شیوا مکی‌نیان:
همدلی مردم ایران یک بیان هنریِ ملی است
شیوا مکی‌نیان همدلی مردم ایران را نه تنها یک ویژگی اجتماعی بلکه یک بیان هنریِ ملی دانست.
به گزارش ایران‌تئاتر، شیوا مکی‌نیان کارگردان و بازیگر تئاتر با اشاره به همدلی و ایستادگی مردم ایران در برابر بحران‌ها از پیوند هنر و مردم ایران زمین گفت.
مکی‌نیان در ابتدای سخنانش با اشاره به همدلی و ایستادگی مردم ایران در تمامی شرایط سخت بیان کرد: به عنوان هنرمندى که سال‌ها در بطن هنر نمایش فعالیت کرده‌ام، همدلى و ایستادگى مردم ایران در برابر بحران‌ها، همواره برایم شگفت‌انگیز و الهام‌بخش بوده است. این همدلى، صرفاً یک واکنش احساسی نیست، بلکه نوعى «زیستن جمعى» است—گونه‌ای از مقاومت فرهنگی که در تار و پود زندگی مردم تنیده شده است.
او ادامه داد: در طول سال‌ها، از جنگ گرفته تا تحریم، از بحران‌های اقتصادی تا فاجعه‌های طبیعی، بارها شاهد بوده‌ام که چگونه مردم، بدون تکیه به نهادهای رسمی، با دست‌های خالی اما با دل‌هایی پر از مهر، به یاری یکدیگر شتافته‌اند. این روح جمعى، درست مانند صحنه نمایش، از حضور زنده، از چشم در چشم شدن و از درک متقابل شکل می‌گیرد. در واقع، آنچه ما در تئاتر «هم‌بازی» می‌نامیم، مردم ایران در زندگی روزمره‌شان تمرین کرده‌اند؛ دیدن دیگری، شنیدن صدای رنج و شادی او و ساختن امیدی مشترک در دل ویرانه‌ها. این همدلی، سرمایه‌ای است که تئاتر از آن زاده می‌شود و دوباره به آن بازمی‌گردد.
این بازیگر و کارگردان تئاتر افزود: از نظر من، هنر و مردم در ایران، هر دو ریشه‌هایی عمیق در این خاک دارند و این پیوند، نه فقط یک ویژگی اجتماعی که یک «بیان هنری ملی» است.
او در پاسخ به ارزیابی‌اش درباره از سرگیری فعالیت‌های نمایشی پس از عبور از بحران ایجاد شده به واسطه حمله رژیم صهیونیستی به ایران‌زمین گفت: این پرسش بسیار مهم و دردناک است. هنر نمایش، به‌ویژه تئاتر به عنوان یک هنر زنده، ذاتاً بر «حضور» و «تماشاگر» استوار است. وقتی جنگ یا شرایط اضطراری، این حلقه ارتباط را قطع می‌کند، آسیب نه‌تنها اقتصادی یا اجتماعی ، بلکه عمیقاً انسانی و روانی‌ست—چراکه تئاتر، جایی است برای هم‌حسی، همدلی، بازتاب جمعی رنج‌ها و امیدها. برای از سرگیری این ارتباط، چند مسیر واقع‌بینانه و در عین حال خلاقانه می‌توان پیشنهاد داد: بازآفرینی فُرم اجرایی، ثبت و پخش اجراها به‌صورت محدود و خلاقانه، نوشتن و آرشیو کردن برای آینده، آموزش و انتقال تجربه به نسل جوان و حفظ همبستگی هنرمندان.
مکی‌نیان در پایان سخنانش با بیان اینکه تئاتر همیشه در دلِ تاریکی زاده شده، در تبعید، در زیرزمین، یا میان رنج ها بیان کرد: آنچه مهم است، حفظ شعله‌ی کوچک اما سرسختی به نام «تماشا» و «انسان» که خوشبختانه این شعله در تئاتر ایران هنوز روشن است.
گفت‌وگو: نگار امیری
