گفت‌وگو با کارگردان نمایش «موشمرگی»
سهاب محبعلی: «موشمرگی» یک اثر تجربه‌گرا نیست
سهاب محبعلی می‌گوید نمایش «موشمرگی» سعی دارد تا مفاهیم تازه‌تری کشف کند و به شکل خلاقانه روی صحنه ببرد، البته این کار تجربه‌گرا نیست اما تلاش شده که در ریتم و روایت داستان کار خلاقانه‌ای شکل بگیرد.
به گزارش ایران تئاتر، نمایش «موشمرگی» به نویسندگی و کارگردانی سهاب محبعلی از ششم بهمن‌ماه ساعت 19:10 در سالن سه پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است.
«آئورا»، «شب جنایتکاران» و «غارنشینان» از جمله آثاری است که این هنرمند پیش‌ازاین به‌عنوان کارگردان روی صحنه برده است.
«موشمرگی» روایتی روان‌شناختی و غیرواقعی از یکی از وحشتناک‌ترین جنایت‌های معاصر است که محبعلی آن را روی صحنه برده است.
محبعلی درباره داستان این اثر می‌گوید: «موشمرگی» داستان زندگی جوزف فریتزل مرد اتریشی است که 24 سال دختر خود را در زیرزمین خانه‌اش حبس کرده و مورد آزار جنسی قرار می‌دهد. این دختر پس از اینکه در این مدت صاحب هفت فرزند می‌شود، به دلیل بیماری فرزند اولش و برای درمان او، از زندانی که پدر برایش ساخته، رها می‌شود.»
او ادامه می‌دهد: «این اتفاق دستمایه ساخت «موشمرگی» شد تا بتوانیم روایتی از آن ماجرا که به اعتقاد من ظرفیت دراماتیک زیادی داشت، روی صحنه ببریم.»
این هنرمند می‌افزاید: «خشونت عنصری است که در زندگی همه ما وجود دارد و نمی‌توانیم آن را انکار کنیم. باید این موضوع را در نظر داشته باشیم که نادیده گرفتن خشونت به گسترش آن در جامعه کمک خواهد کرد.»
محبعلی با بیان اینکه در آثار قبلی‌اش نیز تلاش کرده تا خشونت را نشان دهد، توضیح می‌دهد: «در این اثر سعی کردم تا خشونت خانگی را که علیه زنان در کشور ما و سایر کشورها وجود دارد به تصویر بکشانم. مسئله تجاوز مشکل عریانی است که نمی‌توان با سانسور با آن برخورد کرد. اگر چشم‌مان را روی این معضل ببندیم، هم خودمان و هم مخاطب را فریب داده‌ایم.»
کارگردان نمایش «موشمرگی» درباره طراحی صحنه اثر می‌گوید: «سعی کردیم با مینی‌مال‌ترین شکل ممکن فضای زیرزمین و آشفتگی‌های آن را نشان دهیم تا بتوانیم قصه را بیان کنیم. در این اثر بیشتر به پرداخت قصه توجه شده است تا اینکه بخواهیم صحنه را به‌عنوان یک عنصر روایی در نظر بگیریم.»
او با بیان اینکه تلاش شده است تا کار روان‌شناختی مبتنی بر فضای ذهنی آدم‌های نمایش شکل بگیرد، ادامه می‌دهد: «قصه برای من اهمیت زیادی دارد و پیش از فرم و ایده اجرایی به قصه فکر می‌کنم؛ درواقع به روایتی فکر می‌کنم که قرار است در قالب نمایش به مخاطب عرضه کنم.»
محبعلی گفت: «ما یک قصه جنایی را روایت نمی‌کنیم بلکه با دست‌کاری قصه قربانیان خودمان را نمایش می‌دهیم. این قربانیان در یک فضای پر از تناقض زندگی می‌کنند؛ تناقضی پر از مرگ، زندگی، آزادی، اسارت، انسانیت و منفعت‌طلبی.»
او با اشاره به جهان‌شمول بودن این موضوع ادامه می‌دهد: «این اتفاق در هرجایی ممکن است؛ بیفتد. همه ما یک دیکتاتور درون داریم و نیمه تاریکی که قابل‌کنترل است و باید به آن بپردازیم تا از این وقایع خودداری شود.»
این هنرمند با اشاره به حضور و استقبال تماشاگران توضیح می‌دهد: «خوشبختانه در هفته اول با استقبال خوبی از سوی مخاطبان مواجه بودیم و امیدوارم این اتفاق همچنان ادامه داشته باشد. تمامی عوامل با قلب‌شان کار می‌کنند و ما تمام تلاش‌مان ارائه حرفه‌ای نمایش و حرف زدن روی صحنه است.»
او با بیان اینکه فکر می‌کند رونق تئاتر در حال شکل‌گیری است، ادامه می‌دهد: «زبان من تئاتر است و حرفم را با این هنر بدون کنایه و صریح می‌گویم. در نمایش «موشمرگی» سعی کردیم تا مفاهیم تازه‌تری کشف کنیم و به شکل خلاقانه روی صحنه ببریم. البته این کار تجربه‌گرا نیست اما تلاش شده است تا در ریتم و روایت داستان کار خلاقانه‌ای شکل بگیرد.»
سهاب محبعلی در پایان می‌گوید: «تئاتر نیاز به حمایت بیشتر مخاطب دارد؛ در هر شکل تئاتر دیدن باید به‌عنوان یک رفتار و امر متداول برای تماشاگران جا بیفتد. این خود بچه‌های تئاتر هستند که باید بتوانند نمایش‌هایی تولید کنند که امکان ارتباط مناسب تماشاگر با تئاتر را فراهم کند.»
گفت‌وگو: نگار امیری
