یادداشتی از نویسنده و کارگردان نمایش بازی
حسن حاجت‌پور نویسنده و کارگردان جوان تئاتر در یادداشتی که اخیراً در اختیار سایت ایران تئاتر قرار داده نسبت به عدم حمایت معاونت نمایشی بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس از نمایشش برای اجرای عمومی انتقاد کرده است. متن یادداشت وی را عیناً و بدون هرگونه دخل و تصرف می‌خوانید:
حسن حاجت‌پور نویسنده و کارگردان نمایش "بازی"، کار برگزیده جشنواره سراسری تئاتر ایثار که عناوینی چون بهترین نویسندگی، کارگردانی، موسیقی و بازیگری را نصیب خود کرده است و نمایش او از اول خردادماه در فرهنگسرای ارسباران به روی صحنه می‌رود یادداشتی خطاب به بنیاد حفظ و نشر ارزشهای دفاع مقدس نوشته که در زیر می‌خوانید:
"سالها بنیاد حفظ و نشر ارزشهای دفاع مقدس به مقوله تئاتر پرداخت و بسیاری از هنرمندان این رشته که قلبشان برای انقلاب و شهیدانش می‌تپد دلخوش بودند به جشنواره‌ای که هر ساله برگزار می‌شد و فرصتی مهیا بود تا از زوایای مختلف به بیان دیدگاه‌ها و بازسازی و حفظ و نشر ارزشهای دفاع مقدس بپردازند هر سال متون جدیدی نوشته می‌شد و نسل‌های تازه (دوم و سوم) برای رسیدن به جشنواره تلاش می کردند که یکی از آنها خود من بودم. اما به یک باره همه چیز متوقف شد و پدری فرزند یازده ساله‌اش را که همان یازده دوره جشنواره دفاع مقدس بود رها کرد به امان خدا ...
نمی خواهم بحث را خیلی شخصی کنم اما لازم میدانم بگویم که اینجانب در هفت دوره از این جشنواره حضور داشته و صاحب عناوین مختلفی شدم که یکی از آنها نویسندگی نمایشنامه (دایه شیرین رو بردن) بود که دوستان لطف نموده اسم برادر بنده را به جای من ( نویسنده) روی جلد اثر تقریر کردند و به علاوه طرح نمایشنامه را به‌جای اصل نمایشنامه چاپ نمودند و البته قول دادند که در چاپ مجدد علاوه بر این غلط‌های املایی‌شان را هم اصلاح می‌کنند که نکردند ...
حالا سالها گذشته است و تعطیلی آن جشنواره خوشبختانه نتوانسته است دیدگاه هنرمندان این عرصه را مخدوش و یا جا به جا کند لکن برای من هم همینگونه بوده است اما جای رنجش اینجاست که پس از سالها تلاش در این عرصه زمانی که شهرداری تهران با آغوش باز حاضر به حمایت ما جهت اجرا بمناسبت سالروز آزاد سازی خرمشهر در سالن فرهنگسرای ارسباران شده وقتی از معاونت نمایشی بنیاد حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس صمیمانه خواهش می کنیم که اندکی در روند اجرای این اثر به ما کمک کند بعد از پیگیری‌های فراوان جواب منفی می دهد! چرا؟ و خیلی چراهای دیگر ....
آیا آنهایی که صادقانه جانشان را بر کف گذاشته و در راه دفاع از میهن اسلامی عزیزمان کوشیدند فقط در پلاک و لباس و پوتین خلاصه می‌شوند که آنها را موزه می‌کنید و تئاتر را که یک کار فرهنگی است و امام (ره) آن را یک منبر می‌داند از خود دور می‌کنید؟ مگر لباس و کلاه آهنی تا کی می تواند بماند؟ آیا اگر از بعد هنری به اندیشه والای آن عزیزان پرداخته و در معرفی وجود واقعی آنان بکوشیم کاری عبث کرده‌ایم؟
من به راه و باور قلبی خود ایمان دارم و عمیقاً می فهمم که دکتر چمران و خرازی و آن نوجوان سیزده ساله و امثالهم که بسیارند، در لباس و پوتین و کلاه آهنی خلاصه نمی شوند......
آنها ابزاری برتر و فراتر از این داشته اند که نامش اندیشه است".
فرزند جنوب شهید پرور
روابط‌عمومی نمایش