گفتوگو با کارگردان نمایش «رومئو ژولیت و چند کاراکتر دیگر»
میثم عبدی: نوشتن نمایشنامه بهصورت گروهی، تجربهای لذتبخش بود
میثم عبدی، کارگردان نمایش «رومئو ژولیت و چند کاراکتر دیگر» میگوید تجربه نوشتن نمایشنامه بهصورت تیمی برای او خیلی جذاب و دلنشین بوده است.
به گزارش ایران تئاتر، میثم عبدی، نمایش «رومئو ژولیت و چند کاراکتر دیگر» را از ساعت 21 روز پانزدهم فروردین ۱۴۰۳، در تئاتر هامون روی صحنه خواهد برد.
«رومئو ژولیت و چند کاراکتر دیگر» با نویسندگی مشترک امین نبیالهی، امیرحسین اشرفی و میثم عبدی نوشته شده است.
میثم عبدی، درباره انتخاب این نمایشنامه برای اجرا توضیح داد: «این روزها میبینم که تعدادی از دوستان تئاتری ما دنبال متنهایی هستند که مشخصات خاصی دارد، مثلا میگویند متنی برای سه بازیگر و یا متنی برای بازی کردن یک مرد و یک زن سراغ دارید؟ این شبیه همان مَثلی است که فرد یک دکمه دارد و میخواهد برایش یک کت بدوزد.»
او ادامه داد: «نظرم این است که کارگردان تئاتر درستترین کاری که میتواند بکند، انتخاب متن و انتخاب بازیگرانش است. اگر این دو مسئله درست انجام شود همه کارها به درستترین شکل چیده میشود. من از بین دوستان کسانی را پیدا کردم که همقدم و همفکر بودیم و سه نفری حدود دو سال درگیر نوشتن «رومئو ژولیت و چند کاراکتر دیگر» شدیم.»
تجربه نوشتن نمایشنامه به صورت گروهی
این نویسنده افزود: «من به همراه امین نبیالهی و امیرحسین اشرفی، ایده اصلی را پروراندیم و بعد از مشخص شدن دنیای درام به سراغ شخصیت پردازی با کمک روانشناسی رفتیم و دیالوگ نویسی، مرحله پایانی کار ما بود. این نمایشنامه بعد از نگارش نهایی، حدود ۵ یا ۶ بار بازنویسی شد.»
او در ادامه گفت: «تجربه نوشتن نمایشنامه بهصورت تیمی برای من خیلی جذاب و دلنشین بوده است. اصولا در مرحله ایدهپردازی تیم جمع میشود و متن را یک نفر مینویسد، اما نوشتن نمایشنامه گروهی برای ما لذتی دوچندان داشت و خب از نتیجه کار هم راضی هستیم.»
عبدی از کارگردانی خود نیز گفت: «من در کارگردانی، به نمایشنامه اهمیت زیادی میدهم و دنبال جهانبینی هستم و دلیل اجرای این نمایش را پرسشهایی میدانم که امروز همه ما باید از خودمان بپرسیم: «ما کجای جهان ایستادیم؟»، «ما به چه چیزهایی باید باور داشته باشیم؟»، «رویا واقعیت دارد یا واقعیت رویا است؟» و ... در جهانی که پر از واقعیت کسالتبار است ما به رویا پناه میبریم و این رویا در تئاتر محقق میشود؛ تئاتری که جزیره کوچک خوشبختی است.»
کارگردان «رومئو ژولیت و چند کاراکتر دیگر» ادامه داد: «من سالن هامون را به خاطر مود، فضا و نوع ارتباط هویتی آن انتخاب کردم. همچنین نسبتی که سالن تاکنون با مخاطب برقرار کرده نیز برایم اهمیت داشت. سالنی که شان فرهنگی و مخاطبش را حفظ کند خیلی مهم است. با توجه به حضور ۱۸ بازیگر نمایش ما در صحنه، هامون به نظرم سالن خوبی است.»
تئاتر باید شغل هنرمندان باشد
این نویسنده افزود: «مثل همه تئاتریها در آمادهسازی تئاتر چالش داشتیم؛ چالش با نبود امکانات تمرینی در تئاتر کشور، بازیگرانی که چند شیفت کار میکنند و حق هم دارند چون ما کمپانی تئاتر نداریم و هنرمندان نیز نیازمند گذران زندگی خود هستند. بزرگترین مشکل تئاتر ایران این است که تئاتر را بهنام شغل نمیشناسند و خب عشق است که همراه اهالی تئاتر است و حالمان را روی صحنه خوب نگه میدارد.»
میثم عبدی درباره احوال اینروزهای تئاتر نیز گفت: «بدون شک تئاتر در وضعیت غمانگیزی قرار دارد؛ در زمانهای هستیم که خیلی از آدمها به دلایل مختلفی در خانه نشستهاند و تئاتر کار نمیکنند و هیچ روزنه امیدی برای برگشت آنها به تئاتر نمیبینیم. بزرگان ما میگویند که در هنر هیچوقت کسی جای دیگری را نمیگیرد یا اشغال نمیکند، اما بههرحال خیلیها الان دیگر فعالیت تئاتری ندارند و جایشان خالی است.»
میخواهم بگویم زنده هستم
او افزود: «خیلیها از من هم میپرسند چرا تئاتر کار میکنم؛ من هم میگویم در تئاتر حامی همگان هستم و ترجیح میدهم با همه محدودیتها و در حضور مخاطب حرفم را بزنم و بگویم من زندهام. این ایده من است و تاریخ است که قضاوت خواهد کرد. قطعا تئاتر کار کردن به همان اندازه تئاتر کار نکردن سخت است.»
عبدی گفت: «در شرایطی که امروز به دلیل عدم حضور بزرگان تئاتر، سالنهای نمایشی شاهد حضور فضای زرد شده است، تئاتر کار کردن سخت است.»
این کارگردان در پایان کلامی از برشت خواند و گفت: «ما میخواستیم زمین را برای مهربانی آماده کنیم، اما خود نتوانستیم با خود مهربان باشیم. ای آیندگان اگر شما به روزی رسیدید که انسان یاور انسان بود، درباره ما به رافت یاد کنید.»
گفتوگو: علی کیهانی
