازی نمایش وارد شوم و به آنانی که نمی بینند بگویم: "هنر نمایش زنده است با تداوم لحظه های نمایشی در طول زمان و تاریخ؛ چه اینکه اگر قلم و قلم بکاران نبودند نمایش و نمایش¬گران در پایان اجراهایشان به آخر می¬رسیدند تا شاید وقتی دیگر." اگر بشنوند!
و اما غمناک، چه بگویم که آرزوها و آرمان¬های خبرنگاران و نویسندگان هنر نمایش آن قدر بلند است که پر کردن ژرفای آن با آن چه بر آنان و تئاتر می¬گذرد وضعیت موجود کاغذهای کتابخانه اسکندریه را می خواهد.
با این وجود، هنگام هنگامه خجسته ای است و باید به احترام زحمات بی منت دوستان همکار که از آغاز تا به کنون بی چشم داشت و منت و با کمترین امکانات، در این فقر آگاهی بر کارکردهای ارزشمند پایگاه خبری ایران تئاتر نیز شادی کرد و برای پایان شب یلدای این پایگاه حافظی گشود تا شاید مژده آمدن مسیحا نفسی برآورده شود، به امید حق.
از این که بگذریم باید بگویم که با کنار گذاشتن چند موتور جستجو گر اینترتی ـ که هم به لحاظ امکانات و هم به لحاظ مالی قیاسی نادرست است - بر آنانی که دستی بر آتش اینترنت دارند روشن است که پایگاه خبری ایران تئاتر اگر نمونه ای منحصر بفرد نباشد، یکی از پایگاه های کارآمد عرصه هنرهای نمایشی است. اگر بخواهم بی پیرایه بگویم، پایگاه خبری ایران تئاتر در هنگامه کمبود نشریات تخصصی هنرهای نمایشی، که آنهایی هم که هستند گویی از عالمی دیگر به تئاتر ایران می نگرند، در غوغای حواشی که از بس بزر‌گند ناخواسته بدل به متن شده اند، روزانه متن و حواشی را در کنار هم می بیند و به آنها می پردازند، بی آنکه رعب حاشیه همچون طوفانی آنان را در خود بگیرد و یا از بیم اتهام سیاه نمایی که تابلوی آن به آب خوردنی بر گردن دلسوزان می افتد، تنها به متن نحیف تئاتر ایران بپردازند. و همه اینها ناشی از چیزی نیست جز هوشمندی و عشق به تئاتر و کار خبرنگاری. لازم به گفتن نیست که این همه با چه امکانات و هزینه ای انجام می شود‌، چه اینکه ورود به آن اتاق کوچک و تنگ برای عموم آزاد است و میزان دستمزدها هم بر کسی پنهان نیست.
و اما آنـچه که از زمان آغاز کار این پایگاه ـ اسمی نمی برم تا فراموشیم خاطری را نیازارد ـ آرزو بود بشود اما بنا بر دلایلی نشد؛ این پایگاه می توانست با محوریت تئاتر به دیگر هنرهای بنیادین همچون موسیقی، هنرهای تجسمی و یا حتی دیگر شاخه های هنرهای نمایشی بپردازد؛ چرا که تئاتر همه را یکجا در خود دارد. این پایگاه می توانست ارتباطی مستحکم بین هنرمندان پرتلاش شهرستانی برقرار کند که آرزوی دیرینه همه اهالی تئاتر است؛ چرا که در دنیای امروز پرسرعت تر و در دسترس تر از اینترنت وجود ندارد. این پایگاه می توانست محدودیت های مکانی و زمانی را درنوردد و پلی باشد بین مخاطبان و هنرمندان و مسئولان تئاتر؛ چرا که در عرصه روزنامه نگاری وجود و حضور این سه رکن است که به کار غنا می بخشد ولاغیر. این پایگاه می توانست جایگاه نخبگان و اساتید تئاتر باشد برای تشنگان هنر تئاتر؛ چرا که همگی خسته ایم از حواشی بی پایان. این پایگاه می توانست پنجره ای باشد به سوی آن¬سوی مرزها برای ما و سدی باشد در برابر آنانی که از هیچ تلاشی برای شکستن هویت ما فرونمی گذارند؛ چرا که اگر جامعه ای تئاتر داشته باشد، نیازی به اثبات هویت و فرهنگ و تمدن خود ندارد. این پایگاه می توانست ....
اما افسوس که در برابر مسئولان، همکاران عرصه خبر و نقد و هنرمندانی که این همه و بسیاری دیگر را دیدند و آرزو کردند، ایستاده اند کسانی که به دلیل قصور در قامت تنها سایت کوچک و منفعل فرهنگسرایی دوردست را دیدند و سرهایشان آنقدر بالا نمی¬آید که ارتفاع این پایگاه را ببینند.
در پایان با پوزش از درازی سخن، سخت کوشی و آبرومندی تمامی همکاران پایگاه خبری ایران تئاتر را ارج می نهم و دست یکا یک آنان را چه آنانی که اکنون در جمع شما نیستند و چه آنانی که با صورت‌های سرخ شده با سیلی دیگران بدور از هیاهو به کار ارزشمند خود مشغولند را می بوسم و در این زادروز فرخنده به سالی می نشینیم تا آن مسیحا نفسی بیاید؛ اگر مانده باشد نفسی و رمقی و تویی و منی.

حسین شاکری
عضو و سخنگوی هیات مدیره انجمن منتقدان و نویسندگان خانه تئاتر و سردبیر سابق سایت ایران تئاتر