مدرس فرانسوی تئاتر : دانشجویان ایرانی هیچ وقت به موقع به تمرین نمی‌رسند
دومنیک وودویل مدرس بازیگری تئاتر که برای سومین سال پیاپی در جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی ایران ورک‌شاپ برگزار می‌کند، اشتیاق دانشجویان و احترامی که به مدرس می‌گذارند را از جمله نکاتی عنوان کرد که اشتیاق به ادامه این ورک‌شاپ‌ها را در او ایجاد کرده است.
به گزارش دریافتی سایت ایران تئاتر، این مدرس تئاتر فرانسوی برگزاری ورک‌شاپ‌های بین‌المللی را برای روابط دو فرهنگ غنی ایران و فرانسه مثبت ارزیابی کرده و درباره ورک‌شاپ‌هایی که در ایران داشته گفت: در این ورک‌شاپ‌ها مرحله به مرحله تلاش کردیم تا دانشجویان به شناختی از بدن خود دست پیدا کنند.
وی افزود: هر ورک‌شاپ در آغاز یک ملاقات است اما رهایی و آزادی که در دانشجویان وجود دارد به آن‌ها اجازه می‌دهد تجربیات جدید را با هم بیازمایند. برای من بودن با بچه‌ها و بعد از آن آموختن اطلاعات تئاتری اهمیت دارد. حضور مستمر و وقت شناسی لازمه تشکیل یک گروه و اجرا است و بدون آن یک فعالیت هدفدار شکل نمی‌گیرد.
وی عملکرد خود در ورک‌شاپ را به دو مرحله کار بدنی و بازی تقسیم کرده و ضمن توضیح درباره هر یک از این دو بخش گفت: چیزی که تمرینات را کامل می کند، عمل کردن و به عمل درست دیگران نگاه کردن است. در مرحله بازی‌هاست که آگاهی، مواجه با یکدیگر، حضور در لحظه، لذت بردن، با هم بودن و هوشیاری گروهی و تخیل آزموده می‌شود. این بازی‌ها پایه بازی‌های دراماتیک را می‌سازند و بعد به تمرینات در حضور تماشاگر می‌پردازند.
وی ضمن توضیح درباره شیوه آموزش تئاتر در مدرسه‌ای که در فرانسه دارد گفت: با شناختی که بازیگر از خود بدست می‌آورد درک می‌کند که برای چه ژانری مناسب است و آیا به عنوان یک بازیگر موفق خواهد بود یا خیر؟
وی درباره دانشجویان ایرانی گفت: ایرانی‌ها خیلی دوست دارند در تئاتر دیالوگ بگویند و در این ورک‌شاپ می‌آموزند که چگونه بدن پیش از کلام به سخن در می‌آید. اشتیاق، شادی، فعال بودن، مشارکت داشتن، با هوشیاری گوش د‌ادن و فراگرفتن قوانین جدید بدون نقد کردن یکدیگر از ویژگی‌های آن‌هاست. اما یک مسئله کوچک وجود دارد که آن را نمی‌بخشم و آن سر وقت نرسیدن است. نکته دیگر که برایم خیلی اهمیت دارد تمیز بودن محل تمرین و آماده بودن وسایل است که به تدریج دانشجویانم خواسته‌های مرا درک کرده‌اند و حال می بینم که در انجام آن مشارکت می کنند.
وودویل احتمال رسیدن به یک اجرا را در فرصت کوتاه جشنواره غیر‌عملی عنوان کرده و گفت: اگر یک ماه تمام وقت دانشجویان را در اختیار داشتم شاید می‌شد در تمرینات بعد‌از‌ظهر متنی را دست گرفت اما در این شرایط تنها می‌توانم بخشی از سرفصل‌ها و تجربیات را در اختیارشان بگذارم تا خودشان با تمرین پیش روند.