گفتوگوی ایران تئاتر با مرجان آقا نوری بازیگر نمایش «آلا»
مونولوگ توانایی بازیگر را به چالش می‌کشد
آلاء
آلاء
آلاء
آلاء
ایران تئاتر: نمایش آلا به نویسندگی و کارگردانی محمد کاظم تبار و بازی مرجان آقانوری این روزها از شانزدهم تا بیست و هفتم اسفندماه ساعت هجده در سالن اصلی تئاتر مولوی روی صحنه می‌رود. در این نمایش مرجان آقانوری نقش آلا را بازی می‌کند.
با او در مورد نقش آلا و چگونگی رسیدن به اجرای نهایی این شخصیت و شرایط این روزهای تئاتر به گپ‌وگفت نشستیم. در ادامه گفتوگوی ایران تئاتر را با او می‌خوانید.
در مورد نقش آلا و چگونگی رسیدنتان به نقش توضیح دهید.
آلا به‌صورت تجربی کار شد و تنها طرح داستانی برای من مشخص بود، موضوعیت زن به همراه محدودیت‌ها و آسیب‌هایش برایم دغدغه بوده است و می‌توانم بین خودم و کاراکتر ارتباطی برقرار کنم. آلا به کاراکتر من نزدیک شد با ویژگی‌هایی که من از خودم سراغ دارم مرجان نمود بیشتری در نقش دارد. من معتقد هستم بازیگر بایوس صحنه‌ای‌اش را با خودش حمل می‌کند و این زیست صحنه‌ای به کاراکترش جهت می‌دهد. من آلا را به واگویه‌هایم نزدیک کردم و اگر چنین کاری نمی‌کردم دسترسی به موقعیت‌ها و احساسات برایم دشوار بود. چرا که شیوه‌ای اجرایی در این نمایش از فاصله‌گذاری و کناره‌گویی بهره می‌گیرد.
محاسن و معایب نمایش مونولوگ از نظر شما چیست؟
مونولوگ، توانایی بازیگر را به چالش می‌کشد. من بیشتر جوایز بازیگری‌ام به خاطر اجرای تک‌‌نفره بوده اما همیشه از مونولوگ فراری بوده‌ام، چرا که فشار و سنگینی زیادی را در صحنه روی بدنم احساس می‌کنم و همیشه حین اجرا آرزو می‌کنم کاش همبازی‌ای کنارم بود و می‌توانستم این فشار را تقسیم بکنم؛ اما خب جهان بازیگر را تجربه‌های زیستی‌اش می‌سازد. اینکه چه تروما‌ها و چه آسیب‌هایی را پشت سر گذاشته و چه هیجاناتی را در کدهایش ثبت کرده همه بر کاراکترهای که روی صحنه خلق می‌کند تأثیر می‌گذارند و من خودم هم نمی‌دانم چرا بیشتر تک‌گویی‌ها را بازی می‌کنم.
استفاده از تکنیک حرکات اریال یوگا در نقش شما برایتان سخت نبوده و آیا با توجه به ابعاد نقش، این رویکرد کاربردی بوده است؟
اریال یوگا نوعی از ورزش‌های ضد جاذبه است که با کمک یک پارچه معلق انجام می‌شود و به جای انجام حرکات یوگا و حرکات آکروباتیک روی مت و زمین از این پارچه بهره گرفته می‌شود حرکاتی از قبیل کله‌معلق، سروته بودن و... با کمک این پارچه قابل انجام است.
راستش کار بسیار سختی است اواسط تمرینات بارها پشیمان می‌شدم به علت اینکه این حرکات مرکز ثقل را روی عضلات شکم می‌اندازد و برای ماندن در پوزیسیون مربوط به حرکت عضلات مرکزی بدن منقبض است و این انقباض به دلیل تحمل وزن بدن در حالت معلق بودگی است و هنگامی‌که قرار است دیالوگ وارد کار بشود اوضاع بسیار سخت می‌شود. نفس‌گیری بازیگر دچار مشکل می‌شود و چون عضلات در حال انجام حرکات قدرتی هستند و تعادلی هستند عصب‌ها و نورون‌ها نمی‌توانند به‌درستی کار بکنند و در زمینه ایجاد احساس مربوط به کنش موردنظر مشکلاتی در بدن بازیگر پیش می‌آید؛ اما خب با همراهی، مساعدت و صبوری کارگردان و تیم اجرایی روزبه‌روز توانستم این حرکات را ساده‌تر انجام بدهم و تمرکزم را به جای حرکات روی ایفای درست احساسات کاراکتر بگذارم.
من در اجرا انرژی‌ام به چند بخش تقسیم می‌شود؛ قسمتی صرف بازیگری قسمتی صرف انجام حرکات نمایشی و قسمتی صرف نگرانی بابت نیفتادن کلاه حجاب از روی سر و باز نشدن لباسم. واقعیت این است که با تنش‌های بدنی‌ام اجرا می‌کنم. تنش‌های ناشی از انقباضات عامدانه برای نگه‌داشتن لباس و حجاب روی سرم و این تمرکزم را چندپاره می‌کند.
به‌عنوان یک بازیگر فکر می‌کنید در زمان بیماری کرونا چه مشکلاتی برای بازیگران به وجود آمده است؟
آسیب اقتصادی مهم‌ترین مشکل در بازیگری تئاتر بوده و هست. پیش از کرونا هم اوضاع اقتصادی‌ای خوبی در تئاتر نبود و در کرونا شدت بیشتری گرفت. من مجبور هستم چند پروژه تئاتر را قبول کنم چرا که دستمزدها در تئاتر پایین است و فروش بلیت غیرقابل‌اعتماد... معمولاً از لحاظ روانی خسته می‌شوم چرا که ایفای چند نقش در یک زمان انرژی روانی زیادی را نیاز دارد. می‌دانم که همکارانم هم گرفتار کنم اضطراب‌ها و ناامنی‌ها هستند.
بارها به شغل دیگری فکر کردم و شاید در آینده‌ای نه‌چندان دور این کار را انجام دهم.
در آخر اگر خودتان حرفی دارید بفرمایید.
سپاس از شما، به امید اتفاقات بهتر در هنر ایران.
