بهترین نقش زیستی ما درک رابطه بین عبد و معبود است

به گزارش ایران تئاتر، در متن این یادداشت آمده است:

بشر در ورود به هزاره جدید، خود را در مقابل ویروس عالم‌گیر کرونا دیده است. به نظر می‌رسد توجه بخشی به انسانیت انسان و از کجا آمدن و به کجا رفتن همچنان سوال بی‌پاسخی باشد که تنها فردیت ماست که می‌تواند به آن پاسخ دهد؛ زیرا تنها راه تفهیم آن درک رابطه زلال بین عبد(فرد) و معبود است.

 اکنون که زندگی برای بشر اهمیت دوچندانی یافته است و همه علوم در مقابله با این ویروس نادیدنی سر در گم مانده‌اند، تنها راه آرامش " قلوب متورم" ما انسان‌های درمانده پناه به فردیات‌مان در دل شخصیات ماست، زیرا به نظر می‌رسد منشا تمام آسیب‌های روانی دوری انسان از "خود"، خود است؛ بی‌گمان شناخت خود، مهم‌ترین و ایمن‌ترین راه شناخت معبود است و انسان‌ها تنها در فردیت‌شان قادر به درک این مهم هستند.

بهترین نقش زیستی ما درک رابطه بین عبد و معبود است و تنها راه نجات ما توسل و توکل به نیروی ابدی و ازلی است که هرگز تنهای‌مان نگذاشت و نمی‌گذارد.

بیایید زندگی انسانی‌مان را دوباره نقش بزنیم. دنیای امروز ما از نقش‌های خونریز، هراساناک و مخوف خسته است، انسان معاصر دیگر از نقش آفرینی در جنگ، خونریزی، کشورگشایی، ظلم، استثمار، تبعیض و کودک‌کشی و حیوان‌کشی و طبیعت‌سوزی خسته است.

بشر معاصر نقش آرام می‌خواهد، نقش گل‌های رنگارنگ، نقش خوش‌بو و معطر، نقش کلام شیرین و شعر و ترانه، نقش عشق و دلدادگی و نقش رهبانیت و رأفت و الفت و این‌ها نقش‌های گم‌شده انسان معاصر است، نقش‌های فراموش شده‌ ما آدمیان.

به نظر تنها راه باز آفرینی نقش‌های الوان و نیکوی انسانی ما با مثبت‌اندیشی و ترجمان دوباره این کلام زیبای سعدی شیراز است که "بنی آدم اعضای یکدیگرند/که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضو‌ها را نماند قرار".

نمایش‌درمانی یافتن نقش خود در هر برهه از زمان است، نقشی که الوان و رنگارنگ باشد، نقش خوش‌پوش، خوش‌عمل، خوش‌نام و خوش‌کام زیرا در این منقوش بودن نقش، لذتی نهفته است که خط‌کش و معیار ارزیابی آن رضایتمندی، سربلندی، سلامت نفس و عمل نیکوی ما انسان‌هاست.

در نمایش‌درمانی بازی ابزار کنش و واکنش است؛ روشی برای تعامل، تفاهیم و حتی تضارب آراء تا رسیدن به درک مشترک از خود، دیگری از محیط و از پروردگار.

این "بازی" است که به ما الگوی رفتاری می‌دهد و الگوی رفتاری به معنی بهره بردن از "تجربه‌ موفق طی طریق است"، به مفهوم "بینش یافتن" است، "رسیدن به راه‌حل مسئله"، "به مدد تجربه‌ خود و درک دیگری" است.

این‌که الگوی رفتاری ما چه رابطه‌ای با نقش‌ها و شخصیت ما دارد نکته‌ مهمی دیگری است که درک آن تنها در مواجهه با موقعیت‌های لاینحل و مسائل بحرانی زندگی مشخص می‌شود و "بازی این موقعیت‌ها" در مکانی امن و به دور از آسیب لذت‌بخش و آموختنی است.

پس بیایید نقش‌های خود را یک بار دیگر "از سر بنویسیم"، "ترمیم کنیم" و در صورت لزوم "به فراموشی بسپاریم" و این مهم تنها با دوری از منیت و صرف واژه "ما" شدنی است.