داوود بنی‌اردلان:
اجرای تئاتر به یک نوع سلوک تبدیل شده است!
داوود بنی‌اردلان کارگردان نمایش «نیمه تاریک ماه» می‌گوید بعد از شش سال دوباره به صحنه برگشتم و احساس می‌کنم اجرای تئاتر به یک نوع سلوک تبدیل شده است، مسیری که انسان را صبورتر و پخته‌تر می‌کند.
به گزارش ایران تئاتر، نمایش «نیمه تاریک ماه» به کارگردانی داوود بنی‌اردلان این روزها در سالن شماره ۲ پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است.
این اثر نمایشی با مضمونی روانشناختی شهریورماه 1404، هر شب ساعت ۲۰ اجرا می‌شود و بازیگرانی چون مرجان اتفاقیان، حسین امیدی، الهه حسینی، سیاوش صفاریان‌پور، بهزاد عمرانی، مژده محمدی و اهورا نیازی در آن ایفای نقش می‌کنند.
بنی‌اردلان درباره علت انتخاب این متن گفت: «دلیل اصلی انتخاب این اثر، جهان‌شمول بودن آن است. نمایش زمان و مکان مشخصی ندارد و به همین دلیل نسخه‌های مختلفی از آن در ایتالیا، اسپانیا، آمریکا، ترکیه و کشورهای عربی اجرا یا ساخته شده است. این موضوع اهمیت و جذابیت متن را نشان می‌دهد و برای مخاطب ایرانی نیز می‌تواند تازگی و جذابیت داشته باشد.»
او افزود: «از آنجا که داستان در یک لوکیشن محدود روایت می‌شود، اجرای صحنه‌ای آن دشواری کمتری دارد. در فیلم هم با چند لوکیشن روبه‌رو هستیم اما محدودیت مکانی به‌گونه‌ای است که اقتباس آن برای تئاتر ساده‌تر می‌شود. همین ویژگی من را به اجرای نسخه ایرانی این اثر ترغیب کرد.»
این کارگردان با اشاره به جایگاه مخاطب در روند کاری خود گفت: «همیشه پیش از شروع کار به مخاطب هدف فکر می‌کنم؛ اینکه چه کسانی به سالن می‌آیند، چه نیازهایی دارند و چه چیزی می‌توانم برایشان فراهم کنم. تماشاگر پردیس شهرزاد با تماشاگر ایرانشهر یا تئاتر شهر تفاوت دارد. بر همین اساس انتخاب سالن، بازیگران، تبلیغات و حتی فرم بصری اثر، همه بر پایه مخاطب هدف شکل می‌گیرد.»
او افزود: «در ایران پژوهش دقیق و نظام‌مندی درباره مخاطب تئاتر وجود ندارد. ما هنوز نمی‌دانیم مخاطب ثابت تئاتر کیست و چه نیازهایی دارد. هیچ جامعه آماری مشخصی هم در این زمینه در دسترس نیست. بنابراین من ناچارم بر اساس تجربه و شناخت شخصی، مخاطب خودم را تعریف کنم و برای همان مخاطب خاص کار کنم.»
بنی‌اردلان درباره مضمون نمایش توضیح داد: «این نمایش داستان چند زوج جوان است که به ظاهر زندگی کامل و عاشقانه‌ای دارند اما با یک بازی ساده سر میز شام، همه چیز فرو می‌ریزد. در این نمایش سه وجه از انسان نشان داده می‌شود؛ چهره‌ای که در جامعه از خود نمایش می‌دهیم، رفتاری که در کنار شریک زندگی یا دوستان صمیمی داریم و آنچه در خلوت و تنهایی هستیم. این وجوه الزاماً بد یا خوب نیستند، بلکه بخشی از شناخت انسان از خودش هستند. نمایش می‌کوشد مخاطب را به تأمل وا دارد که همه ما چنین وجوهی داریم و باید نسبت خودمان را با جهان و اطرافیان بشناسیم.»
او افزود: «امروز ما با یک جعبه سیاه به نام گوشی تلفن همراه روبه‌رو هستیم که اگر فاش شود، بخشی از وجود پنهان ما آشکار می‌شود. در این نمایش نیز انسان در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرد که وجوه پنهان شخصیتش افشا می‌شود و این همان چیزی است که من تلاش کرده‌ام به تصویر بکشم.»
این کارگردان درباره دشواری‌های فعالیت در تئاتر گفت: «اساساً این روزها تئاتر کار کردن سراسر چالش است. من بعد از شش سال دوباره به صحنه برگشتم و احساس می‌کنم اجرای تئاتر به یک نوع سلوک تبدیل شده است؛ مسیری که آدم را صبورتر و پخته‌تر می‌کند، چون پر از موانع و سختی‌های عجیب است.»
او افزود: «جمعیت تماشاگران تئاتر در ایران شاید بیشتر از ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار نفر نباشد. در مقایسه با جمعیت کشور، این طیف بسیار کوچک است. اما من تلاش کرده‌ام دایره مخاطبانم را گسترده‌تر کنم و به یک قشر محدود بسنده نکنم. البته این مسیر دشوار است اما همین دشواری‌ها موجب رشد و تکامل هنرمند می‌شود.»
بنی‌اردلان در پایان گفت: «امیدوارم مخاطبان با دیدن نمایش نیمه تاریک ماه به وجوه مختلف وجود خودشان فکر کنند. ما آمده‌ایم تا آگاه‌تر زندگی کنیم و پخته‌تر از این دنیا برویم.»
