کورش سلیمانی:
همه ما دچار شَک می‌شویم
کورش سلیمانی نمایش «شَک؛ یک تمثیل» را در تماشاخانه ایرانشهر به صحنه برده است که به مفاهیمی مانند تعصب، نوع نگاه به دین و تبعیض اشاره دارد اما شک در زندگی از مهمترین مباحثی است که در این نمایشنامه به آن پرداخته می‌شود. شکی که تعالی‌بخش است و به بازنگری معنایی و معرفتی بازمی‌گردد.
به گزارش ایران‌تئاتر، کورش سلیمانی، کارگردان نمایش «شَک؛ یک تمثیل» از دلایل انتخاب نمایشنامه و روند اجرای این نمایش که از هفدهم فروردین، ساعت 21 در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه است، توضیح داد.
سلیمانی با اشاره به دلایل انتخاب متون نمایشی که روی صحنه می‌برد، گفت: انتخاب نمایشنامه برای من همیشه به دو دلیل ویژه اهمیت دارد. ابتدا اینکه نمایشنامه به کل گروه اجرایی در بخش‌های مختلف امکان یک اجرای خوب بدهد و خوش ساخت باشد نه اینکه نمایشنامه‌ای باشد که نیاز به تکمیل داشته باشد و نتواند مفهوم را به خوبی منتقل کند. و دوم محتوای نمایشنامه است. محتوا باید مسئله من و گروه باشد و در درجه دوم در جامعه اکنون مخاطب ما حس همذات‌پنداری در جهات مختلف پدید بیاورد.
او ادامه داد: خوشبختانه در نمایشنامه «شَک؛ یک تمثیل» هر دو مورد یاد شده وجود داشت. این نمایش به مفاهیمی چون تعصب، تهمت، اخلاق و نسبت آن با شرایط انسان، نوع نگاه به دین و موضوعات مختلف دیگری چون تبعیض اشاره دارد. تبعیض، بخشش، تعصب و بحث تقابل دو نگاه در دینداری همگی مسائلی هستند که می‌تواند در همه جای دنیا رخ بدهد. مهم ترین بحثی که به لحاظ معنایی در این اثر به چشم می‌آید؛ بحث شک و یقین است که به نظرم موضوعی جهانشمول، مکان شمول و حتی زمانشمول است.
این هنرمند افزود: همه ما در زندگی نسبت به آنچه که اندوختیم؛ دچار شک می‌شویم. این شک در دو سطح بیان می‌شود. یکی شک فردی که مذموم است و شک دیگر در جایگاه بالاتر که به بازنگری معنایی و معرفتی آموختی باز می‌گردد و این شک به نظر من تعالی بخش است. بحثی که در این نمایشنامه نیز به آن اشاره می‌شود.
کارگردان نمایش «شَک؛ یک تمثیل» بیان کرد: من همیشه براین باورم که کارگردان براساس یک ضرورت اجتماعی و ضرورت اجرایی سراغ متن می‌رود و به شخصه برای من اینکه متن قدیمی یا جدید باشد فرقی نمی‌کند. مسئله من؛ مسئله معنایی است که قرار است با آن با تماشاگر دیالوگ داشته باشم.
سلیمانی با اشاره روند انتخاب بازیگران نمایش گفت: نه تنها در این نمایش که در تمام کارهایی که تاکنون انجام داده‌ام؛ علاوه بر توانایی‌های بازیگر، موضوع نظم و اخلاق حرفه‌ای او برای من مهم بوده است و همچنین موضوع بیان شده در نمایشنامه دغدغه خود بازیگر به عنوان یک آرتیست وهنرمند باشد. خوشبختانه در این کار موضوع، نظم، انضباط ، اخلاق حرفه‌ای و دغدغه متن در تمامی بازیگران که هر کدام از نسل‌های مختلف هستند؛ وجود داشت و خوشحالم که بازیگران نمایش «شَک؛ یک تمثیل» دغدغه‌های نمایشنامه و شخصیت‌ها را به خوبی شناختند، بیان کردند به گونه‌ای که تماشاگران در مجموع بازی‌ها را هماهنگ و حتی بالاتر از حد استاندارد دیدند و این جای تشکر دارد.
او در پاسخ به اینکه همکاری بازیگران شناخته شده عرصه تصویر و بازیگران جدید در پروژه‌های تئاتر را چگونه ارزیابی میکند، گفت: تئاتر ملک هیچکس نیست که بخواهد برای آن تعیین تکلیف کند. این هنر به نیروهای جوان نیاز دارد. تئاتر مانند رودخانه‌ای سیال و در حال حرکت است که باید برای زنده بودن این رودخانه، چشمه‌های جدید، آب جاری شود و این چشمه‌ها کسانی هستند که برای بار اول تئاتر را تجربه می‌کنند. چیزی که در این زمینه اهمیت دارد؛ مسئله توانمندی شخصی است که روی صحنه می‌آید؛ چه بازیگر شناخته شده و چه جوانی باشد که می‌خواهد برای بار اول صحنه را تجربه کند.
او ادامه داد: مهم است این است که همه این عزیزان دوره‌های لازم را دیده باشند و توانایی بازی روی صحنه را کسب کنند تا بتوانند سطح یک اثر هنری را ارتقا داده و به عنوان بازیگر مولف شناخته شوند. البته در قدم‌های اول رسیدن به این مرحله دشوار است اما می‌توان به آن فکر کرد و انتظار این است که آن‌ها یک بازی خوب و استاندارد ارائه دهند. این بدون شک نه با شهرت پدید می‌آید نه با پول و پارتی. زمین تئاتر، زمین آسوده‌ای نیست که بتوان روی آن قدم زد و برای این امر باید حتما توانمند بود و دوره‌های لازم را گذراند.
سلیمانی در پایان سخنانش گفت: اصولا در تئاتر گروه سالاری مطرح است و هیچ یک از اعضای گروه بر دیگری ارجحیت ندارند بلکه همه باید در پی این باشند که به شکل گروهی یک کار ایده آل، استاندارد و کاری که تماشاگر به شکل درست از آن رضایت داشته باشد روی صحنه بیاورند.
گفت‌وگو: نگار امیری
