گفت‌وگو با ماهیار چرمچی، نویسنده و کارگردان
«گناه مشترک»؛ بازسازی چند تابلوی نقاشی روی صحنه
ماهیار چرمچی، نویسنده، طراح و کارگردان، نمایش «گناه مشترک» را اثری زنانه و پرسشگر معرفی کرد که در برخی از صحنه‌های آن به بازسازی چندین تابلوی مهم تاریخ نقاشی پرداخته می‌شود.
به گزارش ایران‌تئاتر، نمایش «گناه مشترک» به نویسندگی، طراحی و کارگردانی ماهیار چرمچی قرار است به‌زودی در سالن یک پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه برود.
در این نمایش پنج زن خود را در اتاقی بتونی و سفید می‌یابند. اتاقی که نه در دارد، نه پنجره و نه هیچ ورودی و خروجی قابل‌تصور دیگری. آن‌ها که شوکه شده‌اند و هیچ آشنایی با یکدیگر ندارند، در ابتدا به نزاع با هم می‌پردازند و پس‌ازآن سعی می‌کنند از طریق بررسی منطقی اوضاع، دلیل زندانی شدن خود در این فضای عجیب را بفهمند.
ماهیار چرمچی، کارگردان نمایش «گناه مشترک»، نقاش، شاعر و کارگردان سینمای کوتاه است. تمام آثار این هنرمند چه در حوزه تصویر و چه در حوزه تجسمی، بر بن‌مایه‌های اسطوره، فلسفه و روانشناسی مبتنی هستند. او تاکنون نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری در گالری‌ها و آرت‌فیرهای مختلف داخل و خارج از کشور برگزار کرده است.
او پیش‌ازاین، نمایشنامه‌خوانی «تاب‌بازی روی عرشه» را اجرا کرده و تاکنون در مقام پرفورمر اجراهای زیادی در داخل و خارج از ایران داشته است.
این هنرمند درباره ایده ابتدایی «گناه مشترک» گفت: «از سال 1396 ایده اولیه این نمایشنامه بر اساس یک اتفاق کاملاً معمولی خانوادگی به ذهنم رسید. بعد از نگارش طرح اولیه و مشورت با دوستانی چون زنده‌یاد ماه‌چهره خلیلی تصمیم به اجرای صحنه‌ای کار گرفتم.»
او ادامه داد: «این اثر نگاهی بسیار زنانه و پرسشگر دارد. درواقع سعی شده است تا ابعاد فلسفی و دغدغه‌مند کار، پرسش‌هایی را در ذهن مخاطب مطرح کند. ما در طرح اولیه نمایشنامه، پایان‌بندی را بر عهده تماشاگر گذاشته بودیم اما بنا به دلایلی در اجرای کار پایان‌بندی متفاوتی را رقم زدیم.»
این هنرمند با اشاره به سابقه خود در نقاشی گفت: «هرکدام از نقاشی‌های من یک صحنه و یک قاب نمایشی است و هر صحنه از نمایش هم یک تابلوی نقاشی خواهد بود. شاید همین نگاه باعث شد تا خانم یوسفی، تهیه‌کننده کار پس از مطالعه نمایشنامه، من را به کارگردانی آن ترغیب کند؛ چراکه به نظر می‌رسید نگاه خاص روان‌شناسانه و فلسفی متن را مؤلف آن بهتر می‌تواند به نمایش بگذارد.»
او با بیان اینکه خانه اول و آخر او نقاشی است، افزود: «پیوند من با نقاشی باعث شده است تا در شیوه اجرا و قاب‌بندی پیوندی از این هنر تأثیر پذیرفته باشم.»
این نویسنده و کارگردان ادامه داد: «ما سعی کردیم در این نمایش چندین تابلوی مهم تاریخ نقاشی را بازسازی کنیم و میزانسن‌ها به‌نوعی چیده شده است که بازیگران در حرکات خود به سمت تصویرسازی یک تابلو گام بر‌دارند.»
چرمچی گفت: «تابلوهای نقاشی من همه به سبک رئالیسم جادویی است و هیچ‌وقت به سبک مینی‌مال کار نکرده‌ام اما این نمایش محکی بود برای رفتن به سمت مینی‌مالیسم. من تلاش کردم تا در چیدمان حرکات و طراحی صحنه نگاه مینی‌مالیستی داشته باشم. با توجه به سبک‌شناسی مینی‌مال در تاریخ هنر شکل متریال‌گرایی مینی‌مالیستی می‌تواند به نگاه فلسفی کار کمک کند.»
او درباره انتخاب بازیگران نمایش هم توضیح داد: «در انتخاب بازیگر بیشتر به توان ذهنی آن‌ها توجه داشتم؛ اینکه چقدر قابلیت درک و بازنمایی یک محتوای فلسفی را دارا بودند برای من اهمیت فراوانی داشت. در این راستا با بازیگران بسیاری صحبت شد و درنهایت به این گروه بازیگران رسیدیم. به این تیم افتخار می‌کنم چراکه کاملاً درگیر محتوا و دغدغه اصلی متن هستند.»
چرمچی در پایان سخنانش گفت: «نمایش «گناه مشترک» حاصل سه ماه تمرین فشرده است که امیدوارم مخاطبان از تماشای آن لذت ببرند.»
گفت‌وگو: نگار امیری
