آیین و سنت به روایت هفت خارجی از شش کشور دنیا

به گزارش ایران تئاتر، سمینار بین‌المللی نمایش‌های آیینی سنتی با دبیری حمیدرضا اردلان در حالی به هشتمین دوره خود رسیده که این اتفاق مهم پزوهشی و علمی که امروز یکی از مهم ترین منابع پژوهشی برای علاقه مندان این عرصه شده، از سیزدهمین دوره برگزاری جشنواره نمایش‌های آیینی سنتی در سال 1386 با دبیری حمیدرضا اردلان بطور رسمی آغاز بکار کرده است.

 امسال نیز با وجود شرایط ناشی از کرونا هشتمین دوره این سمینار به صورت آنلاین و با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار شد. در این سمینار مقالاتی از کشورهای فرانسه، صربستان، کره جنوبی، اسپانیا، هند و گرجستان ارایه شده که همزمان با آغاز بیستمین جشنواره بین المللی نمایش های آیینی سنتی این مقالات همراه با مقالات پژوهشگران ایرانی بصورت آنلاین در سالن مشاهیر مجموعه تئاترشهر در حال ارایه است.

 

تئاتر روزمره، تفسیری از فضا

دانی گینِبروزا از اسپانیا هنرپیشه، فیلسوف و فارغ التحصیل فلسفه از دانشگاه UNED با مقاله ای با عنوان « تئاتر روزمره، تفسیری از فضا» در این سمینار حضور دارد.

گینِبروزا هنرهای نمایشی را در مادرید آموخته و بنیان گذار موسسه همکاری های تحقیقاتی تئاتری و انسانی است که با هدف به وجود آوردن همفکری بین تئاتر، علوم پایه و علوم انسانی از طریق علائم جسمانی و همچنین برای بوجود آوردن ابزار گفتگوی موثر بر صحنه و فراهم کردن بستر ارتباطات بین‌الملل به هدف تعمیق فرهنگ تئاتر، ایجاد شده است.

در چکیده مقاله این هنرمند اسپانیایی آمده: تحقیقی حول محور ریشه های گنوسی و فلسفی مناسک و سنت های تئاتری موضوع این مقاله است.

 

استمرار اقدام به تغییر- زمانبندی در طراحی مناسبت های جدید

ایوان پراودیک، سرپرست دپارتمان دراماتورژی دانشگاه هنر بلگراد و استاد راهنمای دراماتورژی در آکادمی هنر  از صربستان با مقاله ای با عنوان «استمرار اقدام به تغییر- زمانبندی در طراحی مناسبت های جدید» در این سمینار حضور دارد.

در چکیده مقاله این پژوهشگر صربستانی آمده: به اشتراک گذاری دانش عملی  در شبکه ی ارتباطی در حوزه‌های گوناگون از طریق تحقیقات علمی چندجانبه منجر به به وجود آمدن ساختارهای جدید در آیین ها می شود، که آگاهی جهت دهی شده، تنش های شخصی و اجتماعی قابل شناسایی را کاهش می دهد و در آن ها ایجاد تغییر می کند.

زمانبندی ابزارهایی را برای جهت دهی ادراک و عمل ، و گاهی برای خلق مفاهیم ، فرم ها ، احساسات و همکاری ها، استفاده می کند . از طریق مناسک اصلیِ حاصل از تجمیع خلاقیت ، تعالی ، و برخورد با قدرت های بالاتر، اصول مدیریت زمان به طور بنیادین از طریق اجراهای نمایشی ، و اصول نظم بخشیِ هدایت توجه انسان ، به سازمان دهی آگاهانه ی رفتار ها ، سرایت کردند . به عنوان مثال تکنیک ها و قوانین مدیریت زمان می توانند استفاده شوند ، و کمابیش آگاهانه در بسیاری از موارد ، و در بسیاری از حوزه های ارتباطی ، مقوله ی سایبرنتیک (ارتباط انسان و ماشین) ، روشهای تحقیق ، ورزش ، رسانه و ... ، و در کل ، تمامی حوزه های فعالیت انسان . بیشتر تکنیکها ، ابزارها و مقوله اصطلاح شناسی ، در حوزه ی هنر و علی الخصوص هنر های نمایشی هستند . استمرار پراکنده در طول هزاره ها و در تمام قاره ها ، باعث به وجود آمدن و اثر گذاری گفت و گوی مناسبتیِ ناشی از عمل بین مردم در موقعیت های خاص و شاعرانه شد ، که اکنون قاعده مند هستند ، آزمایش شده و به عنوان مدیریت زمان استفاده می شوند . 

 

جایگاه و تاثیر فرهنگ بومی و مناسبت ها در جامعه ی مدرن 

آذر کاظمی، گرداننده کمپین فرهنگ ها و هنرهای نمایشی بصورت مشترک از کشور فرانسه و ایران مقاله ای با عنوان « جایگاه و تاثیر فرهنگ بومی و مناسبت ها در جامعه ی مدرن» را ارائه کره است. 

در چکیده مقاله این پژوهشگر ایرانی فرانسوی آمده: در زمانی کوتاه ، کره تبدیل به یکی از کشور های توسعه یافته و صنعتی شد . کشور کره قادر به حفظ میراث فرهنگی و مناسبت های بومی خویش بوده است. در این مقاله به مقایسه ی فرهنگ کره ای با فرهنگ ایرانی پرداخته ام که هردو عقبه ای سنتی دارند. همچنین به فرهنگ فرانسه ارجاعاتی داده ام ، که کشوریست سکولار. لازم به ذکر است که کره کشوری اخلاق گرا بر پایه ی کنفسیونیسم است ؛ ایران کشوری مذهبی و فرانسه کشوری سکولار است . ما در اینجا فرهنگ این سه کشور در دوره ی مدرن را مورد بررسی قرار داده ایم.

 

درک هنر و فرهنگ کره از طریق مناسبت های آئینی و هنرهای نمایشی

هائه جین هوانگ استاد دانشگاه بانوان ایوها در سئول با مقاله ای با عنوان «درک هنر و فرهنگ کره از طریق مناسبت های آئینی و هنرهای نمایشی» در این سمینار حضور دارد.

در چکیده مقاله این استاد دانشگاه آمده: تمرکز من بر معرفی مناسبت های آئینی کره ای در حوزه ی هنرهای نمایشی ، از جشن های سلطنتی تا مناسبت های روزمره است . جانمایه ی کار بالا بردن تنوع های فرهنگی از طریق کنفرانس می باشد . 

 

مجموعه‌ تئاتر سنتی _ انستیتوی بین‌المللی تئاتر ITI

لوان خِتاگوری، گرداننده‌ انستیتوی تحقیقات هنری گرجستان مقاله ای با عنوان « مجموعه‌ تئاتر سنتی انستیتوی بین‌المللی تئاتر ITI» در این سمینار ارائه کرده است.

در چکیده این مقاله چنین آمده است: مجموعه‌ تئاتر سنتی _ انستیتوی بین‌المللی تئاتر ساخته شد. ITI یا UNESCO انستیتوی بین‌المللی تئاتر مجموعه‌ تئاتر سنتی در سال 2018 به‌وسیله‌ هدف این انستیتو نشان دادن توجه بیشتر به اشکال گوناگون تئاتر سنتی به‌عنوان میراث مهم جهانی، از طریق تحقیقات، فستیوال‌ها، مبادلات و غیره می‌باشد.

هدف من توضیح و معرفی فرم‌های تئاتر سنتی به‌عنوان بستر و ابزاری جدید برای به وجود آوردن دیدگاه‌های نو در فهم ریشه‌های این تئاتر، از طریق مناسبت‌ها، فرهنگ محلی و گوناگونی واژگانی است که طرحی تازه در تئاترهای مناسبتی و سنتی می‌باشد.

لزوم تحقیق حول محور هنرهای نمایشی به‌عنوان یک میراث مهم؛ هنرهای نمایشی، به‌عنوان یک میراث ارزشمند؛ چگونگی تحقیق و حفظ و دسته‌بندی اطلاعات؛ و اینکه چگونه از کشوری به کشور دیگر، ما به اهمیت این میراث پی برده و به وحدت فکری‌ای حول این محور دست یابیم.

 

داستان های درونی و ساخته های نوستالژی نوین در اجراهای بانوان سبک چائو

گوری نیلاکانتان مِهتا، دانشجوی دکتری در دپارتمان هنر دانشگاه جواهرلعل نهرو. گوری نیلاکانتان مِهتا، دو مدرک  در تئاتر از دانشگاه میامی و باستانشناسی از کالج دِکان دارد . وی جایزه ی بهترین دانشجوی هنرهای زیبا  ، و همچنین جایزه ی ساهیتیا کالا پاریشاد برای بهترین تهیه کننده ، در نمایش ریشته ناته شده است . او اکنون گرداننده ی هنری یک پلتفرم برای " عمل در تئاتر خلاق" ، و نیز مشاور تحصیلی در شاخه ی فرهنگ و فولکلور در دانشگاه آزاد ایندیرا گاندی می باشد . او در کنفرانس هایی در ژاپن ، آمریکا ، کانادا ، پاکستان ، دبی ، صربستان و هند شرکت داشته است . همچنین وی بیش از 23 مقاله د رمجلات بین المللی تالیف کرده و سابقه ی نگارش یک فصل کتاب را داراست . درکنار این ها او بیش از 150 برنامه را کارگردانی کرده و در طراحی نور و صحنه نیز مهارت دارد .

در چکیده مقاله این هنرمند هندی آمده: مقاله نگاهی به روایات درونی اجرا کنندگان مونث چائو دارد که یک تئاتر تماما مردانه ی فولکلور از سِرایِکِلا و مایوربانج در شرق هند می باشد . در حرکت به جلو ، این خاطات هنری نوستالژی های جدید هنری ای در غالب اصطلاحات خلق می کنند ، اصطلاحاتی که زمانی در چارچوب تئاتر فولکولور هند پذیرفته شده اند و سازنده ی این سبک هنری-رزمی تئاتر هستند ، گرچه که در باور عرف جایگاه خاصی نیز در چایترا چاروا و سایر مراسمات آئینی دارد . از سال 1980 تا به امروز ،  این حضور گسترده و منطقی زنان بومی ، در یک چارچوب عرفاً مردانه ، دلگرمی ای برای تغییر نقش بندی های جنسیتی در ساختار هنری است . گرچه من آگاه هستم که گاهی این توضیحات فردی بیهوده تلقی می شوند ، در هر حال ، اگر آن ها را کم ارزش بدانیم ، ماموریت خطیر تلاشگری انسان را هیچ انگاشتن است . به همین دلیل ما باید دیدگاه سارا احمد را دنبال کنیم: "چنین رفتارهای ارتباطی ای به ما اجازه می دهد تا آنچه را که ناگفتنی است در زمان حال بگوییم ، یا موضوع را دوباره باز کنیم."

به همین دلیل من میخواهم حول محور روایات شخصی زنان اجرا کننده ی تئاتر چائو صحبت کنم که در مناطق سِرایکِلا و مایوربانج فعالیت می کنند.

چائو با عرضه ی محدودش در دهلی و دنیا ، خودآگاهی آن ها و احساس ارزشمندی آنها نسبت به خویشتن را بازگو می کند . همانطور که شارلوت لیند و لیندا دِگِ زبانشناس به روایات شخصی توجه دارند و با آنها همدردی می کنند، به دلیل این که این روایات در نوع خود خاص هستند ، ما نیز باید در نظر داشته باشیم که چگونه جغرافیای محلی ، چند دستگی در انجام مناسک ، و همزمان با آن چشم اندازهای پیش رو از بیان هنری و داستانهای شخصی زنان امروزه برای مطالعه لازم هستند . امروزه انجام چائو توسط زنان محلی ، به عنوان پیامد ، تاریخ جدیدی را در این سرزمین پدید می آورد . تمرکز مقاله ی من نقش و دخالت نوستالژی گونه ی آنان در فرهنگ را بازگو می کند که به بررسی واقعیت های دنیای مدرنِ هندوستانی لیبرال در جهان  منجر می شود .

 

در باب قیاس ترجمه در نمایشنامه  "پارسیان" نوشته ی آیسخلوس

سیلویا کِر، استادیار دپارتمان کهن شناسی ، مدرس زبان و ادبیات یونان باستان از فرانسه در هشتمین سمینار نمایش های آیینی سنتی شرکت کرده است.

در چکیده مقاله این پژوهشگر چنین آمده است: برگردان نمایشنامه "پارسیان" نوشته آیسخلوس به عنوان یک اثر شاخص از یونان باستان ،  موضوع این سخنرانی می باشد . من این پروژه را با کمک یک فرد ایرانی به سرانجام رسانده ام . این برگردان ، به نوعی یک گفت و گوی سه جانبه میان من ، شهریار بهشتی و آشیل است . ترجمه یک فعالیت استثنایی برای نقل مضامین می باشد ؛ اما زمانی که متن بر مفاهیم عمقی دلالت می ورزد ، همیشه سوالات مهمی به وجود می آیند.

نکته ی کلیدی اینست که چگونه دو زبان ، در دو دوره ی متفاوتِ باستانی و مدرن ، می توانند به یکدیگر ترجمه شوند؟ آیا مفاهیم در زبان های مختلف قابل انتقال هستند؟ در ترجمه ی این متون ، از چه منابعی برای انتقال مفاهیم استفاده شده است؟