گفتوگو با مهدی روشن‌ضمیر، منتقد سیوپنجمین جشنواره تئاتر مازندران
جای جوایز «کار اولی‌ها» در جشنواره‌های استانی خالی است
مهدی روشن‌ضمیر، منتقد سیوپنجمین جشنواره تئاتر استان مازندران، خواستار آن شد در چنین رویدادهایی، جوایزی برای نوآموزان و هنرمندانی که کاراولی هستند، در نظر گرفته شود.
به گزارش خبرنگار ایران تئاتر در مازندران، سیوپنجمین جشنواره تئاتر این استان، سه‌شنبه ۲۳ آبان با اعلام برگزیدگان در دو بخش صحنه‌ای و خیابانی، پایان یافت.
یکی از ویژگی‌های جشنواره امسال استان مازندران، برگزاری جلسات نقد و بررسی آثار بود که با استقبال هنرمندان و فعالان تئاتر همراه شد.
در همین ارتباط، گفت‌و‌گویی با مهدی روشن‌ضمیر، منتقد مهمان در جشنواره تئاتر مازندران انجام دادیم که در ادامه می‌خوانید.
شما همه آثار سیوپنجمین جشنواره تئاتر استان مازندران را دیدید و ارزیابی کردید. با پایان جشنواره، نظرتان درباره کمیت و کیفیت نمایش‌ها چیست؟
می‌توانم به طور خلاصه بگویم هیئت انتخاب آثار، کارهای خیابانی و صحنه‌ای خوبی را انتخاب کرده بودند. در گزینش آثار، به درستی، بیشتر به کیفیت توجه شده بود تا کمیت و برای همین یک جشنواره خوب را شاهد بودیم.
چه ویژگی یا شاخصی در نمایش‌ها بیشتر توجه شما را جذب کرد؟
از ویژگی‌های شاخص، می‌توانم به حضور هنرجویان دوره‌های مختلف کارگاه‌های آموزشی کارگردانان حاضر در جشنواره اشاره کنم.
دیگر ویژگی جشنواره امسال، حضور قدرتمند و کم ایراد گروه‌های اجرایی بود که موجب بالندگی هنرمندان جوان و اطمینان خاطر پیشکسوتان در عرصه فرهنگ و هنر است.
ضعف آثار را در چه دیدید؟
در جلسات نقد و بررسی هر نمایش، به مواردی برای بهتر شدن کار اشاره شد و اینجا نمی‌توانم به‌طور کلی برای همه آثار نسخه یک‌جا بپیچم. مهم آموختن از یکدیگر و پوشاندن ضعف‌های اجرایی با انتقادات درست و مؤثر هست که خوشبختانه همه هنرمندان جشنواره به آن واقف بودند.
کدام نمایش‌ها از نظر شما برتر بودند؟
به نظر من همه کارها خوب بودند. در ایام برگزاری جشنواره، من خودم را جای داوران محترم می‌گذاشتم و از خودم می‌‌پرسیدم چگونه می‌خواهند دست به انتخاب بهترین‌ها بزنند؛ واقعا کار سختی بود.
ولی تنها نکته این بود که ای‌کاش یک جشنواره‌های رقابتی، جایی برای نوآموزان در اهدای جایزه اندیشیده شود؛ چرا که برخی بازیگر اولی‌ها، شایسته تقدیر بودند.
برای تاثیر بیشتر جلسات نقد و بررسی در جشنواره‌ها چه باید کرد؟
آن‌چه جلسات نقد و بررسی را مؤثرتر می‌سازد، رابطه متقابل و اطمینان‌بخش شخص منتقد و هنرمندان و صاحبان آثار است. هم منتقد باید بداند که چه می‌خواهد بگوید و با چه زبان و احساسی حرفش را بیان کند و هم هنرمندان و صاحبان آثار بدانند که چه چیزی را با چه کیفیتی می‌خواهند از منتقد بپذیرند. من در جلسات نقد به نگاه و مشارکت دوطرف بیشتر اهمیت می‌دهم تا این‌که منتقد یک طرفه شروع کند به سخنرانی.
جلسات نقد برای آگاهی‌بخشی و آموختن است و نه درگیری بین منتقد و هنرمند؛ جایی است برای کشف و جستجو و نه جایی برای تخطئه کردن آثار.
این جلسات، جایی برای قانع کردن یکدیگر نیست، بلکه جایی است برای درمیان گذاشتن دیدگاه‌ها، بینش‌ها و دانش‌ها.
و سخن آخر؟
امیدوارم بخش تشریفات جشنواره ساماندهی بشود. همچنین امیدوارم در آیین‌نامه جشنواره‌ها، کار اولی‌ها که هنرجویان یا دانشجویان جوان هنرهای نمایشی هستند، بتوانند خودشان را در مواجهه با مخاطبین ارزیابی و تجربه کسب کنند.
