در گفت‌وگو با کارگردان «زنبور» مطرح شد
محمد مطهری‌پور: مونولوگ، شیوه‌ای برای به اشتراک گذاشتن تنهایی با دیگران است
محمد مطهری‌پور، کارگردان نمایش «زنبور» می‌گوید در دنیای امروز تماشاگران نیاز به اشکال عجیب و غریب ندارند و علاقه به اشتراک گذاشته شدن زندگی‌شان با دیگران آن‌ها را به سمت مونولوگ می‌کشاند.
به گزارش ایران‌تئاتر، نمایش «زنبور» به نویسندگی بهزاد آقاجانی و کارگردانی مشترک محمد مطهری‌پور و بهزاد آقاجانی از 25 اردیبهشت در تالار مولوی روی صحنه میزبان تماشاگران و علاقه مندان است.
این نمایش تک پرسوناژ داستان کفترباز چهل‌ساله‌ای ملقب به زنبور است که در بافت قدیمی یک محله در پایین شهر زندگی می‌کند. شهرداری قصد دارد خانه قدیمی او را تخریب کند و او یک تنه در مقابل این اتفاق ایستاده است...
مطهری‌پور در ابتدای سخنانش با اشاره به پیشینه مونولوگ می‌گوید: «پیشینه مونولوگ به دوران جنگ جهانی دوم بازمی‌گردد. ترس، اضطراب و تنهایی ناشی از جنگ باعث بلندبلند صحبت کردن آدم‌ها با خودشان شده بود. تا اینکه یک پزشک روانشناس برای تراپی و درمان از این شیوه بلند بلند صحبت کردن بهره برد. در واقع شکل‌گیری مونولوگ در ابتدا برطبق مسائل پزشکی و نوعی شیوه درمانی به شمار می‌آمده است.»
او ادامه می‌دهد: «در تعریف من این شیوه پای تنهایی و قصه زندگی کسی نشستن است، آن هم در میان تئاترهای پرزرق و برق و پرکاراکتر. در واقع این شیوه برای من به اشتراک گذاشتن تنهایی با دیگران است و ارتباط مخاطبان با آن نیز شاید به این دلیل است که انگار تو روایت تنهایی خود را با بازیگر اثر پیدا می‌کنی.»
این هنرمند می‌افزاید: «شاید متن این اثر، دغدغه امروز جامعه نباشد، اما من شخصیت زنبور را دوست داشتم و نوع ارتباط او با تماشاگر برایم خاص بود. به علاوه ما از پیش، آثاری را که به شخصیت کفترباز در آن‌ها پرداخته شده باشد، داشتیم اما تاکنون به شکل مونولوگ به این کاراکتر توجه نشده بود که بهزاد آقاجانی دوست و همکار من این شخصیت را طراحی کرد و به نگارش درآورد.»
مطهری‌پور با بیان اینکه نمایش «زنبور» تنها برای اجرا در سالن نمایش طراحی نشده است، می‌گوید: «خالی بودن صحنه و تنها استفاده از چند اکسسوری مرتبط با شخصیت نمایش، فضا را برای رشد تخیل و ذهنیت‌سازی مخاطب باز گذاشته است. قطعا بدون طراحی صحنه کار کردن برای بازیگر کار دشواری است اما این نمایش قابلیت اجرا در فضاهای متفاوت را داراست، همان طور که ما در فستیوال کوچه نیز این نمایش را روی صحنه بردیم و خوشبختانه با همراهی و استقبال تماشاگران روبه رو شد.»
او ادامه می‌دهد: «در دنیای امروز تماشاگران نیاز به اشکال عجیب و غریب ندارند. آن‌ها نیازمند شنیدن و شنیده شدن هستند. اکنون خیلی از افراد به پادکست علاقه‌مند هستند و علاقه به اشتراک گذاشته شدن زندگی‌شان با دیگران، آن‌ها را به سمت مونولوگ می کشاند.»
این هنرمند که به عنوان بازیگر نیز در این اثر حضور دارد، می‌گوید: «مونولوگ در بازیگری برای من مشق بسیار زیبایی است. تو در جایگاه بازیگر، علاوه بر بازیِ مولفه‌های مورد نظر کارگردان، می‌توانی ابعاد دیگری از پرداخت شخصیت و مولفه‌های شخصی را نیز به بهترین شکل در این سبک ثبت کنی.»
او ادامه می‌دهد: «بازی در مونولوگ تمرکز زیادی می‌خواهد و باید به عنوان تنها فردی که روی صحنه حضور دارد، غرق در نقش و القای آن به مخاطب باشی و به این شکل می‌توانی قدم به قدم گام برداری و طراحی‌های شخصی‌ات را داشته باشی و با مخاطب ارتباط برقرار کنی.»
کارگردان نمایش «زنبور» می‌افزاید: «مونولوگ به‌واسطه تنها بودن بازیگر روی صحنه، مورد علاقه برخی بازیگران است چراکه فرصتی برای بهتر دیده شدن تکنیک‌های بازیگری ازجمله بدن و بیان بازیگر است. در مونولوگ عنصر نجات‌دهنده در خود بازیگر است چون بازیگر و پارتنر دیگری وجود ندارد و بازیگر باید تماشاگر را با خود همراه کند.»
این هنرمند در پایان از تمامی عوامل نمایش «زنبور» برای همکاری و همراهی‌شان تشکر کرد.
گفت‌وگو: نگار امیری
