«خارشتر» نقدی است بر رفتارهای تکرارشونده و غلط انسان امروز

به گزارش ایران‌تئاتر، نمایش «خارشتر» به نویسندگی هدی آهنگر و کارگردانی علی موسویان از بیست‌وپنجم اردیبهشت در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است.

این نمایش که دغدغه سه نسل متفاوت از نوادگان یک اشراف‌زاده قجری را به تصویر می‌کشد، در قالب اثری کمدی سعی دارد تا نقدی باشد بر توجه بیش‌ازحد آدم‌ها به حواشی و فرعیات به جای پرداختن به اصل زندگی و آنچه جوهره زیستن است.

هدی آهنگر، نویسنده و بازیگر این نمایش درباره دغدغه‌ای که باعث نگارش این اثر شده است، می‌گوید: «متأسفانه ما معمولاً به جای اینکه به اصل زندگی بپردازیم، درگیر حاشیه‌ها می‌شویم و همیشه برای من سؤال بود که چرا توجه بیش‌ازحد و اغراق‌آمیز به حواشی، رصد کردن و بازنشر اخبار پوچ و زرد و تکرار چندصدباره رفتارهای غلط، ما را از اصل زندگی غافل کرده است تا جایی که درنهایت از زیستی که داریم، لذت نمی‌بریم.»

او با بیان اینکه محتوای اصلی نمایش «خارشتر» نقدی است بر رفتارهای تکرارشونده و غلط انسان امروزی که گویی آن را مانند یک بیماری مسری و موروثی از نسل‌های گذشته خود به ارث برده‌ایم، ادامه می‌دهد: «ما از پیامدهای تکرار عبرت نمی‌گیریم و در چرخه‌ای تکراری و پوچ، همواره اصل را فدای فرع کرده‌‎ایم. در آخر هم با دست خود، خودمان را از دایره امن زندگی خارج و لذت یک زیست توأم با آرامش را از خود دریغ می‌کنیم. این کانسپت، من را بر این داشت که یک نمایشنامه سه اپیزودی بنویسم و ایده مدنظر را در سه دوره زمانی مختلف با هم مقایسه کنم، طبق مطالعاتم به این رسیدم که این روحیه حاشیه‌پسندی صرفاً مربوط به دوره حال حاضر نیست بلکه در تمام ادوار زندگی بشر وجود داشته، البته من سعی کردم با عینک طنز به آن نگاه کنم تا گزندگی‌اش کم شود و بدون قضاوت به دل مخاطب بنشیند.»

نویسنده و بازیگر نمایش «خارشتر» می‌گوید: «در ابتدا قرار بود خودم این نمایش را کارگردانی کنم اما پس از تکمیل نمایشنامه به شخصیت‌های آن علاقه‌مند شدم و ازآنجاکه قبل از نویسندگی، بازیگر هستم، وسوسه شدم یکی از نقش‌های آن را بازی کنم و علی موسویان در قامت کارگردان به بهترین شکل بازیگران را هدایت کردند تا به نقش برسیم.»

او در پاسخ به دلیل علاقه‌اش به ایفای نقش گلشن ادامه می‌دهد: «اساساً تمام نقش‌های این نمایشنامه به دلیل بزنگاهی که در آن قرار می‌گیرند از جنس نقش‌های دغدغه‌مند و پر از فراز و نشیب هستند که شاید هر بازیگری دوست داشته باشد تجربه‌‎اش کند. نقش گلشن نیز به علت چندوجهی و چندلایه بودنش به‌شدت برایم چالش‌برانگیز بود. از نوع ایستایی، گویش و نگاه گرفته تا حتی سکوت‌های گلشن.»

این هنرمند با اشاره به لهجه قمی گلشن می‌افزاید: «دوست داشتم گلشن با لهجه‌ای صحبت کند که به شیرین‌تر شدن شخصیت کمک کند و چه لهجه‌ای مناسب‌تر از لهجه قمی که شیرینی خاص خودش را دارد. گلشن حرف‌های مهمی دارد که در قالب طنز، خطاب به مخاطب بیان می‌شود. به‌جرئت می‌توانم بگویم یکی از دوست‌داشتنی‌ترین نقش‌هایی است که تابه‌حال زندگی کرده‌ام. خوشبختانه بازیگری به من این فرصت را می‌دهد که نه یک‌بار بلکه به تعداد نقش‌هایی که بازی می‌کنم، زندگی کنم.»

او با اشاره به حضور و همراهی یزدان فتوحی به‌عنوان پارتنر خود برای ایفای بهتر نقش می‌گوید: «خوشبختانه یزدان فتوحی علاقه بسیار زیادی به نقش داشت؛ این برای من یک برگ برنده بود به جهت اینکه من اعتقاد دارم پارتنر نیمی از راه رسیدن به نقش است، ضمن اینکه یزدان فتوحی بازیگر بسیار خلاق و باهوشی است و قرار گرفتن کنار او که با عشق، خون به رگ نقش تزریق کرده بود به من کمک می‌کرد تا گلشن را درست‌تر خلق کنم.»

این بازیگر ادامه می‌دهد: «من برای رسیدن به گلشن و یکی شدن با او سعی کردم در چارچوب نقش قدم بردارم، بی‌شک بخشی از آورده‌ها از متن به من داده شد، بخشی را نیز من به‌عنوان بازیگر به آن تزریق کردم و بخش زیاد و قابل‌توجهی هم با کمک و راهنمایی درست کارگردان اتفاق افتاد. من هم سعی کردم شخصیتی که خلق می‌شود یک سر و گردن از شخصیتی که نوشتم، بالاتر باشد که امیدوارم که این اتفاق افتاده باشد.»

هدی آهنگر در پایان می‌گوید: «امیدوارم مسئولان، تئاتر را تنها نگذارند، متأسفانه بودجه‌‎ای که پیش‌ازاین به تئاتر تخصیص داده می‌شد تقریباً به دست فراموشی سپرده شده است و ما دیگر چیزی به‌عنوان تئاتر دولتی نداریم. من تئاتر خصوصی را نفی نمی‌کنم، قطعاً تئاتر خصوصی نیاز جامعه ماست اما نباید به شکلی باشد که دولت حمایت خودش را از هنر نمایش بردارد. گروه‌های جوان احتیاج به حمایت دارند و امیدوارم دولت و وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و مرکز هنرهای نمایشی از تئاتر و عزیزانی که از این طریق ارتزاق می‌کنند، حمایت کنند و تئاتر در سبد فرهنگی خانواده‌های ایرانی قرار بگیرد.»