زنان بیشترین قربانیان خشونت هستند

به گزارش ایران‌تئاتر، ساناز بیان، نویسنده و کارگردان نمایش «عامدانه عاشقانه قاتلانه» که این شب‌ها در سالن یک مجموعه تئاتر لبخند روی صحنه می‌رود، درباره این اثر توضیح داد. 

بیان با اشاره به دلیل بازتولید نمایش «عامدانه عاشقانه قاتلانه» پس از 12 سال گفت: پیش از  اجرای «عامدانه عاشقانه قاتلانه» قرار بود؛ اثر دیگری را در تماشاخانه لبخند روی صحنه ببرم که بنا به مناسبات تولید و تعهدی که نسبت به نوبت اجرا در سالن داشتم، این امکان فراهم نشد. درواقع با وجود بی‌میلی به بازتولید نمایش و علاقه‌ای که به تولید اثر جدید دارم به سراغ این متن رفتم.

او ادامه داد: ما همه متاثر از روح زمانه خود هستیم و به هر شکل از آن تاثیر می‌پذیریم. این جمله قطعا توسط افراد زیادی تکرار شده و من نیز از این قاعده مستثنا نیستم. بحث اینکه زنان، قربانی خشونت هستند، همیشه وجود داشته اما امروزه بیشتر مورد توجه قرار گرفته و رسانه‌ای می‌شود. قصه خبرنگار داستان ما نیز دارای ظرفیتی بود که آن را با توجه به پرونده‌های اخیر و براساس وقایعی که از نظر اجتماعی و هنری ارزش پرداخت داشت، مورد توجه قرار دادیم. 

این هنرمند در پاسخ به اینکه استفاده از پرونده‌های اجتماعی زمان حال، چقدر می‌تواند در روند داستان نمایش و ارتباط با مخاطب موثر باشد، اظهار کرد: در این باره نمی‌توان نظر قاطعانه صادر کرد. من به شخصه احساس کردم؛ دوست دارم تا از پرونده‌ای به روز با توجه به مناسبتی که با متن داشت؛ در نمایش استفاده کنم. شاید بیشتر از اینکه به تماشاگر فکر کنم به خودم فکر می‌کردم که در هر حال می‌خواستم نمایش، رویکرد جدیدی داشته باشد.

بیان درباره بازتولید نمایش «آبی مایل به صورتی» که یکی از آثار شناخته شده او برای مخاطبان است، نیز گفت: نمی‌دانم این متن اکنون و در حال حاضر چقدر دغدغه مخاطب باشد. البته به اجرای دوباره نمایش «آبی مایل به صورتی» هم فکر کردم؛ ولی با توجه به اینکه برنامه‌ بازیگران هماهنگ نمی‌شد و همچنین به دلیل تعلق خاطری که خودم به اجرای قبلی داشتم، تا کنون این بازتولید عملی نشده است. 

این نویسنده و کارگردان تئاتر همچنین با اشاره به تاثیر مخرب جنگ 12 روزه بر روحیه تمامی مردم گفت: ما سه اجرای نمایش «عامدانه عاشقانه قاتلانه» را پشت سر گذاشته بودیم که جنگ اتفاق افتاد. این رویداد روی همه مردم، همکاران ما و صنوف  تئاتر که معمولاّ اولین قربانی است؛ تاثیر گذاشت. الان متوجه می‌شوم که تماشاگران نیز دیگر تماشاگر قبل از جنگ نیستند. با این‌حال همه سعی‌ گروه ما این بود با وجود فشارعصبی و روحی زیادی که روی بازیگران و عوامل وجود داشت، کیفیت کار حفظ شود و این فشارها در ادامه روند اجرا مطلقا به مخاطب منتقل نشود.

گفت‌وگو: نگار امیری