ایران تئاتر را دوست دارم
ایران تئاتر را از همان آغازین روزهای راه‌اندازی‌اش به خاطر دارم. تا امروز چهار سالی می‌شود که با آن زندگی کرده‌ام و از آن به اندازه یک دوره دانشگاهی مطلب آموخته‌ام و شاید هم بیشتر چون وادی عمل بود و تلاش حرفه‌ای.
روزهای پایانی آذر برای ایران تئاتر خاطره انگیز است.امسال هم در همین روزهای آخر یا دقیق‌تر بگوییم 27 آذر ماه سایت ایران تئاتر 5 ساله می‌شود.
دو سه سال گذشته به مناسبت این روز گرامی از هنرمندان و پیشکسوتان تئاتر می‌خواستیم برایمان یادداشت بنویسند.اما امسال مدیران اسبق،خبرنگاران با سابقه ایران تئاتر و همچنین صاحب‌نظرانی از جامعه علوم ارتباطات و روزنامه‌نگاری یادداشت‌هایی را برای سایت ایران تئاتر نوشتند تا بعد از چهار سال ناگفته‌ها و نظراتشان را درباره ایران تئاتر بدانیم.
ایران تئاتر را دوست دارم
ایران تئاتر را دوست دارم. ایران تئاتر را از همان آغازین روزهای راه‌اندازی‌اش به خاطر دارم. تا امروز چهار سالی می‌شود که با آن زندگی کرده‌ام و از آن به اندازه یک دوره دانشگاهی مطلب آموخته‌ام و شاید هم بیشتر چون وادی عمل بود و تلاش حرفه‌ای.
جمعی از خبرنگاران و منتقدان تئاتری گرد‌هم آمدیم تا یک سایت تخصصی تئاتر را بگردانیم. هدف این بود که در راهمان موفق باشیم. تمام سعی‌مان را کرده‌ایم تا چیزی را از قلم نیندازیم و کم فروشی نکنیم. هر چند سخت بود تا به همه چیز آن بپردازیم.
از آن روزهای آغازین من به اتفاق مریم فشندی و سمیه حسین‌آبادی هنوز هم در ایران تئاتر کار می‌کنیم. زهرا شایان‌فر و پیمان شیخی هم چند ماه بعد به ما پیوستند که هنوز هم جزء فعال‌ترین خبرنگاران این سایت هستند و اگر اغراق نباشد جزء پرکارترین‌ها در عرصه اطلاع‌رسانی تئاتر. مریم فشندی هم که قبلاً قابلیت‌های خود را در این عرصه اثبات کرده است و به همین دلیل هم اکنون معاونت این سایت را عهده‌دار است. سمیه حسین‌آبادی با آن که سراغ بخت و زندگی‌اش رفت، اما بخت ما این بود که همچنان نوشته‌های دوستان را در سایت سر و سامان بدهد. ما که با این خط‌های خرچنگ و قورباغه‌ای همیشه خدا پیش او شرمنده خواهیم بود. به خصوص خودم که می‌دانم روی خطم مورچه هم راه رفتنش را از یاد می‌برد. اما این بانو به دقت و ظریف خط‌ها را می‌خواند و حتا گاهی هم ویرایش می‌کند. البته الان تبدیل به یکی از بانک‌های اطلاعاتی تئاتر شده است با آن حافظه خوبش تا حد ممکن همه چیز را به خاطر می‌سپارد.
الان همه کاره سایت محمد‌رسول صادقی است. مردی روزنامه‌نگار با خلاقیت‌ها و ظرافت‌های ستودنی. اما این سایت پیش از این به مسئولیت حسین شاکری، مهرداد رایانی‌مخصوص و محمد‌حسین عابدی اراده شده است که هر یک از سابقه قابل دفاعی در عرصه روزنامه‌نگاری برخودار هستند. حسن محمودی هم دو سال و اندی پیاپی عهده‌دار معاونت سایت بود. نویسنده‌ای که سال‌ها تجربه کار در عرصه تئاتر را با موفقیت پشت سر گذاشته است. فعالیت او در همشهری جهان و شرق همچنان مثال زدنی است. رضا معطریان که از 7 سال پیش با او سلام و علیک دوستانه دارم دبیر بخش عکس سایت ایران تئاتر است. مردی که نگاهش تیزبینانه و زیبایی شناسانه است. او زبان نقدش هم تصویری است اگر با او همسفر شدید حتماً با دراماتیک‌ترین تصاویر شما را در جریان نمایش‌های ظریف و به یادماندنی خواهد گذاشت. او را فقط در سالن‌های تئاتر می‌بینم که در حال شکار لحظات دیدنی است.
البته این روزها دوستان دیگری هم به این جمع پیوسته‌اند که هنوز فرصت معرفی و شناخت آنان را پیدا نکره‌ام. گیتا بهادری و الهه سالاری دو نیروی تازه نفسی هستند که در جان بخشی به ایران تئاتر زحمت می‌کشند.
علاوه بر نام‌های بالا، بودند دوستانی که هریک از امتیازات چشمگیری در عرصه روزنامه نگاری و هنر برخوردارهستند. علی‌اصغر دشتی، نسیم احمدپور‌سامانی، مهدی میر‌محمدی، نیلوفر رستمی، کامران خالقی، شادی سلمان‌زاده، احسان عابدی، الناز حجارزاده، علیرضا امیر‌حاجبی و نام‌هایی که شاید در خاطرم نمانده باشد، از جمله دوستان به یادماندنی من هستند که از هر یک به نوعی آموخته‌ها و خاطرات برازنده‌ای را به یاد دارم.
در این سال‌ها فراز و نشیب‌های بسیاری را پشت سر گذاشتیم و خوشبختانه با تلاش تک تک دوستان سعی کردیم در نهایت سر بلندی به تئاتر ایران خدمت کنیم هر چند هنوز آن طور که باید و شاید حق‌الزحمه آنان داده نشده است.
رضا آشفته
دبیر سرویس گزارش سایت ایران تئاتر